Bjarmi - 01.04.1931, Síða 5

BJARMI
53
unni og- ætlast sjálfar til að hún sje próf-
steinn þeirra. Margt í þeim er beinlínis
tekið úr ritningunni. Hjálpræðisráðstafan-
ir Guðs í og með Kristi, kenningar hans
og áminningar og kenningar postulanna
um hjálpræóisveginn eða líf sannkristins
manns. Alt þetta eru grundvallaratriði,
sem aðgreina kristindóm frá öðrum trúar-
brögðum og er óhreyfanlegt í augum
þeirra manna, er trúa ritningunni.
En jafnframt eru í játningunum marg-
ar útskýringar guðfræðinganna, er sömdu
þær, og þær eru að sumu leyti tímabundn-
ar eða miðaðar við þau vandamál ytri og
innri, sem þá voru á dagskrá, bæði til
varnar frábrugðnum skoðunum, er þá
voru uppi, og til leiðbeiningar leikmönnum
þeirra tíma.
Nýir tímar, ólík þjóðfjelagsskipun og
breytt umhverfi skapa ný vandamál. og
því leyfi jeg mjer að telja slík atriði
hreyfanleg atriði, sem þá voru ómissandi
samvinnugrundvöllur, en skifta minna
máli nú.
Postullega trúarjátningin er að því leyti
alveg frábrugóin yngri trúarjátningum,
aó hún ein flytur engar guðfræðileg-
ar útskýringar, þar sem t. d. Ágsborgar-
játningin flytur mikið af þeim, og þær
aðallega samdar til að marka afstöðu
evangeliskrar kirkju gagnvart rómversk-
kaþólskri kirkju. En jafnframt flytur hún
skýrt og' ákveðið þau grundvallarsannindi
evangeliskrar trúar, aó mennirnir geti
ekki rjettlætst fyrir Guði af eig'in kröft-
um, verðskuldun eða verkum, heldur rjett-
lætist þeir án verðskuldunar vegna Krists
af trúnni.
Jeg get ekki betur sjeð, en að þeir, sem
hafna því meginatriði, eigi ekki heima í
evangel. lúth. kirkju. Mönnum þykir eðli-
legt og sjálfsagt, að þeir leikmenn sem t. d.
hafna barnaskírn eóa sunnudagstielgi
gang'i úr lúth. kirkjufjelagi og skipi sjer
í flokk með skoðanabræórum sínum, — og'
jeg býst við, að ef einhver prestur þjóð-
kirkju vorrar neitaði aó skíra börn og'
vildi ekki messa nema á laugardögum, að
honum væri fljótlega skipað að fara, ef
hann fyndi ekki hvöt til þess hjá sjálfum
sjer — og þó er höfnun barnaskírnar og
sunnudagshelgi smámunir í samanburói
við að hafna hjálpræði Jesú Krists og
telja hann ekki annað en góðan sjðameist-
ara eða jafnvel upphlaupsmann.
Prestar vorir lofa að prjedika Guðs orð
hreint og ómengað svo sem það er að finna
í hinum spámannlegu og postullegu ritum
og í anda vorrar evangelisku lútersku
kirkju. — Og sá »andi« er allra síst af-
neitun Krists eða verkarjettlætisstefna,
sem telur litlu skifta hvort menn trúa
nokkru eða engu.
Prestar taka þetta starf að sjer ótil-
kvaddir og er heldur ekki freistað með
háum launum, og jeg á undur erfitt meó
að telja það vott um glög'ga dómgreind, er
þeir, fáeinir, láta svo sem leikrnenn rnuni
bera meira traust til boðskapar þeirra, ef
þeir sýni í orói og verki að trú þeirra sje
alt önnur en lútersk trú, og' það sje þröng-
sýni og-'ofstæki eitt að ætlast til að kirkju-
stjórn skifti sjer nokkra vitund af því
hvað þeir boði söfnuðunum. - Hvað
halda menn að dæmt yrði um launaða
boðbera annara fjelaga í því efni? Segj-
um t. d. að jafnaðarrirannaflokkurinn
sendi fulltrúa út unr land til að útbreiða
sína stefnu, en sumir þeirra færu að hall-
mæla jafnaðarstefnu á ýmsar lundir, en
efla fylgi annara ólíkra stjórnnrálaflokka?
Skyldu margir treysta þeim betur fyrir
það eða ámæla flokksstjórninni, þótt hún
hætti alveg að launa þeim slík störf.
Övinir jafnðarstefnu mundu ef til vill
glotta og þykja slíkt vel farið, en virðmg-
in yrði alstaðar lítil fyrir slíkunr boðber-
unr og' traustið ekkert.
Mjer virðist ekkert undarleg't, Jrótt
nrörgum kirkjuvinum þyki hörmulegt, ef
kirkjunni nrá sýna þann ódrengskap og
kæruleysi óátalið, sem ófært þykir að