Bjarmi - 01.09.1931, Blaðsíða 2

130
BJARMl
Tömasár Sæmundsonar pröfasts á Breiöabólsstað.
Tveggja ára gamall misti sra Þ. T. föður sinn, og
fluttist þá með móður sinni til ættjarðar hennar,
Danmerkur, og kom hann til Islands ekki framar,
nema snögga ferð sumarið 1922.
Námsmaður var hann ágætur, fjekk ágætis
einkunn, eða því sem næst, við öll sín próf.
Prestur var hann við »Klausturkirkjuna« í Hors-
ens frá 1898 þangað til 1925, að hann fluttist til
Vemmetofte á Sjálandi. Er það lítið en vellaun-
aö embætti, ætlað rithöfundum 1 prestastjett. Á
stúdentsárum sínum tók hann að rita að stað-
aldri um málefni Suður-Jóta, og varð síöar trú-
fastur starfsmaður bæði hjá »Flensborg Avis« og
fleiri blöðum þar syðra, þrátt fyrir annríki í
fjölmennum söfnuði. Skáld var hann gott, eins
og Passíusálma-þýðing hans sýnir. Mun hann
hafa haft í smíðum þýðingar af fleiri íslenskum
sálmum. Lohse gaf út ýmsar bækur hans, t. d.
ljóðabækurnar: Mellem Bedeslag (3 kr.) og Kors
og Krone (1,50) og smásögurnar: Daggry (2 kr.)
og Lönlig iblandt os. D. I. Kirkesag gaf 'út: Is-
lands Kirke og den danske Menighed (1 kr.), og
auk þess sá Þ. T. um útgáfu og ritaði viðbætur
við ýmsar bækur þessa fjelags.
Sra Þórður var í sumarbústað sínum á Faney
aö hvíla sig, og fjekk þá lungnabólgu, er varð
honum að bana eftir fáa daga 22. ágúst síðastl.
Guð gefi kirkju vorri fleiri slíka vini.
Mynd af sra Þórði Tómassyni var í Bjarma 15.
júní 1922 og 1. sept. 1929.
Nathan Söderblom
erkibiskup Svía andaðist 12. júlí í sumar.
Var hann alment talinn síóustu tíu árin
með fremstu mönnum eóa jafnvel fremsti
maður lúterskrar kirkju um allan heim.
I-Iann var fæddur 1866, byrjaði prestsskap
hjá Svíum í París 1894, varó skömmusíðar
háskólakennari, en varó erkibiskup 1914,
Framan af skrifaði hann margar lærðar
bækur um ýms trúmál, en snerist síðar
alveg að framkvæmdasömu biskupsstarfi,
bæói til eflingar kirkju Svía og kristninni
um allan heim. Aðalforgöng'umaður var
hann að almenna kirkjuþinginu í Stokk-
hólmi og sýndi oft frábært víðsýni öórum
kirkjudeildum, eins og þegar hann lánaði
alþjóðaþingi baptista stærstu dómkirkju
Svíþjóóar til fundarhalda. Friðarverðlaun
fjekk hann úr Nobelssjóði og ótal heiðurs-
merki erlendra háskóla, og þegar andláts-
fregn hans barst út, mintust aðalleiðtogar
flestra kirkna um allah heim hans meó
þakklæti og söknuði.
1 minningarræðu í dómkirkjunni í Upp-
sölum, 15. júlí s.l., sagði sr Anderberg svo
frá síðustu stundum biskupsins:
Þegar klukkurnar hringdu til síðdegis-
guðsþjónustu á sunnudaginn var, stóóum
vjer við sjúkrabeð hans. Oss duldist ekki
aó hann leió miklar þrautir en engar stun-
ur eóa kvartanir bárust frá vörum hans.
Hitt sáum vjer: óskiljanlegt sálarþrek og
þrótt andans yfir líkamsþrautum. Hann
tók að tala um hvað dýrðlegt væri að vera
þjónn Drottins og þakkaði Guði, að sjer
hefói veitst náð til aó vera prestur í sænsku
kirkjunni. Ritningarorðin, sem hann minti
oss þá á, virtust oss vera skilnaðarkveðja
hans- til starfsbræðranna, en þau voru
þessi: »Ekki drottnum vjer yfir trú yðar,
heldur erum vjer samverkamenn aó gleði
yðar«. Hann benti oss á hve sú köllun væri
háleit, að vera samverkamenn að gleði með-
bræðra vorra, og bað svo innilega og með
öruggu trausti á þessa leið:
»Lar mig min dag fullánda,
Ditt namn, o Gud, till pris,
Och tro vad helst má hánda —
Att du ár god och vis.
Du várdas hos mig vara
I allt mitt levnadslopp
Oeh nár jag hán skal fara
Tag sjálen til Dig opp«.
Að svo mæltu kvaddi hann oss alla meó
handabandi og mælti hvatningar og þakk-
arorðum við hvern einstakan um leið. Voru
þau þrungin af ástúð hins rúmgóða og kær-
leiksríka hjarta hans. Það var heilög
stund við eilífðar hlið, fjarri sorg og kvíða
jarðlífsins.
»Biðjið með mjer Faðir vor«, mælti hann