Bjarmi - 01.07.1932, Síða 15

BJARMI
111
sönnu þekkingu, inn í ljós og kraft mann-
gildis og göfgi — borin til Jesú frá Naza-
ret. — Og íslenska þjóðin, og þá sjerstak-
lega íslenskar mæður, hefir fyrst og
fremst skilið þetta svo, að kennarastjett-
in væri lærisveinahópur Jesú frá Nazaret,
sem hefði það lífsstarf, að leiða æsku þjóð-
arinnar til Jesú Krists. Og til skams tíma
hafa margir vonað, að íslenska kennara-
stjettin skildi þetta sjálf þannig.
Það getur að vísu verið, að kennararn-
ir hafi farið mismunandi leiðir og notað
mismunandi aðferðir í þessum efnum.
Sumir hafa farið með börnin beint til Jesú
í musterið og það hafa verið fallegir
hópar, sem söfnuðust, með góðum kennara,
með Jesú 12 ára gömlum, í musteri Drott-
ins. Aðrir hafa tekið börnin með sjer út
á akrana, upp í fjöllin og út að vötnun-
um, til að hlusta á Jesú, og hvarvetna hef-
ir barnshjartað fylst fögnuði og þekkingu,
og kennarar og foreldrar orðið betri, glað-
ari og sælli manneskjur. Og loks hafa
kennararnir, sumir, leitt börnin sjálfir
inn í mentun og þekkingu en í Jesú
nafni.
En á síðustu tímum virðist hafa orðið
misbrestur á þessu. Móðureyrað er þunt,
og móðurhjartað viðkvæmt. Pær hafa fund-
ið það, íslensku mæðurnar, að börnin
þeirra, sem þær sign'du inn í heiðan lífs-
daginn og hvíld og vanð næturinnar, í
Jesú nafni, eru farin að gleyma þessu
nafni, sein öll knje á himnum og á jörðu
eiga að beygja sig fyrir, og þær vita það,
og- hafa reynt það, að enginn er slíkur
barnavinur, sem Jesús. — Kennarar vita
það, eins og' aðrír, að Jesús frá Nazaret
er fyrsti og einasti trúarbragðahöfundur
í veröldinni, sem fann barnið. Allir aðrir
trúarbragðahöfundar hafa meira og' minna
gengið fram hjá börnunum og konunum.
Með komu Jesú Krists opnaðist heiður og
bjartur Guðshiminn fyrir mannsbarninn
inn í fyrirheiti og rjettindi Guðsríkis.
Framhald.
Bækur.
I)(> sldste Tlng heita einu nafni 5 erindi, sem
flutt voru í vetur sem leið fyrir fjölmenni í
Kaupmannahöfn, (verð hvers 50 aur.), og Lohse
gaf út. Sjernöfn þeirra eru: Tidernes Tegn og
Antikrist, eftir XJssing, stiftsprófast, Verdens-
missionen og de sidste Tider, Tusindaarsriget,
bœði eftir Fuglsang-Damgaard, dr. theol., Döden
og Dödsriget, eftir sr. Kr. Jensen og Det nye
Jerusalem, eftir sr. Busch.
Peim, sem þetta ritar, barst nærri samhliða
8 erindi, þýsk, um svipað efni, öll eftir kunnan,
þýskan prjedikara, W. Musken að nafni. Sam-
nefni þeirra er »Ein Blick in die Zukunft«.
Sýna öll þessi erindi og útbreiðsla þeirra,
að margir hugsa um þessi málefni, er snerta
endir heims og endurkomu Krists. — Sjerflokk-
ar sumir, svo sem Aðventistar og Hvítasunnu-
menn, hagnýta sjer það, og fara oft frekar en
góðu hófi gegnir með útreikninga og fullyrð-
ingar um torskildustu ritningarorð, er að heims-
slitum víkja. í þessum erindum er farið gæti-
lega, en margar alvöruhugsanir vekja þau, og gætu
verið bending til ísl. kirkju, að tala oftar og greini-
legar um »hin hinstu málefni« en hún gjörir.
»SanH'uil(lsledere«, eftir Frederiksen og Larsen,
segir frá nokkrum trúuéuni alþýðumönnum, er
voru leiðtogar kristilegrar starfsemi í nágrenni
sínu, en i Vii'kellgliedsoiilevelser frn Kanada
segir frú Berg í Winnipeg frá ýmsum kjörum
frumbýlinga þar vestra. Bæði þessi rit eru í
safni, sem heitir einu nafni »Gudelige Smaa-
skrifter« og eru 660. og 661. í röðinni.
Kirken og Badiofonlen (»Kirkjan og útvarp-
ið«) heitir ágætt rit, eftir L. Rasmussen, kenn-
ara, hjelt hann fyrirlestur um það efni á safnaðar-
fundi í Kh. 13. okt. s.l. og hefir nú aukið hann.
Danskir klerkar tóku útvarpinu ótrúlega fá-
lega, er það hófst þar 1922. Sagt er frá t. d.,
að dagblaðið »Dagens Nyheder« vildi láta út-
varpa sjómannaguðsþjónustu á jólanótt 1923 til
danskra farmanna, en biskupinn, sem beðinn var
að tala, sagði nei og ýmsir prestar: »tölum ekki
við fólk, sem við sjáum ekki.« Eftir allmörg »nei«,
fjekst þó loks einn til að »ráðast í þetta,« var það
Alfr. Bindelslev, fólksþingm. Varð hann þannig
fyrsti prestur Dana, er flutti útvarpsræðu.
Sem betur fór, voru kristindómsvinir í leik-
mannahóp ekki svona blindir. Dagblöðin »Dagena
Nyheder« og litlu síðar »Kristeligt Dagblad«
sömdu við útvarpið 1924, er þá var einkafyrir-
treki, að útvarpa 2 guðsþjónustum á helgidög-
um frá Garnisonskirkju, dómkirkju og Elísar-
kirkju; kom þá brátt í ljós, að útvarpsnotend-