Bjarmi - 01.10.1933, Blaðsíða 7

BJARMI
151
stendur traustum fótum meðal bænda-
stjettarinnar, er reynt að skapa sem
hraustasta og heilbrigðasta bændastjett.
Sömuleiðis er leitast við að göfga konuna,
sem á að verða móðir. Það er skrifað
gegn því kvenfólki, sem málar sig og
reykir. Jeg heyrði einu sinni Hitler
segja í ræðu við S. A. menn sína, að
sjerhver eigi að leggja fram sinn skerf
til þriðja ríkisins. Hann hefir sagst eng-
an drykkjuskap þola meðal þeirra. (Hit-
ler reykir hvorki nje drekkur).
Þjer vitið kannske, að margir þjóðernis-
jafnaðarmenn hafa verið vantrúarmenn
áður. En þeir snerust til kirkjunnar og
gengu í kirkjulegt hjónaband. Þjer vitið
einnig, að öll fjelög og sambönd vantrúar-
manna eru uppleyst, og þannig höfum vjer
losnað við siðspillandi áhrif þeirra á þjóð-
ina. Jeg veit sjálfur af persónulegri reynd
um þá baráttu, sem vjer höfum háð gegn
vantrúarmönnum og kommúnistum, marg-
ir fjelagar mínir voru oft og tíðum barðir
í þeirri baráttu, en nú hefir ríkisstjórnin
tekið í taumana.
Nú getið þjer ef til vill skilið setning-
una: »Vegna hakakrossins er brautin aft-
ur frjáls, og kross Krists getur aftur orð-
ið þjóð vorri til frelsis.« — Þegar maður
þekkir allar hinar heilbrigðu hugsanir í
þjóðernisjafnaðarhreyfingunni og hefir
sjeð, hve miklir og óeigingjarnir kraftar
eru að verki (sjálfboðavinna, þá miklu
fórnfýsi, sem hefir sameinað verkamenn
og stúdenta, bændur og embættismenn,
með það sameiginlega takmark að krefjasc
velferðar þjóðarinnar umfram allt), þá
getur maður vel skilið, að dr. Strange
sagði í nafni ungra, kristinna manna,
skýrt og glöggt jái við ríkisstjórnina, en
æðsti maður hennar er, eins og allir vita,
Adolf Hitler.
Þjer verðið að skilja, að þjóðernisjafn-
aðarmannahreyfingin er alls ekki lengur
hrein pólitísk stefna, heldur hreyfing, sem
gagntekur alla þjóðina með krafti og fögn-
uði.
Vjer kristnir menn höfum aðeins leyfi
til að rísa upp gegn ríkinu (þjer þekkið
ríkishugmyndir Páls og Lúthers), ef það
setur skorður við boðun vorri á fagnað-
arerindinu eða ákveður, hvernig vjer skul-
um boða Guðs orð. Fyrsta grein laganna,
sem fjalla um samband ríkis og kirkju,
hljóðar svo m. a.: Hinn óhagganlegi grund-
völlur þýsk-evangelisku kirkjunnar er
boðskapurinn um Jesúm Krist, eins og
hann er boðaður í heilagri Ritningu og
kom aftur fram í dagsljósið við siðbótina.
En vjer erum þakklátir ríkinu fyrir að
gefa oss leyfi til að tala og flytja vitnis-
burðinn um Jesúm Krist. Jeg veit ekki
til, að einn einasti presta vorra hafi fals-
að fagnaðarerindið, en ávalt boðað, að vjer
værum allir syndarar fyrir Guði og gæt-
um aðeins frelsast af Guðs náð fyrir Jes-
úm Krist. En hins vegar get jeg skilið,
að margir prestar þakka Guði fyrir þá
hreyfingu, sem losaði oss við »marxisma«,
sem með sínum heimspekilegu skoðunum
er öndverður öllum kristindómi. Setning-
in: »Guð gaf oss Lúther — fjallabúann
frá Eisleben fyrir 450 árum síðan, og
kanslarann fyrir 3. ríkið í dag«, á að
skiljast þannig: Hitler er og verður ekki
annað en pólitískur leiðtogi vor, en Jesús
Kristur er frelsari vor!
Að lokum nokkur orð um grundvöll
hinnar nýju kirkjuskipunar vorrar. Það
er ekki eitt einasta orð í henni um að aðr-
ir en ariskir menn geti ekki orðið meðlimir
kirkjunnar. Enda væri það alls ekki rjett
ef svo væri, og hafi eitthvað verið skrifað
í þeim anda, þá er það rangur hugsana-
gangur. 1 fyrstu, almennu hrifningunni
reyndu menn að flytja pólitík inn í kirkj-
una. En kirkjan sá hættuna og afstýrði
því í tíma. Og Gyðingarnir verða kyrrir,
það veit jeg. Jeg kraup nýlega við hliðina
á rússneskum Gyðing, sem hafði tekið