Bjarmi - 15.03.1934, Blaðsíða 4

42
BJARMI
Þegar óvinur sálnanna freistaði Krists,
tók hann frelsarann með sjer upp á fjallið.
Hann benti honum á dásamlegt útsýni
töfraheim svo langt, sem augað eygði. Hann
reyndi að koma því inn hjá Kristi að hann
ætti einmitt að sækjast eftir einhverju
líku þessu, einhverju svona óendanlega dá-
samlegu, mikilfenglegu og eftirsóknar-
verðu. Hann bauð honum einmitt þetta,
sem hann var kominn í veröldina til að
eignast: konungdæmið yfir veröldinni og
alla hennar dýrð. Og svona er það æfin-
lega. Það á sjer aldrei stað að freistingin
komi til mannanna í lörfum syndarinnar.
Þá væri freistingin ekki hættuleg. Mátt-
ur freistingar og syndar liggur í hinni dul-
búnu fegurð hennar. Ef freisting og synd
kæmi til vor í sínu eigin nafni og villti
ekki um heimildir á sjer, mundum við fljót-
lega láta aftur bæjardyrnar. Ef engir biðu
oss staup aðrir en fullir menn, mundi verða
minna drukkið. Ef engir freistuðu til ó-
skýrlífis aðrir en þeir sem þjást af kyn-
sjúkdómum, mundi skírlífi vaxa. En þegar
freistingin ber að dyrum kemur hún undir
fölsku na.fni og dulbúin klæði dyg'gðar-
innar. Við hleypum freistingunni inn und-
ir skökkum forsendum. Hún kemur í ljóss-
engilsklæðum —■ í guðvefjarskikkju frá
æðri veröld og biskupsskrúða erkiengils-
ins — og rödd hennar hljómar sem fagn-
aðarboðskapur frá himnum. Ef Barrabas
og Bakkus kæmu til vor í hversdagsföt-
unum sínum, mundum við ekki taka þá
fram yfir frelsarann. En Barrabas stælir
og leikur Krist — býr til morðvjelar og
eiturgas og þykist ætla að varðveita frið-
inn í veröldinni með þvi - - hann læst vera
Messías og þykist vera Kristur og full-
yrðir að hann eigi einmitt sama erindi í
veröldinni og býður sömu laun. Hann seg'-
ist hafa sömu stefnuskrá — og' bendir á
sama sjálfræðið ■— frelsið og valdið. Og
vjer föllum fyrir freistingunni og tökum
á móti honum, af því að við höldum að
hann sje eins g'óður, þó hann sje bæði rif-
inn og ormjetinn. Vjer látum svo sorglega
blekkjast að vjer tökum á móti honum
eins og frelsara heimsins og' lávarði dýrð-
arinnar. —
Á tímum freistinganna stafar því minnst
hætta af lítilmótlegleikanum - en mesta
hættan af mikilfengleg'leikanum. Það stela
færri menn einseyringum en krónum.
Fjöllin eru hættulegri en dalirnir. Það er
á fjöllunum, sem stjórnmálamönnunum er
hálast undir fæti, meðan þeir ganga á
sljettlendinu og niðri í dölunum eru þeir
eins og' annað fólk. — Æskunni stafar mest
hætta af fögrum dulbúningi hún leg'gur
ógjarnan lag sitt við Barrabas í blóðstorkn-
Um ræningjaklæðum, en þegar hann fer
í kirtil Krists, er henni hætta búin. —
Grimmd og' þrailmennska í dulbúningi g'óð-
vildar og' fleðuláta verða mörgum æsku-
manni að fótakefli. Fyrsta staupið, sem
ungum manni er boðið með brosandi and-
liti, verður honum oft að dauðameini —-
og mörg stundin í svo kölluðum góðra
manna fjelagsskap — við vín og dans -
og glaum og gáfulegar samræður geta orð-
ið ungu fólki að gæfumissi. Það er oft
hættuleg't á fjöllunum í fyrstu snjóum. -
Hversu oft hefur ekki heitt hjarta og átta-
villt hrifning leitt mennina út í kvik-
syndi tortímingarinnar, þar sem kalt
hjarta og' athugult mundi hafa stoppað.
En ættum við þá að vera hjartaköld? Nei.
síður en svo. Fjöllin eru á leið mannanna
og freistingarnar. Og Kristur sigraði
freistinguna á fjallinu — og var þó svo
hjartamildur að hvert einasta æðaslag
hans var einber elska, takmarkalaus eilíf
elska. Því skalt þú ekki óttast fjallasýn-
ina yfir framtíð þína og' takmark lífs þíns,
þó að hún geti verið hættuleg. Á fjall-
inu freistar Satan þín til syndar með fögr-
um. sýnum og' dýrðlegum fyrirheitum; en
Jesús er líka á fjallinu og' hann hvetur þig
til hins g'óða og göfuga með hinum sönnu
vonum og fyrirheitum. Allar ginningar
freistarans eru ekki annað en stælingar á