Bjarmi - 15.03.1934, Blaðsíða 5

B J ARMI
43
fjallræðu frelsarans. Frelsarinn býður þjer
hinn sanna bikar lífsins, fræðir þig um
hinar hollu nautnir og kennir þjer að njóta
hinnar æðstu gleði. Sál var sælli á Efraims-
hæðum þegar hann gekk erindi föður síns
í morgunsvalanum - en þegar hann leit-
aði frjetta hjá spákonunni í Endor um
dimma nótt. Kristur er hin dásamlegasta
sælustund góðs fjelagsskapar. — Það er
betra að ganga með honum í kvölddýrðinni
á hæðunum fyrir ofan höfuðborgina, eins
og þeir sögðu Þórhallur biskup og Davíð
konungur, en að sitja að sumbli með óguð-
legum, þótt þeir sjeu svartklæddir í glæst-
um sölum — þar sem hönd Guðs skrifar
»Mene, mene, tekel úfarsin« á vegginn. Á
fjallinu hjá Kristi er hinn fegursti sam-
komustaður - hinn nauðsynlegasti sól-
skinsblettur í heiði — fyrir manneskjur,
sem vilja koma auga dýrð hans og taka á
móti velþóknun frá himninum. Á fjallinu
hjá Kristi er heilög hátíð, þar sem hatur,
fjandskapur og úlfúð er ekki lengur til
hátíð, þar sem ranglæti og óhreinleiki
er horfið — hátíð þar sem syndir, rauðar
sem blóð eru orðnar hvítar sem mjöll, eða
horfnar í djúp hafsins — hátíð, þar sem
hið gamla er dáið og horfið og allt er orð-
ið nýtt. Á fjallinu hjá Kristi er sunginn
söngur hinna góðu tíma, sem koma eiga
söngur bræðrahugsjónarinnar og guðs-
ríkisins — söngur Móses um fyrirheitna
landið og söngur Lambsins, dýrðlegur
sigursöngur, sem hljómar unaðslega, eins
og niður margra vatna, í eyrum þeirra,
sem komnir eru úr hörmunginni miklu.
Hjá Kristi á fjallinu er konungstignin yfir
veröldinni og allri hennar dýrð — og jörð-
inni og allri hennar fylling. Og því skul-
unr við halda örugg upp á fjallið og heilsa
þar Kristi —- og syngja: (Sálm. 127). —- —
Þegar lokið var kvöldlestrinum var það
athugað, að prestur þyrfti að leggja aí'
stað kl. 4 árdegis næsta dag til að sæta
sjávarfalli fyrir ófæruna, lóðrjetta berg-
dranga, sem skaga langt í sjó fram og ekki
er hægt að komast fyrir nema urn fjöru,
og verður að hlaupa fyrir bergnafirnar á
glerhálu, brimsorfnu grjótinu með útsog-
inu. Var presti því ríkt í huga að vakna
snemma næsta morgun — og út frá því
fór hann að hugsa um að hann hefði ein-
hverntíma lesið það í Orðskviðum Saló-
mons, að þeir, sem leita Drottins snemma
munu finna hann. Leitaði nú prestur lengi
í Orðskviðunum og bóndi með honum og
fundu loks 17. versið í 8. kapítulanum
»og þeir sem leita mín finna mig.« — En
af því að prestur ætlaði að vera kominn
snemma til næsta bæjar og vissi að fólk-
ið þar mundi biðja hann um, að flytja þar
ræðu fyrir sig — var hann allt af að hafa
upp fyrir sjer orðin: »Þeir sem leita Drott-
ins snemma munu finna hann — og út frá
því sofnaði hann.
Prestur.
----•-«*-----
Frá Færeyjum.
Fyirum og fram yfir aldamótin síðustu var
margt svipað um trúmál Færeyjinga og íslend-
inga: alnienn virðing fyrir kirkju og kristnihaldi,
en mjög lítið um alla frjálsa starfsemi að trú-
málum. »Plymuth-bræður« frá Skotlandi voru
eini »sjertrúarflokkurinn«, kallaðir Baptistar á
Færeyjum. En þótt fulltrúi þeirra í Pórshöfn
um og fyrir aldamót væri besti drengur og áhuga-
maður mikill varð honum harla lítið ágengt. Hann
og aðrir áhugamenn kvörtuðu yfir að enginn trú-
arvakning hefði komið til Færeyja fyr nje síðai
— og sumir bættu við: Peir eru eins og Islend-
ingar, ófúsir til að láta trúmál gagntaka sig.
En nú er mikil breyting orðin á þessu. Fá-
einir áhugasamir danskir heimatrúboðspreslar
fóru að starfa þar eftir aldamótin, og síðar gjörð
ust 3 færeyiskir leikmenn fastir starfsmenn
heimatrúboðsins, og við það starf allt hefir smfim
saman færst nýtt líf í gamla siðu góða, en illir
siðir horfið. Fyrir fám árum fór öflug trúar-
vakning vlða unr eyjarnar, og risu þá upp kristi-
leg og kirkjuleg fjelög, er reistu sjer samkomu-
hús (»missionarhús«) I mörgum sveitum.