Bjarmi - 20.12.1936, Blaðsíða 4

96
B J A R M I
Það var rúm
í gistihúsinu.
Það var aðfangadaigskvöld.
Þetta »kvöld kvöldanna«, þegar
sérhvert hjarta. berst af meiri
hlýju, og sérhver hönd er gjöf-
ulli, en venjulega. En »amma
gamla Lundl«, eins og hún var
kölluð hafði verið að vinna niðri
í bænum allan síðari hluta dags-
ins. Nú var hún á leið heim í
litla húsið sitt, sem stóð uppi í
hæðinni fyrir ofan bæinn. 'Allt
var1 svo hljótt á hinum auða vegi,
sem lá þangað, að það var engu.
líkara, en að jörðin sjálf væri
agndofa og hlustaði á boðskap-
inn um frið og velþóknun.
Stjörnurnar ljómuðu svo skært
á himninuim að það leit helzt út
fyrir að boðskapurinn hefði þeg-
ar hljómað þar.
En þær ljómuðu þó ekki skær-
ara en augu gömlu: konunnar,
sem tindruðu af Ijóma trúar og
kærleika. Hún hafði elskað
aðra heitara en sjálfa sig, allt
iíf sitt —- foreldra sína, mann
dóttur og dótturson. Og nú þeg-
ar þau; höfðu. öll verið tekin frá
henni, þá lét hún náunga. sínuin
þessi auðæfi í té. Hárið hennar
»ömmu Lund« var eins hvítt og
snjórinn á trjánum, en hjarta,
hennar var eins og barns hjarta.
Henni fannst alltaf englarnii
vera allt í kringum sig, og með-
an hún gekk upp bratta, brekk-
una söng hún í hálí'um hljóð-
um frásögnina um það, þegar
dýrð Drottins ljómaði um hirð-
ana, sem gættu hjarðar sinnar.
Friður og velþóknun! Þetta
fyllti svo hjarta hennar, að
henni fannst hún heyra berg-
málið af þessum himneska söng.
Já, englarnir voru ábyggilega
nálægir »ömmu« þegar hún
gekk þarna syngjandi eftir veg-
inum.
Hún staðnæmdist augnablik,
þegar hún kom að girðingunni í
kringum húsið sitt, og þegar
hún leit við sá hún uppljómaða,
glugga, í húsunum niðri í bæn-
urm Fallegt bros lék um varir
hennar og hún sagði við sjálfa
sig:
»Hverju,m getur í'undizt
hann vera einn, þegar hann á
svona stóra fjölskyldu. Við er-
um öll vinir og Guð er »faðir
vor«.
Þegar hún loksins opnaði
dyrnar og gekk inn í stofuna,
þar sem hún og Daníel höfðu
búið saman, brá fyrir sorgar-
svip á hinu Ijúfmannlega and- i
liti hennar. Hjarta hennar þráði
einhvern, sem væri henni ná-
kominn, og sem ekki mætti án
hennar vera. Að vísu þótti öll-
um í þcrpinu væn,t um hana, en
hún átti ekki heima þar, og
»amma Lund;« var sjálfkjörin
góð og gömul »amma«, sem állir
gætu leitað huggunar hj á.
En þó sorg fælist ef til vill
innst inni í hjarta hennar, þá
lét hún það ekki skyggja á jóla-
gleði sína.
Hún kveikti á lampanum.
Hinn rauði eða guilrauði skerm-
ur varpaði daufri birtu um þetta
snotra litla herbergi. Kötturinn
hennar hljóp of.an úr hæginda-
stólnuro, og kom malandi á móti
henni. Hún kveikti upp í ofnin-
um og setti ketilinn yfir, sem
fljótlega tók að suða,-
»Þessi ketill syngur lang bezt
af öllum þeim, sem ég hefi nokk-
uru sinni útt, kisa min«, sagði
amma gamla Ȏg vil.di alls ekki
eiga ketil, sem ekkert heyrðist
í. Þeim mup hærra sem hann
lætur, því betur líkar mér viö
hann.«
Hún kveikti á jólakertunum,
og litlu rúðurnar í gi,uggunum
tindruðu eins og gimsteinar. Því
næst greiddi hún sér og fór í
hátíðarbúninginn sinn. Meðan
hún var að því, lagði hún hlust-
irnar við, til þess að vita hvort
hún heyrði ekki eitthvað, sem
gæfi til kynna, að jólagesturinn
hennar væri að koma. Þvi
»amma« var al,veg viss um það,
að hún þyrfti ekki að halda ein
upp á jólinr Það hafði hún aldrei
gert. Það hafði al.lt af einhver
haldið i*PP á jólin með henni.
Síðastliðið ár var það ungur
hjólreiðaroaður, sem haíði fót-
brotnað fyrir framan hliðið hjá
henni. Hún beið með eftirvænt-
ingu hver það væri, sem væri á
leið til hennar þetta fagrá, heid-
skíra kvöld. Hún vonaði að það
væri einhver piltur, því sá síð-
asti, sem haí'ði verið jorin.i ut
úr stofunni hennar, til þess að
koma aldfei aftur, var dóttur-
sonur henrar, Ster'án að í.afni-
»Aðalatriðið er, nð •dlt sé til-
búið, kisa mín«, sagði hún, með-
an hún var að bera á borð kaffi
og auk þess jólakræsingar.
Kisa malaði h erra en áður og
stökk affcujr upp í stóljnn sinn.
Hún vissi vel, að um leið og
gyllti kaffiketillinn yrði settm:
á borðið, fengi hún fulfa skál
af volgri mjólk. — En »amma«
gamla fór að verða óþolinmóð-
ari en kötturinn. Hún opnaði úti-
dyrnar á gátt, svo ljósið Ijómaði
út og tindraði í snjókornunum.
Án þess að vita, það byrjaði
hún að syngja:
»Frel,sarinn er fæ.ddu,r«
og orðin hljómuðu hátíðlega úti
í kyrrðinni.
★
Stefán Hallberg, sem reikaði
þungbúinn eftir hinum auða
þjóðvegi, þar sem frosnir stein-
ar skárust í gegnuro hina þunnu
skósóla hans, lyfti allt í einu
höfði sínu og staðnæmdist við
girðinguna. Hann var svangur
og kaldur, þreyttur og sárfætt-
ur, líkamlega og andlega sljór
og dofinn, vegna fæðuskorts.
Hann, studdist við breiðan
girðingarstaur og starði löngun-
ar augum á litla húsið. Það var
eins og allstaðar á það væri rit-
að orðið »heimili«.
Hann hafði líka einu sinni
sungið um borg Davíðs og barn-
ið í jötunni. Hann var einnig
vinalaus cg án ættingja. Hjarta
hans þráði vináttu. Ástand hans-
var saninaiiega aumkunarvert,
því Guð var í huga, hans aðeins
nafn, og hinn ósýnilegi heimur
aðeins hugarburðtir draumórar-
manna.
Samt sem áður hrærðu þessi
gömlu kunnugu: orð hann. Hon-
um vöknaði u.m augu og hann
fól, andjitið í höndum sér. Hann
hugsaði um móður sína, og skalf
af þungum ekka.
Á þessu sársaukafulla augna-
bliki fannst honuen hann vera
andlega og likamílega nakinn.
Söngurinn hætti skyndilega,
en Stefán veitti því ekki eftir-
tekt, fyrr en hann fann hönd
lagða á öxl sér, og þegar hann
leit upp, horfði hann beint inn í
hin mildu; og blíðu augu »ömmu
gömlu Lund«.
»Ertu þreyttur, drengur
minn?«
»Já«, svaraði Stefán stuttlega
og varir hans skuffu!
»Það er aðfangadagskvöld«,
sagði »amma«, og opnaði hliðið.
»Komdu meö mér ínn, og borð-
aðu með mér. Það er eftirmið:
dagskaffi og kvöldmatur í senn,
því ég kom svo seint heim úr
bænum«<.
Stefán fylgdi henni eftir, uipp
snjóugar tröppurnar, inn í hina
hlýju og vi'nalegu stofu, Augu
hans staðn emdiust augnablik:
við matborðið, og þvi næst skaut
blygðunarroðai fram í hinar
mögru kinnar hans- Hann leit á
hendur sér.
»Fg er of óhreinn, til þess að
setjast til borðs«, sagði hann,
með afsökunarhreim í röddinni.
»Ég skai koma strax meö vatn
og sáipu«, sagði »amma Lund«
glaðlega., »Setztu niður og færðu
þig úr skónum, meðan ég finn
inniskó handa þér«.
Hún opnaði skáp, og tók þaðan
út inniskó, sem hún hafði saum-
að í fyrir dótturson sinn — skó,
sem því miður höfðu verið allt-
of lítið notaðir. Og þegar hún sá
að Stefán sat kyrr án þess að
l.ey.sa reimarnar, fann hún einn-
ig heimaprjónaða sokka, sem
hún rétti honum- Henni fannst
að hún gæti næstum því séð göt-
in á hinum þunnu, ritjuJegu
sokkum hans.
Hann stóð á fætur, með sokk-
ana og skóna í hendinnL
»Ef ég gæti fengið----------«,
sagði hann,
1 einu, vetfangi tók hún til
volgt vatn, handklæði og fót-
laug, í litfu þvottaherbergi, sem
var lagt rauðum gólfflísum.
Þegar hann kom aftur fram í