Bjarmi - 20.12.1936, Blaðsíða 7

B J A R M I
99
Mu cp ég glöd
Anna María var stofustúlka
hjá Berntsen konsúL Bæði í'rúin
og .húsbóndinn í húsinu voru'
mjög fín og- fyrirmannleg. En
það var eitt leiðinlegt við þau,
og það var, að þau voru aljtaf
að finna að stúlkunni fyrir
hvað sem var. Anna fór á fætur
kl. 6 á morgnana og fór oft ekki
að hátta fyrr en 11 og 12 á
kvöldin. Nú var hún búin að
vera hjá þeim, í 10 mánuði.
Svo kom Þorláksmessukvöld.
Alft var komið í lag í snyrtilegu
stofunum konsúlsins. 1 setustof-
unni stóð stórt jólatré, sem var
skreytt með hinu dýrasta og
fegursta skrauti í öllum bæn-
um. Al,lt, sem tilheyrir jólunum
var þarna, nema eitt, sem Anna
tók eftir að vantaði og það var
jólafriðurinn.
Frúin kom inn og horfði
rannsóknaraugum á herbergið.
»Anna, viljið þér sækja græna
silkisjaþð mitt upp í svefnher-
bergið mitt. Það er dálítið kalt
hér«. Stúlkan fór fúslega upp.
Hún leitaði um allt, en gat ekki
fonclið það. Hún nam staðar við
gli'ggann og horfði út. Snjó-
flyksurnar féllu þétt og rólega
til jarðar gegnum kalt vetrar-
loftið. Öhreinar göturaar og
húsþökin fóru að verða þakin
með þessari Guðs gjöf. Það
mundi áreiðanlega veroa reglu-
legt jólaveður þetta árið. Það
var reyndar faljegt, en einhver
ókunn tómleikatiKinning tólc
fyrir allar tilfinningar hennar.
Anna María var ekki glöð í
hjarta. Á síðustu jófum — æ,
syndarinnar — úti í nóttinni, í
myrkrinu fyrir utan »þar sem
er grátur og gnístran tanna«.
Og það clýrðlegasta, sem ég
þekki, er að fá að reyna það, að
einhverjum er bjargað, fær að
sjá birtu krossins og eignast
nýia djörfung. Og svo fylgj-
umst við að og syngjum lof þeim,
sem »kallaði oss frá myrkr-
inu til síns undursamlega ljóss«
(I. Pét. 2,9).
já, en hve hún hafði verið ham-
ingjusöm þá. Á aðfangadags-
kvöld hafði hún verið stödd
uppi á hæðinni í dalnum ásamt
móður sinni og systkinum og' 1
horft á snjóinn og heyrt kirkju-
klukkurnar hringja.
Minningamar streymdu fram
fyrir hugskotssjónir hennar.
Það er hræðilegt að segja það,
Og svo sendi ég hverjum
þeim, sem vill fram ganga. í ljós-
inu, eins og hann er sjálfur í
ljósinu, kveðjuna: Þú kemst
heim.
Þar »þarf ekki heldur
sólar við eða tungls, til að lýsa
sér, því dýrð Ðrottins skín þar
og lambið er lampi hennar«.
(Opinb. 21,23).
Magnus Andersen.
eni hana hryllti blátt áfram við
þegar hún hugsaði til, jólanna
nú. Húin myndi vera gagntekin af
heimþrá og gráta á meðan hún
væri að vinnu; sinni. Hún mundi
heyra hinar sífelldu aðfinnslur
frúarinnar. Það var alveg óþol-
and.
»Ætlið þér aldrei að koma
niður?« Það var hinn hvassi
málrómur frúarinnar aftur.
Anna tók viðbragð og þurrkaði
tárin af sér í skyndi. Þá sá hún
sjalið fyrir aftan sig og liljóp
niður roeð titrandi hendur.
»Fyrirgefið þér, frú, að ég var
svo lencn«, stamaði Anna. Frúin
tók við sjalinu og þakkaði
kuldalega fyrir.
Kl.ukkustundirnar liðu hægt
og silaiega. Loksins kom að því,
að hún gæti farið upp á fá-
brotna herbergið sitt, sem hún
hafði ásamt Trínu., eldhússtúlk-
unni. Til allrar hamingju hafði
Trína fengið frí í kvö],d, svo að
liún gat verið ein með áhyggjur
sínar. Hún sat lengi og beygði
sig yfir borðið cg hváldi höfuð
sitt á handleggjum sínum og
hugsaði — og hugsaði. Hvernig-
ætli mömmui líöi? Hún var
ekkja og átti smá húskofa. Hún
fór næstum því á hverjum degi
eitthvað út til þess að baka, þvo
eða hvað það nú var, sem hún
var beðin um, til þess að afla
brauðs handa sér og börnum,
sínum þrem. Klara var 12 ára
og varð að gæta Elsu, sem var
sjö ára og Hans litla, sem var
fimm ára gamall snáði. Anna
sjálf sendi heim mestan hlutann
af þeim litlu l.aunum, sem hún
fékk. Ef til vill er mamma úti
að erfiða nú lika hugsaði hún.
Ö, ef ég gæti komið heim og
hjálpað henni. Þó að ég gæti að-
eins verið hjá henni í fimm mín-
útur.
Hún ,stóð á fætur og kastaði
sér grátandi í rúmið sitt. Það
var eins og gráturinn ætlaði að
kæfa hana. Hún varð að gráta
út, og hún var viss uan, að hér
uppi mundi enginn, geta heyrt
til hennar. Hve lengi hún hafði
legið, vissi hún ekki. En hún
stökk á fætur, þegar hún heyrði
að það var barið harkalega að
dyrunum, sem hún hafði læst.
Hún þurrkaði aftur af sér tárin
og slökkti á stóra lampamim svo
aðeins lpgaði á gólflampanum
hennar Trínu. Það var ekki
gott að sjá, að hún hefði grátið,
þegar Ijósið var svo dauft.
Hún þaut út að dyrunum og
opnaði. Það var frúin, sem stóð
fyrir utan dyrnar. »Gjör —
gjörið þér svo vel«, sagði Anna
hálfstamandi. Frúin kom inn í
herbergið. »Eg ætlaði aðeins að
segja yður, að þér megið eiga
frí frá því seinni partinn á
morguni og þangað lil á annan
jóladag. Trína verður heima og
getur því annast verldn annað
kvöld, Þar að auki hefi ég á-
kveðið að fara í ferðal,ag á jóla-
dag. Þér sögðust eiga ættingja
hér í barnum, var ekki svo? Það
væri ánægjulegt fyrir yður að
vera meðal vina og ættingja.
»Já, mann langar auðvitað til
þess á jólunium, svaraði hún.
En henni lá við að brosa, þegar
hún hugsaði ujn emn ættingja
sínn, sem var skyldur herni í
þriðja l,ið Þar mundi hún sízt
af öllu v'lja dvelja á jólunum.
Frúin stóð upp til þess að fara.
»Þakka yður fyrir. Það vei ður
mjög ánæuiulegtcc, mundi hún
eftir að segja að skilnaði.
Anna sat lengi og var að
hugsa um hvað hún ætti að
gera n~sta dacr, en komst að
þeirri niðurstöðu, að hún skyldi