Bjarmi - 01.01.1970, Qupperneq 2

LUK. 1B, 35-36
„MISKENM ÞÚ MÉR!S6
Ákall til Drottins um miskunn hefur um
aldrraðir verið einn af megintónum kristins
trúarlífs. Það ákall steig upp úr djúpinu —
dýpst neðan úr fylgsnum sálar, sem enginn
þekkti eða gat kannað til fulls. — Það steig
einnig upp úr djúpi neyðar og sárustu sekt-
ar og átti því hljóm, sem snertir mannlegt
hjarta á sérstakan hátt. De profundis — úr
djúpinu — er einn af máttugustu söngvum
mannlegs hjarta:
„Úr djúpinu ákalla ég þig, Drottinn,,
Herra, heyr þú raust mína,
lát eyru þín hlusta á grátbeiðni mína!“
Út frá þessum sálmi hafa verið sköpuð
stórfelld listaverk í orðum og hljómlist.
Þessi tónn ómar í upphafi hverrar föstu.
Eitt af guðspjöllum sunnudags í föstuinn-
gangi er frásagan um blinda manninn, sem
sat við veginn og hrópaði hástöfum til Jesú:
„Jesús, sonur Davíðs, miskunna þú mér.“
Skiljanlegt hróp hjá honum eins og þjóðfé-
lagshættir voru þá, þegar olnbogabörn þjóð-
félagsins urðu að grípa til allra úrræða á
eigin spýtur til að bjarga sér.
Þessi átakanlegi söngur um miskunn, þetta
nístandi ákall úr innstu fylgsnum hrelldrar
mannssálar til Drottins síns og skapara, er
það annars ekki horfið frá oss nútímamönn-
um? Eru ekki menning vor, viðhorf og lífs-
hættir orðin þannig, að ákall um miskunn
Guðs geti ekki stigið upp úr straumi vorra
tíma? Skiljanlegt er, að mannlegar tilfinn-
ingar geti skynjað nístandi sársauka enn í
dag. Það er auðvitað óumflýjanlegt og eðli-
legt, að hjörtu geti sundurmarizt í áföllum
og átökum lífsins. Þjáningin er óaðskiljan-
leg frá lífinu. En ákall um miskunn Drott-
ins, sem maðurinn finnur í brennandi kvöl
eða hljóðri, djúpri auðmýkt, að hann þurfi
á að halda — er það ekki fráleit hugsun
fyrir nútíma mann? Óneitanlega virðist svo
vera.
Hvað veldur? Hvað hefur gerzt?
Vér höfum snúið baki við þeim eilífa, heil-
aga Guði miskunnsemdanna, sem spámenn-
irnir og sonur Guðs, Jesús Kristur, boðuðu
oss. — Vér höfum smækkað Guð niður í
vora mynd — og stækkað sjálfa oss svo, að
vér erum í vitund vorri nær því miðdepill
tilverunnar. — Vér höfum stækkað kosti
vora en smækkað afbrot vor og sekt svo að
þar er ekkert vandamál lengur. Þess vegna
brýzt ekki eins upp úr djúpi hjartans og
áður hrópið: „Drottinn, miskunna þú mér!“
Þetta væri í sjálfu sér e. t. v. þakkarefni,
ef staðreyndir um „hinztu rök tilverunnar“
eins og sumir orða það — hefðu eitthvað
breytzt. Alvaran er samt sú, að svo er ekki.
Einn er heilagur, eilífur Guð, sá, sem vér
allir berum ábyrgð gagnvart varðandi líf
vort hér á þessari jörð. Enn er vilji hans og
lögmál það, sem kveður á um rétt og rangt.
Enn er það vegur glötunarinnar að slíta líf
sitt úr hendi hans en fara eigin vegu að geð-
þótta vorum. Enn er syndin synd og sektin,
sem hún bakar oss, staðreynd, sem rýfur
samfélag vort við Guð.
Líf einstaklinga og þjóða ber þess glögg-
lega vitni, hvar maðurinn sker upp, er hann
gengur eigin vegu og slítur líf sitt og örlög
úr hendi Guðs. Hann lendir í djúpi hörm-
unga og neyðar. Þaðan stíga andvörp um
miskunn og hjálp óaflátanlega upp.
Sárust verður neyð hjartans, sem sér til-
gangsleysi lífsins gína við sér og er eitt með
vanda sinn og sekt. Slíkt líf er í sjálfu sér
hróp til hins almáttka um miskunn. Og það
er gleði og auðlegð kristinna manna, að þeir
vita, að Guð hefur séð eymd þeirra og vanda
og er niðurstiginn til þess að frelsa þá. Þeir
vita, að í Kristi Jesú er hann kominn með
hjálp sína og miskunn. Hvar sem hann fer
um, — og það gjörir hann í dag í orði sínu
— getur þurfandi maður kallað: „Miskunna
þú mér!“ Hver sem vandinn er, má maður-
inn ákalla þennan Drottin, sem kom og tók
á sig allan vanda vorn og neyð.
Þess vegna fer þetta ávallt saman: ákallið
um miskunn hans — fagnandi þakklætið yfir
því, að í Jesú Kristi mætir Guð oss með
miskunn sína þannig, að vér getum öðlazt
hana.
Guð gefi, að þetta kall búi í hjarta voru,
þvi hann svarar því játandi og hjálpandi í
Kristi. Það er staðreynd, sem þurfandi mað-
ur getur reynt.
UJABMI