Bjarmi - 01.01.1970, Síða 15

meS sundurbrenndar hendum-
ar, gladdist yfir blómunum, sem
hrúguðust umhverfis rúmið
hans í handlækningadeildinni.
Frá æðsta yfirmanni, frá félög-
unum við jámbrautarstöðina,
frá þekktum og óþekktum aðil-
um streymdu blómin til hans.
Hann hafði ekki gleymzt. Aldrei
hafði verið munað eins eftir
honum. . . .
En þegar Person eimreiðar-
stjóri kom inn að sjúkrarúminu
hans og bar honum kveðju frá
átta öðrum eimreiðarstjórum og
sagði, að þeir hefðu ákveðið að
gefa heilbrigða húð á sár hans
og hendur, þá grét Olaf Ander-
son. Ekki upphátt, nei, hann
hafði aldrei verið hávaðamaður.
Hann grét eins hljóðlega og milt
eins og ætla mætti, að hann
vildi að hljómurinn væri í fiðl-
unni hans.
Það leið langur tími, þar til
Anderson kom aftur á vinnu-
staðinn. Þá kom hann ekki til
þess að klifra upp í eimlest og
stjórna henni. Nei, hann varð
að hætta við eimreiðarstjóra-
starfið eftir slysið. Nú var hann
látinn inn á skrifstofuna.
Hann kom samt við og við til
þessa að heilsa félögum sínum.
Og þeim þótti vænt um að sjá
hann þar.
„Hvernig gengur með hend-
urnar á þér?“ spurði Person oft.
„Heldur þú, að það verði hægt
að spila með þeim bráðum?“
„Ef til vill,“ sagði Olaf Ander-
son og andvarpaði, „en aldrei
eins og áður. Ég er kominn yfir
það núna, en ef þið hefðuð ekki
hjálpað mér um nýju, heilbrigðu
húðina, hefði ég aldrei árætt að
dreyma um að geta snert fiðl-
una mína, hvað þá annað.“
Hann var að vísu kallaður
Lilli eins og áður, en nú var það
nafn vafið hetjuljóma. Menn töl-
uðu ekki mikið um litlu hend-
urnar á honum í því sambandi.
Flestir þeirra áttu eitthvað í
þeim höndum eftir þetta slys.
Þeir höfðu tekið þátt í því að
lækna þær.
(Þýtt úr sænsku).
Særðum hjúkrað
Awasa 13. sept. ’69.
Kæru vinir í Keflavík.
Það hefur dregizt, að ég
kæmi því í verk að senda ykk-
ur lítið fréttabréf. — Hef ég
því reynt núna í sumarfríinu
að hnoða saman einu bréfi. —
Ég reyni í því bréfi að gefa ör-
litla hugmynd um, hvernig starf-
ið er í Waddera. — Ég vil einn-
ig nota tækifærið til þess að
þakka fyrir allar kveðjur, sem
ég hef fengið frá ykkur á þessu
ári. — Það hefur vermt hjart-
að að fá kveðjur frá ykkur. —
Mætti Guð launa ykkur allan
hlýhug, sem þið hafið auðsýnt
okkur, einnig fyrir allar bænir.
— Það er það dýrmætasta, sem
við getum átt heima, fyrirbæn-
in. — Á þann hátt eruð þið með
okkur í starfinu. — Mig langar
til þess að nefna eitt atvik, til
þess að undirstrika það. —
Þetta gerðist í vor. Kom seint
heim eitt laugardagskvöld frá
Addis Abeba. (Hafði gert inn-
kaup fyrir Waddera). — Ég
uppgötvaði fljótlega, að húsið
var lokað. — Bankaði, en það
kom fyrir ekki, enginn svaraði.
— Kallaði ég því á varðmann-
inn. — Hann benti á sjúkra-
skýlið.
„Hún fór þangað."
1 sjúkraskýlinu fann ég bæði
Unni og Rögnu (sem er hjúkr-
unarkona þar), þar sem þær
stóðu yfir manni einum, sem lá
á skurðarborðinu. Fyrir utan
stofuna voru nokkrir vopnaðir
lögreglumenn.
„Hvað hefur gerzt?“ spurði
ég.
„Jú, þeir höfðu komið með
lögregluþjón, sem hafði verið
margstunginn með spjóti. —
Við erum hrædd um, að hann
iifi þetta ekki af, — hann hef-
ur þegar misst mikið blóð,“ —
sögðu þær. Við vorum fljótt
ásátt um, að ég skyldi reyna
að keyra hann til Neghelli (þar
er sjúkrahús og læknir). — Það
var um líf eða dauða að tefla.
— Tveir menn og einn lögreglu-
maður þrengdu sér inn í bílinn
til þess að fara með. Ragna fór
einnig með. — Síðan keyrðum
við af stað. Ég ók eins hratt og
ég þorði. Við komum til Neg-
helli laust fyrir miðnætti og
vöktum upp bæði lækninn og
starfslið.
Þau hófust þegar handa til
þess að hjálpa þessum manni.
Þeir þrír, sem höfðu þrengt sér
inn í bílinn, höfðu allir réttan
blóðflokk og gáfu blóð. — Bæði
læknirinn og hjúkrunarliðið
erfiðaði alla nóttina til þess að
bjarga þessum manni.
Ég fór að hugsa um þá erf-
iðleika, sem lögreglan í Wadd-
era hafði valdið okkur aðeins
þrem vikum áður. — Og svo
gerðist þetta. — Ég bað svo
innilega Guð þessa nótt um að
bjarga þessum lögregluþjóni.
Þegar við komum til Wadd-
era, kallaði bæjarstjórinn á
okkur og lét í ljósi þakklæti
sitt fyrir hjálpina.
Aðeins tveim vikum seinna
var þessi lögregluþjónn orðinn
rólfær, og í dag er hann kom-
inn aftur til Waddera.
Þegar ég hugsa til baka til
þessa atviks, finn ég, að við get-
um aðeins þakkað Guði. —
Hvers vegna höfðu þeir þrír,
sem voru með, réttan blóð-
flokk? — Hvers vegna gekk
allt svo vel? — Við vitum ekki
svarið, en við getum bara þakk-
að Guði.
Svo kveð ég ykkur. — Mætti
Guð rikulega blessa ykkur öll.
Ykkar einlæg,
Helgi og Unni.
B JARMI 15