Heima er bezt - 01.11.1951, Blaðsíða 29

Nr. 9
Heima er BE'ZT
285
Sannar frásagnir VII:
Ljónin eru sloppin
eftir George Sanger
ÞEGAR ÉG var í Frakklandi,
árið 1876, kom eigandi Porte St.
Martin-leikhússins til mín þang-
að sem ég dvaldist, í Clermont-
Ferrand. Hann skýrði mér frá
þvi, að nú hefði hann í annað
skiptið í undirbúningi leikritiö
Umhver.fis jörðina á áttatíu dög-
um, og þareð hann hafði séð
blökkumann leika sér að átta
ljónum í hringleikahúsi einu,
hefði sér komið til hugar, hvort
ekki væri hægt að koma fram
með ljón í leikhúsinu, til þess að
gera einn af ástarþáttunum á-
hrifaríkari, en sá þáttur gerðist
í afríkönskum skógi.
Nú er ekki að orðlengja það,
að hann tók ljónin á leigu fyrir
320 sterlingspund á mánuði, og
ék tók að mér að annast undir-
skuggalegum stað, þá var t. d.
degraddado settur í land. Tæk-
ist honum að vera þar og kom-
ast lífs af, var öllu óhætt. Tæk-
ist honum það ekki, var einkis
misst við. Hann var hvort eð var
dauðadæmdur.
Svo var öllum undirbúningi
lokið. Allar vistir komnar um
borð. Áhafnir og starfsmenn á
sinum stað. Vindáttin hagstæð.
Seinustu kveðjuorðin hljóm-
uðu. Reykelsisker kórdrengjanna
brenna fórnum á ströndinni, þar
sem sungið er og beðið.
Vasco da Gama fyrirskipar að
létta akkerum! Allir taumar eru
leystir, og vindurinn stendur í
stór, ferköntuð seglin, seglin með
hinum sérkennilega krossi
Kristsreglunnar ádregnum í
risastærð. Fáni konungsins, sem
með mikilli viðhöfn er fenginn í
hendur leiðtoga fararinnar, er
dreginn að hún á flaggskipinu.
Sjórinn hvítfyssandi fyrir stafni;
en skipið snýr í átt til hins ó-
þekkta.
Og fyrsti dagurinn, sem skrif-
að er í dagbók skipsins, er 8.
júlí 1497.
(Framh.)
búning á verulega áhrifamiklum
ljónaþætti. Þetta mikilfenglega
svið, sem átti að sýna skógar-
rjóður, var útbúið með þeim
hætti, að leiksviðið var notfært
til hins ýtrasta. í stað þess að
notast við venjulegan leiksviðs-
útbúnað voru t. d. allir trjábol-
irnir gerðir úr bognum gas-
leiðslupípum, misjafnlega þykk-
um, en blöð trjánna voru sæmi-
lega sterkt net af máluðu járni,
nógu þéttriðnu til að koma í veg
fyrir, að ljónin gætu sloppið
gegnum það og út á sjálft leik-
sviðið. Samt voru þau vel sjáan-
leg frá áhorfendasætunum. Út-
búnaður þessi var allur gerður
eftir minni eigin forskrift af
vélaverkfræðingnum við hring-
leikahúsið í Westminster Bridge
Road, en sendingunni frá Lond-
on til Parísar varð ekki við kom-
ið fyrr en tveim dögum áður en
sýningin átti að fara fram, svo
að ekki var hægt að hafa neina
æfingu með leiksviðsútbúnaðin-
um fyrr en þá.
Hvað ljónin snerti, þá vildi ég
ekki sleppa hendi af þeim, sem
voru við hringleikahúsið, sem ég
hafði, heldur kaus að fá ljón
leigð í Chatham, London og
Dover. Ég brá mér því til Eng-
lands, kom ljónunum fyrir í tré-
grindabúrum og sendi þau með
fyrstu ferð til Parísar. Með þeim
sendi ég tvo menn, sem unnu við
dýragarðinn í Margate, en þeir
hétu Walter Stratford og W.
Pitcher.
Ljónin komu til Parísar á
föstudagsmorgni, en frumsýn-
ingin átti að vera á sunnudag.
Þar sem allt var hins vegar held-
ur á eftir áætlun, meðal annars
útbúnaður járntjaldsins, var svo
ákveðið, að enga æfingu, skyldi
halda með dýrunum fyrr en á
laugardag. Á meðan voru ljónin
geymd í kjallaranum undir leik-
sviðinu.
Ég var snemma á fótum þenn-
an laugardag, til þess að geta
haldið æfingu með ljónunum áð-
ur en margir væru komnir á kreik.
Þegar ég kom til leikhússins,
varð ég þó ekki svo lítið hissa,
þegar ég sá múg og margmenni
standa þar fyrir utan. Er nær
kom, sá ég, að þarna voru einnig
fjölmargir lögregluþjónar — og
svo mennirnir tveir frá Margate-
dýragarðinum. Strax er þeir
komu auga á mig, ruddust þeir í
áttina til mín, nábleikir í fram-
an, Stratford með hendurnar á
lofti og hrópaði upp: „Ó, herra
minn! Herra Sanger! Ljónin eru
sloppin!“
„Sloppin!“ endurtók ég hvellt
„Hvað segirðu, maður?“
„Þau eru sloppin úr búrunum,"
anzaði hann, „og þessi maður
hér,“ bætti hann við og benti á
vopnaðan lögregluþjón, „hann
segir, að það verði að skjóta þau
strax í nafni almenns öryggis.“
„Ó, nei, í guðanna bænum,“
sagði ég við lögregluþjóninn,
„farið ekki að skjóta þau!“ Og
um leið og ég sneri mér að sam-
verkamönnum mínum, sagði ég:
„Komið með mér! Við skulum
koma þeim í búrin!“
Mér til mikillar undrunar
hreyfðu þeir sig ekki úr sporun-
um.
„Komið þið! “ endurtók ég.
„Ætlið þið ekki að koma?“
En ég fékk ekkert svar, og með
fáein ónotaleg orð á vörum, svo
sem til að láta þá heyra, að þeir
væru engin karlmenni, tók ég
olíulampann úr höndum varð-
mannsins, sem haft hafði næt-
urvörzlu í leikhúsinu, og skipaði
honum að ljúka upp dyrum húss-
ins.
Þegar hann hafði gert það,
gekk ég einn inn, með olíulamp-
ann í annarri hendinni og venju-
legan göngustaf í hinni. Ég gekk
um leikhúsið þvert og endilangt,
sviðið, búningsherbergin, millum
sætanna o. s. frv., en varð hvergi
ljónanna var, svo að ég hlaut að
draga þá ályktun, að þau héldu
sig ennþá undir sviðinu. Það var
erfitt fyrir mig að komast á-
fram með jafn slæmt ljós og ég
hafði, en niður fór ég, og þar
sem ég fann þau ekki í efri kjall-
aranum, hélt ég rakleitt niður
í þann neðri. En í því, sem ég
kem inn í ganginn, sé ég hvar
ljón hleypur eftir sama gangin-