Heima er bezt - 01.11.1951, Síða 30

286
Heima er bezt
Nr. 9
um, beint á móti mér, og skipti
nú engum togum, að það sló
hramminum í mig af slíku afli,
að ég valt kollnhís.
Ég komst þó óðara á fætur,
hvað æfingu minni í hringleika-
húsunum er fyrir þakkandi, en
ég geri ráð fyrir, að ég hafi verið
bleikurr sem nár. Ennþá var olíu-
lampinn samt í hendi mér, og
hafði ekki slokknað á honum,
svo að eftir að ég hafði jafnað
mig — og ljónið farið inn aft-
ur — ákvað ég að halda áfram
niður í kjallarann. Fyrst lagði ég
vitanlega leið mína þangað sem
ljónabúrunum hafði verið kom-
ið fyrir. Þar var sægur af hvers
kyns gömlum leiksviðsútbúnaði,
skrani og úreltum munum, svo
það var engan veginn auðvelt að
komast þar áfram, og ég þurfti
að gæta mín við hvert fótmál.
Skyndilega sá ég í augu, sem
líktust glóandi hnöttum inni í
myrkrinu. „Já, þarna eruð þið,
óargadýrin ykkar!“ hreytti ég út
úr mér, vitandi það, að ljónin
myndu þekkja rödd mína. Síðan
sló ég stafnum mínum í þá hluti,
sem næstir stóðu, og sveiflaði
ljóskerinu til og frá. Þetta hafði
þau áhrif, að ljónin tóku á rás
sitt í hverja áttina. Skruðning-
urinn af gömlum munum, sem
dýrin hrundu um koll, ásamt því
felmtri, sem sló þau við komu
mína, olli því, að þau hlupu aft-
ur og fram um kjallarann
nokkra stund. En nú var mér
fullkomlega ljóst, hvers ástand-
ið krafðist. Ég vissi af reynslu,
að dýrin myndu leita inn í búr-
in strax er þau væru farin að
finna til einhverrar þreytu.
Þetta reyndist rétt vera, því að
eftir að ég hafði æst þau upp til
að hlaupa í annað skipti, fóru
þau að hreyfa sig í áttina að búr-
unum, sem þau höfðu sloppið úr.
Ég sá, hvar þrjú þeirra fóru inn
í eitt af stóru búrunum og fimm
inn í annað, en tvö stóðu auð.
Þá rauk ég til og setti slagbrand-
inn fyrir búrin eins rækilega og
ég gat, flýtti mér síðan upp til
þess að skýra mönnunum frá því,
að hættan væri liðin hjá og ljón-
in komin örugglega undir lás og
slá.
Ég fékk samstarfsmenn mína
til að koma niður með mér, og
meðan tólf vopnaðir lögreglu-
þjónar stóðu vörð um okkur,
negldum við aftur búrin eins
rækilega og hægt var. Að því
loknu fór ég að fá mér morgun-
verð og búa mig undir lokaæf-
inguna.
Lokaæfingin átti að fara fram
klukkan níu á laugardagskvöldi,
og húsið varð von bráðar fullt af
boðsgestum, blaðamönnum, borg
arstjóra Parísar og fjöldanum
öllum af öðru mektarfólki. Leik-
sviðið var skreytt og útbúið á
fullkomnasta hátt, en að hverju
atriði loknu gekk leikstjórinn
fram á sviðið og spurði áhorfend-
ur, hvort þeir vildu koma fram
með tillögur um breytingu eða
endurbætur á því, sem þeir hefðu
verið að sjá. Einstöku sinnum
var komið með þesskonar til-
lögu, og þá var sú sýning end-
urtekin. Allt þetta kostaði
nokkra töf, og fyrr en varði var
klukkan orðin þrjú um nóttina.
Áður en skógarþátturinn með
ljónunum fór fram, var gefið
klukkustundarhlé, en að hléinu
loknu má segja, að leikhúsið hafi
verið á öðrum endanum af eftir-
væntingu. Búrin með ljónunum
varð að flytja upp úr kjallaran-
um rétt áður en dýrin skyldu
koma fram á sviðinu, sökum þess
hversu lítið rúm var að tjalda-
baki meðan fyrri hluti leiksins
fór fram. Búrinu með ljónunum
fimm var komið fyrir á sínum
stað slysalaust, en þegar verið
var að lyfta því búrinu, sem þrjú
Ijónin voru í, slitnaði kaðallinn
með þeim afleiðingum, að ljón-
in duttu öll á þær bráðabirgða-
dyr, sem fyrir búrinu voru, svo
að þær opnuðust og eitt ljónið
slapp út.
Á sama andartaki rauk leik-
sviðsstjórinn í áttina þangað sem
leikhúseigandinn sat, við hliðina
á mér, og hvíslaði eins hátt og
hann þorði: „Ljónin eru slopp-
in!“
Eigandinn varð orðlaus í
nokkrar sekúndur, en síðan greip
hann um hönd mína skjálfandi
af hræðslu og hálfhrópaði:
„Ljónin eru sloppin! Hamingj-
an hjálpi mér! Heyrið þér hvað
ég segi? Ljónin eru sloppin!"
Ég var hinn rólegasti og svar-
aði með stillingu: „Það er allt í
lagi, herra minn! Allt í lagi! Það
fer allt saman vel!“
„Hvað meinið þér!“ skrækti
hann og starði á mig. „Segið þér,
að allt fari vel? Skiljið þér ekki,
að leikhús mitt er búið að vera
Ég er gjaldþrota maður!“ Og
hann rauk á fætur og gekk fram
og aftur að tjaldabaki eins og
vitfirringur. Ég sá hins vegar, að
Ijónið hafði farið inn í búrið sitt
aftur, og dýrin virtust fullkom-
lega undir það búin að fara fram
á sviðið, svo að ég gat fært eig-
andanum þessar ágætu. fréttir
og hughreyst hann svo til sam-
stundis. En þá kom annað bobb
í bátinn. Blökkumaðurinn, hetja
skógarþáttarins, hann sást
hvergi.
Þegar hann loksins kom á síð-
ustu stundu, mátti fljótt komast
að raun um það, að honum varð
ekki við bjargað í þetta skipti.
Vinir hans höfðu tekið að sér að
skemmta honum, og þeir höfðu
gert það allrækilega, en ekki að
sama skapi viturlega, svo að
hann gat hvorki talað né staðið
óstuddur. Ég bauðst þegar í stað
til þess að gera mitt til, svo að
eigandinn yrði ekki gjaldþrota,
hraðaði mér þegar niður í bún-
ingsherbergin, makaði mig
svartan og tókst að finna viðeig-
andi hárkollu og fatnað. Sviðið
var von bráðar tilbúið, og inn fór
ég. Það var aðeins einn hængur
á þessu ráði mínu: Ég kunni ekki
stakt orð í hlutverkinu; og þar
sem ég var ekkert sérlega lipur
í frönskunni, myndi ég ekki hafa
getað talað hana vel, jafnvel þótt
ég hefði nú kunnað hlutverkið.
Ég reyndi því að sýna eins góð-
an látbragðaleik og mér var
frekast unnt, á meðan hin ljós-
hærða ungmey, sem á móti lék,
bar hita og þunga þáttarins. Á
réttu augnabliki ráku ljónin upp
öskur, það er að segja, öskrið var
framleitt með sérstöku tæki, því
að ekki var því að treysta, að
ljónin öskruðu, þegar þau áttu að
öskra. Leikkonan unga varð
hrædd við ljónin, og nú lenti á
mér að sefa hana, í sjálfum ást-
arþættinum, og koma henni svo
fyrir á öruggum stað. Svo birt-
ust á himninum þessar venju-
legu leikhúseldingar með þrumu-
gangi og látum, ljónunum hleypt