Heima er bezt - 01.02.1952, Blaðsíða 6

38
Heima er bezt
Nr. 2
það mér fyrir sjónir, og má vera,
aS þokan hafi átt sinn þátt í
því. Barmar gljúfursins eru
næsta óreglulegir og hafa sýni-
lega sorfist sundur af völdum
vat]?s og vinda um aldaraðir. í
heild sinni er gljúfrið skuggalegt
og niður árinnar hljómar ann-
arlega í djúpum þess.
Að nokkrum tíma liðnum sá ég
móta fyrir dal einum og vissi
samstundis, að þar myndu Neðri-
Hveradalir vera. Gekk ég svo
fram á dalbrúnina og litaðist
um. Og mér gaf á að líta! Fyrir
fótum mér lá þröngur dalur, svo
furðulegur að litskrúði, að ég
hef eigi fyrr né síðar séð jafn
litauðugt land. Voru litirnar af
öllum gerðum, rauðir, gulir,
grænir og bláir, og svo óendan-
legt sambland allra þessara lita
þar á milli. Engin þoka var í
dalnum, en ótölulegur fjöldi
gufustróka sté upp frá botni
hans og hlíðum. Út frá dal þess-
um gengu svo aðrir minni dalir,
en þá sá ég eigi jafn greinilega.
Ég tók nú þegar að athuga
möguleika fyrir að komast nið-
ur í þessa ævintýralegu dali, því
að ég vildi umfram allt kanna
þá nánar. Þaðan, sem ég var
staddur, var eigi viðlit að kom-
ast í dalina og gekk ég því áfram
með þeim nokkurn spöl. En þar
virtist alls staðar illfært niður,
enda lágu jöklar fram á dala-
brúnir. Sneri ég þá til baka og
fann þá, eftir nokkra leit, grunn-
an skorning, er ég komst niður
um með hægu móti.
Niðri í dölunum var blæjalogn
og yndislegt að vera. Þokan sveif
hið efra meðfram dalabrúnun-
um, en náði eigi að seilast ofan
í dalina sjálfa. Voru viðbrigðin
svo mikil, að koma úr kulda-
legri þokunni í veðurblíðuna
þarna, að mér fundust þetta
vera einskonar sæludalir.
En þótt veður væri kyrrt og
blítt þarna niðri, var þar eigi
hljóðlátt að sama skapi. Hvar-
vetna heyrðust margvísleg hljóð.
Ótal raddir hljómuðu nær og
fjær. Sumar voru veikróma og
þróttlitlar, en aðrar háværar,
ólmar og æðislegar.
Þessar kynlegu raddir komu
allar frá hverunum. Þeir voru
þarna við hvert fótmál að kalla,
ýmist gufu- eða leirhverir. Fjöl-
breytni þeirra virtist takmarka-
laus. Voru sumir forkunnar
fagrir og umvafðir dásamlegu
litskrúði, þar sem öll blæbrigði
lita sameinuðust. Aðrir höfðu
fáránlegar myndir, jafnvel ægi-
legar, svo að mér stóð nálega
ógn af.
Ég reikaði víða um dalina,
hugfanginn og undrandi. Alls
staðar voru hverir, stórir og
smáir, alls staðar kraumandi
leireðja og þjótandi gufumekk-
ir. Sums staðar varð ég að fara
gætilega, því að gapandi hvera-
opin gátu leynzt í mekkinum,
sem huldi á stöku stað allmikil
svæði. En allt fór þó vel og ég
slapp farsællega út úr öllum slík-
um háska.
Mér dvaldizt lengi þarna í
dölunum, því að margt var að
skoða, eins og gefur að skilja. Að
lokum hélt ég samt brott þaðan,
og þó heldur treglega. Raun-
verulega fannst mér, að dvöl
mín þar væri allt of skammvinn.
Ég þóttist sjá, að tilgangslaust
væri að fara víðar um fjöllin, og
hélt því til baka, sömu leið og ég
kom. Þokan var enn hin sama,
myrk og hráslagaleg, þegar upp
úr dölunum kom, og taldi ég því
öruggast að hafa enn — í bak-
leiðinni — hliðsjón af gljúfri Ár-
skarðsár, sem ég og gerði. Gekk
mér ferðin vel og var ég von
bráðar kominn að sæluhúsinu
aftur.
Eftir gönguför mína í Hvera-
dali, tók kég að búast til brott-
ferðar úr Kerlingarfjöllum.
Hafði ég í hyggju að gista í sælu-
húsinu í Hvítárnesi nótt þá, sem
framundan var, og stytta þann-
ig heimleiðina fyrir næsta dag.
Hestarnir höfðu nú jafnað sig
vel eftir kuldann um morgun-
Sparið peningana
Gerizt áskrifendur að
EIMA
ER BEZT
V.____________________-
inn. Hafði þeim hlýnað fljótlega,
eftir að þeir komust í húsaskjól-
ið, og voru nú auk þess mettir
orðnir af grængresinu í Ár-
skarði.
Klukkan mun hafa verið um
sex, er ég lagði af stað úr Kerl-
ingarfjöllum. Fór ég nú að sjálf-
sögðu bílveginn til baka og sótt-
ist mér ferðin greiðlega niður í
Hvítárnes.
í sæluhúsinu í Hvítárnesi var
einn maður staddur, er ég kom
þangað, Húnbogi Hafliðason að
nafni. Stóð vera hans þar í ein-
hverju sambandi við fjárvörzl-
una, sem áður getur um. Þótti
mér vænt um að fá þarna ó-
væntan félaga til að rabba við.
Fagurt var í Hvítárnesi þetta
kvöld. Þoka var þar engin, en
veður bjart og kyrrlátt. Allt var
hjúpað mildri aftankyrrð. Hvít-
árvatn sjálft var sem spegill
og endurspeglaði stöðugt sí-
breytileg blæbrigði himindjúps-
ins. Bak við það í vestri risu
tíguleg fell, ásamt skínandi
hjarnbreiðum Langjökuls, er
teygðu kalda arma sína niður í
vatnið, í gerfi hrynjandi skrið-
jökla. Var mynd þessi svo mikil-
fengleg, að orð megna eigi að
gefa nema óljósa hugmynd þar
um.
Árla næsta morguns, eftir góð-
an og endurnærandi svefn í
sæluhúsinu, lagði ég svo af stað
heimleiðis úr Hvítárnesi. Hún-
bogi fylgdi mér á leið og riðum
við greitt eftir sléttum, grösug-
um völlum, skammt frá vatninu.
Á einum stað urðu á leið okkar
stóreflis björg, með stuttu milli-
bili. Þóttist ég sjá, að þau myndu
vera minjar eftir skriðjökla ís-
aldarinnar, enda bar lögun
þeirra vott um, að svo væri.
Ennþá hvíldi þokudrungi yfir
Hofsjökli og Kerlingarfjöllum,
en að öðru leyti var bjart yfir,
hvert sem litið var.
Eftir nokkra stund sneri Hún-
bogi aftur og ég var enn orð-
inn einn á ferð. Leiðin framund-
an var mér vel kunn og endalok
ferðarinnar því augljós orðin.
Sem heild var ferðin skuggum
blandin og hafði að vissu leyti
misheppnast. En mér hafði þó
auðnast að sjá eitt af undrum
íslenzkrar náttúru — Hveradali
Kerlingarfjalla.