Heima er bezt - 01.02.1952, Qupperneq 10

42
Heima er bezt
Nr. 2
Páll Ólafsson, Sörlastöðum:
FREISTINGIN
Smásaga
Ferskan ilm af nýjum, grósku-
miklum gróðri lagði að vitum
ferðalanganna þriggj a, sem
röltu með bagga á baki upp eftir
ávölum brekkum Hamarshlíðar.
Þeir voru á leið í vegavinnu í
Hamarshlíðarbrúnum og hugð-
ust að dvelja þar í heiðinni sum-
arlangt.
Áfram þokuðust þeir hægt og
hægt, unz þeir loks námu stað-
ar við tjaldstað samverka-
manna sinna, vegagerðarmann-
anna. Þar voru fyrir ellefu vega-
gerðamenn og ráðskona þeirra
Borghildur Björnsdóttir frá
Heiði, tvítug blómarós, geislandi
af æsku og yndi, ærslagjörn og
fjörug, með dökk lokkandi augu
og dálítið ástleitnar varir. Hún
elskaði lífið og -bar í brjóstinu
sterka ævintýraþrá.
Þarna í heiðinni, eins og það
var venjulega orðað, voru menn
af mjög ólíkum gerðum og á
ýmsum aldri, allt frá nýfermd-
um, óhörðnuðum unglingum og
upp til 65 ára gamalla, lífs-
reyndra, æruverðra öldunga. í
þessum hópi vöru til menn, sem
setið höfðu marga vetur á skóla-
bekk og var því farið að nreyma
um einhverja heppilega og
sæmilega góða stöðu að af-
stöðnu embættisprófinu. Svo
var því háttað með einn þess-
ara heiðarvinnumanna: Árna
Ágúst Emilsson, lögfræðinema.
Þetta var að líkindum seinasta
sumarið, sem hann yrði að
vinna hörðum höndum á heið-
um uppi, því á næsta ári næði
hann, væri allt með felldu, loka-
.takmarkinu á námsbrautinni —
embættisprófinu — og þá sam-
stundis ætlaði hann að ganga
að eiga unnustu sína: Arnheiði
Sveinsdóttur, góðbóndadóttur úr
Breiðdalabyggðum.--------
-----Fegursti og unaðslegasti
tími ársins var að líða. Sólmán-
uður senn að verða hálfnaður.
Árni Ágúst og þeir tveir menn
aðrir, er fyrr greinir, höfðu ver-
ið í heiðinni allt að þremur vik-
um, verið heppnir og kunnað
vel við sig. Þeim leið vel. Og ekki
var annað hægt að segja, en
samstarf og samkomulag allra
hinna mjög ólíku vegagerðar-
manna væri yfirleitt gott, þótt
stöku sinnum kæmi fyrir að
slægi í brýnu, svona eins og
gerist og gengur hvar sem tveir
eða fleiri menn vinna saman;
vill þá stundum verða svo, að
sitt sýnist hverjum, og er það
reyndar eðlilegt. Og ráðskonan,
hún Borghildur, ekki spillfcr hún;
nei fjarri fór því.
Margir vegavinnumenn víðs-
vegar um landið hefðu sannar-
lega mátt öfunda starfsbræð-
ur sína í Hamarsheiðinni þetta
sumar af ráðskonunni þeirra,
svo léttlynd, glaðleg of mynd-
arleg var hún. Þar að auki léku
öll störf í höndum hennar, og
hvar sem hún fór, flutti hún
með sér ferska angan vors og
gróðurs---------
-----Það var laugardagskvöld.
Nokkrir af mönnunum höfðu
farið um kvöldið, en ætluðu að
koma aftur eftir helgina. Fjór-
ir þeirra fóru allt af heim um
helgar, og í þetta skipti höfðu
aðrir fjórir slegizt í förina með
félögum sínum. Aðeins sex
gistu tjöldin þessa nótt, einn
þeirra var Árni Ágúst. Hann
mundi víst ekki gera víðreist úr
tjaldstöðum heiðarbúa þetta
sumar. Hvert átti hann svo sem
að fara? Átti hann heldur nú
orðið nokkurt heimili? Að sönnu
átti hann fósturforeldra á fjar-
lægu landshorni, en taldi sig
eigi eiga þar heima lengur.
Arnheiður, unnusta hans, átti
einnig heima langt í burtu,þang-
að varð ekki heldur farið. Þó var
hann ákveðinn í að finna hana
áður en hann færi í skólann um
haustið.
Árni Ágúst undi sér mjög vel
þarna í faðmi fjallanna. Djúp
og hljóðlát heiðakyrrðin átti
undur vel við hann. Samverka-
mennirnir voru líka á flestan
hátt ágætir félagar, og ráðskon-
an, Borghildur frá Heiði, sem
yndisleg, goðborin gyðja.
-----Liðið var nokkuð fram
yfir lágnætti þetta laugardags-
kvöld. Árni Ágúst bjó einn i
tjaldi þessa júlínótt; og hann
gat alls ekki sofnað, var það
blátt áfram ómögulegt. — Já,
uppi á reginheiðum getur það
stundum verið margt, sem
dregur og seiðir hugann um
unaðslegasta leyti ársins, í miðj -
um sólmánuði. Nú á þessari
stundu rifjuðust skýrt upp fynr
honum ýmsar gamlar ævintýra-
og álfasögur. Sögur um álög og
álfaborgir, sögur um það, þegar
álfameyjarnar heilluðu byggða-
mennina inn í hóla sína og
skiluðu þeim stundum aldrei
aftur. — En voru það ekki fleiri
en álfameyjarnar, sem hæfileika
höfðu til að heilla unga menn;
— skyldi það ekki? Skyldu ekki
hinar mennsku meyjar líka
kunna það? — Ævintýri. —
Þetta orð var svo unaðslega
hugljúft og heillandi. Og hver
er sá, sem ekki þráir ævintýri
um ljósa sumarnótt? Er það
ekki líka ævintýraþráin, sem er
ein sterkasta þráin í brjóstum
mannanna?
Árni Ágúst reis á fætur og
gekk út úr tjaldinu. Ekkert hljóð
heyrðist, nema hroturnar úr
sumum félögum hans, er sváfu
svefni réttlátra í sínum tjöld-
um. Hann hugðist nú að ganga
eitthvað um heiðarbrúnirnar og
virða fyrir sér umhverfið, sem
við honum blasti í hljóðri heiða-
kyrrðinni.
En þegar ævintýraþráin svell-
ur og ólgar í blóðinu og freist-
ingin bíður við næsta skref —
hvað skeður þá? — Árni Ágúst
var ekki fyrr kominn út fyrir
dyrnar á tjaldi sínu, en hann sá
hvar Borghildur kom út úr
skúrnum, en hún bjó í lítilli
kompu í öðrum enda geymslu-
skúrs vegamannanna. Hann
varð sem steini lostinn við þessa
sýn. Blóðið fossaði í æðum hans
með óstjórnlegum hraða. Hún
var í ljósum sumarkjól, hafði
létta inniskó á fótum, berhöfðuð