Heima er bezt - 01.08.1954, Page 28

252
Heima er bezt
Nr. 8
stubbunum meðan hún dregur sleðann upp bratt-
ann. Það er eins og skógurinn og rökkur kvöldsins
myndi girðingu kringum þær. Þær eru síðastar. En
skammt fram undan gengur hitt fólkið í röð, mað-
ur eftir mann, hryggur eftir hrygg. Rétt eins og
þeir séu afturgöngur í frostgrænu húminu.
Geirþrúður lítur á Guðlaugu, er virðist vilja segja
eitthvað. Hún sér það á augnaráði hennar.
— En ef úlfarnir væru við dýrin?
— Þar er vörður.
Litlu síðar spyr hún inn í eyra Geirþrúðar: — er
það hann?
— Hm — já.
— Og drengurinn?
— Jú.
Fleira er ekki sagt langa hríð. Þær hafa nóg með
að draga sleðann yfir ójöfnurnar. Nú heyrðist að-
eins ískrið í meiðunum.
Það var farið að kvölda, þegar fólkið kom upp að
Hrísfjallsvörðunni. Þegar það sá bálið undir klett-
unum, var sem það stirðnaði upp af eftirvæntingu.
Enginn þorði að rjúfa kyrrðina
— Þá er það satt, guði sé lof, hvíslaði telpan
hans Eysteins. Rödd hennar skalf og hún varð að
kyngja munnvatninu. — Ó, hvað heldurðu að hún
mamma segi? Hún verður glöð þegar við komum
heim aftur. Kjöt! Kjöt!
Síðast í hópnum stóð Þorleifur gamli með hnef-
ann utan um hönd konu sinnar. Gömlu hjónin
voru þögul. Þau voru þreytt eftir hina löngu göngu,
en nú var eins og þau lifnuðu upp við að sjá eld-
inn. Þau studdust hvort við annað og gamli mað-
urinn lagði handlegginn utan um axlirnar á henni.
Flokkurinn safnaðist þögull kringum bálið. Fólk-
ið stóð þar í djúpri undrun og starði á hreindýra-
kroppana, sem lágu þar kaldir og stirðnaðir milli
klettanna, dýr við dýr — allt í einum hrærigraut.
Geirmundur hagaði sér eins og hann væri heima
hjá sér. Hann kastaði greinum á eldinn og tók að
ryðja upp í dyngjunni. Hann stóð uppi á matar-
fjallinu og vann með atorku.
En fjallabændurnir voru ennþá ekki búnir að
jafna sig. Þeir stóðu í sömu sporunum og störðu
sem þrumulostnir. Þetta var þá satt. Nú gátu þeir
lifað veturinn af. Vonir þeirra höfðu ræzt; það var
hægt að þreifa á því. Þeir voru vandræðalegir. Hvað
átti maður að gera á slíkri stund? Krjúpa á kné
kannske og fórna höndum--------?
Guðlaug sat á sleðanum og réri sér. Sat og hvísl-
aði einhverju að sjálfri sér, eins og hún væri að
hafa yfir bæn. Allt í einu datt henni nokkuð í hug.
Hún stóð upp og staulaðist að bálinu. Þar stóð hún
og starði út í myrkrið. Hugur hennar hvarflaði
eins og skuggi yfir hópinn, enginn sagði orð, en allir
gengu hægt að eldinum. Þar stóðu þeir eins og
þeir stæðu í ókunnugri stofu og ættu að fara að
heilsa húsráðanda.
En hér var enginn annar húsráðandi en hann
Geirmundur.
Eldurinn blossaði upp og lýsti upp hamravegg-
inn fyrir ofan. Stór stígvél og litlir lappaskór! —
Sérðu það? spurði hver annan með augnaráðinu.
Og augu þeirra staðnæmdust við sylluna hæst uppi.
Sat þar nokkur? Var ekki eins og Geirþrúður og
Geirmundur væru að skotra augunum þangað, þeg-
ar enginn sá til?
— Ja-á, nú væri gott að fá hjálp, sagði Geir-
mundur.
Mennirnir flýttu sér að hreindýrakösinni. Þar
varð brátt eins og í mauraþúfu.
Dýrakropparnir voru sorteraðir og lagðir í röð á
snjóinn. Geirmundur úthlutaði kjötinu. Eitt dýr
handa hverjum húsmanni til að byrja með; á eftir
voru skrokkarnir sundurlimaðir og skipt með tilliti
til fjölda heimilisfólksins á hverjum bæ. Eldurinn
logaði glatt og varpaði rauðum bjarma yfir hópinn.
Næturhiminninn hvelfdist svartur og þungbúinn
yfir fjöllunum.
Skrokkarnir voru bundnir á sleðana.
— Það er einn skrokkur að auki, hrópaði einn
mannanna að verki loknu.
Já, sannarlega! Þarna lá einn skrokkur, sem ekki
var talinn með. Þeir litu hver á annan. Sleðarnir
voru fermdir, enginn gat tekið meira.
— Já, en svo er það hann? sagði Guðlaug lágt.
Lágt og gætilega, en það var undarlegt, að orð
hennar náðu skjótt öllum í hópnum. Þeir sneru sér
að Geirmundi. Spurðu án orða.
— Nei, hefurðu heyrt annað eins! Því hafði ég
alveg gleymt. Það var sem Geirmundur væri að
tala við sjálfan sig. — Það er hugsanlegt, að skrokk-
urinn verði sóttur seinna. Og'hann sneri mögru
andlitinu að hamraveggnum.
— Já, — jæja, það gæti verið. Það er ekki nema
sjálfsagt. Þeir mösuðu saman og vissu skil á þessu
og vissu þó ekki neitt.-----
— Já, þá leggjum við af stað! hrópaði Geirmund-
ur. Hann var ferðbúinn.
En nú færðist undarleg kyrrð yfir hópinn. Áttu
þeir að læðast burt eins og hundar? Var ekki siður,
að menn gengju kurteislega um hjá öðrum, og ef
maður fékk eitthvað, þá — —.
Nú sleppir Þorleifur gamli sleðatauginni og geng-
ur út úr hópnum. Gengur hægt að bálinu. Þar
stendur hann og starir á sylluna, sem nú rennur
út í eitt við myrkrið. Hann tekur skinnhúfuna of-
an. — Þú — þú skalt hafa alúðar þakkir! segir
hann hátt og skýrt. Ég veit ekkert, en samt þökk-
um við þér! Svo setur hann húfuna á höfuðið og
gengur hægt og alvarlega til félaga sinna.
Maður eftir mann, sleði eftir sleða rennur út í
myrkrið.
Jens sat hjá reynitrénu og horfði á fólkið. Dreng-
urinn lá á knjám hans og svaf. Hann heyrði orð
gamla mannsins óma fyrir eyrum sínum. Þau voru
eins og plástur á margra ára gamalt sér.