Heima er bezt - 01.03.1955, Blaðsíða 27

JSTr. 3
Heima er bezt
91
Maðurinn konunnar sinnar
Smásaga
Maðurinn konunnar sinnar
kom heim laust fyrir hádegið.
Hann litaðist um í eldhúsinu,
h ú n var þar ekki og enginn
maður sjáanlegur, en sambýlis-
konan var þar á gangi.
„Hvar er hún?“ spurði Ási, en
svo hét maðurinn.
H ú n er inni að skrifa fund-
arboð. Hún bað mig að segja
þér, ef þú kæmir inn, að kar-
töflurnar væru á eldavélinni, þú
gætir sjálfur soðið fiskinon, hún
hefði ekki tíma til að elda súpu,
en þú gætir drukkið te á eftir“.
Og maðurinn konunnar sinn-
ar sauð fiskinn, settist við eld-
húsborðið og fór að borða. Þá
birtist h ú n í dyrunum.
„Ási, farðu strax út og settu
í gang. Það eru fimm vinkonur
mínar þarna niður frá. Það verð-
ur að sækja þær strax. Þær eru
að koma í heimsókn til mín“.
„Ég er nú ekki búinn að
borða“.
„Það varðar mig ekkert um.
Það er komið hádegi og meira
en það, og þú gazt verið búinn
að borða. Ég kem auðvitað líka.
En ég ætla aðeins að skreppa
inn, hringja og fá stúlku til að
ganga um beina.“
Og maðurinn konunnar sinn-
ar hætti við að borða, fór út og
setti í gang. H ú n kom að
vörmu spori.
„Ási! Þegar þú ert búinn að
keyra okkur hingað heim, verð-
urðu að fara strax niður í búð
og kaupa fyrir mig súkkulaði,
tvíbökur, kex ávexti og sígarett-
ur. Heldurðu að þú munir það?“
„Það væri betra að skrifa það,“
sagði hann.
„Það er nú eins og vant er, það
tollir aldrei neitt í þessum karl-
einber — eða er meira milli
himins og jarðar en mennirnir
sklja? Hvað sem því líður, er at-
vik þetta býsna undarlegt. En
heimildirnar eru svo góðar, að
engin ástæða er til að draga í
efa að þetta hafi gengið til eins
og að framan segir.
„Unglyden“, Voss.
mönnum, af því, sem þeir eiga
að muna.“
Þau voru komin á áfangastað-
inn. Hann taldi: Ein, tvær, þrjár,
fjórar og fimmí Það verður
þröngt í bílnum!
Hún heilsaði:
„Blessuð elskan! Blessuð og
sæl, elsku vina! Nei, og þú elsku
hjartað mitt! Allar margbless-
aðar. Alveg er það draumur að
fá ykkur allar. Gerið þið svo vel
að fara inn í bílinn! Verst að
það fer illa um ykkur. Billinn er
svo lítill. Maður hefur ekki ráð
á að fá sér annan stærri, dugnað-
urinn er ekki svo mikill.“ Og
h ú n gaut augunum til manns
síns.
Þær settust inn í bílinn. H ú n
settist í framsætið og út úr svip
hennar mátti lesa: Hér á ég að
sitja og enginn annar.
„Jæja, ætlarðu ekki að snúa
bílnum, maður!“
Jú, hann sneri bílnum og
spýtti í, því að hann var feginn,
þegar þessari ökuferð yrði lok-
ið. Þegar þau komu heim að
húsinu, spurði h ú n :
„Manstu nú, hvað þú áttir að
kaupa?“
„Þú varst ekki búin að segja
mér, hvað mikið ætti að vera af
hverju.“
„Það eiga að vera fjögur
súkkulaðistykki, tvíbökur og
kex, fjórar dósir af ávöxtum og
fjórir pakkar af sígarettum." _
Hún talaði ekki um, hve mik-
ið ætti að vera af brauðinu. Ég
skal ekki hafa það of mikið, eitt
kíló af hverju ætti að vera nóg.
Þær geta varla tuggið meira,
þegar þær þurfa að tala svona
mikið. En um hvað ætli þær tali
aðallega, um okkur, mennina
sína, hvað við erum misheppn-
aðir og ómögulegir í alla staði.
Já, það liggur við að ég öfundi
hann Halla á Brekku, að hann
skuli búa einn. En honum leið-
ist það nú víst, og svona var
þetta með mig. Ég var búinn að
vera nokkuð lengi einn míns
liðs, en þá fór mig að langa til
þess að fá mér konu, ég hélt að
það væri betra. Þá kom h ú n .
Satt að segja var hún nokkuð
frek. Hún hreint og beint
hremmdi mig, settist á hnéð á
mér, rak í mig nefið og diggaði
framan íÆnig, þegar ég átti að
láta eitthvað eftir henni. Fyrst
hélt ég að henni þætti svona
vænt um mig, þetta væri ástin.
En brátt skildi ég að hún var
bara að veiða mig. Hún vildi fá
mig á vald sitt, láta mig stjana
við sig og hafa fyrir sér. Mér
þótti þetta dálítið notalegt og
lét það svo hafa það. Nú er hún
löngu hætt að setjast á hnéð á
mér og digga. Nú er aðferðin
bara að skipa. En hún má vita
það, að ég er ekki orðinn neitt
gamalmenni. Ég get ennþá haft
áhrif á kvenfólkið ef ég ætla
mér. Ja-há! Þessi, sem átti að
ganga um beina! Það er nokk-
uð viðkunnanleg stelpa. Hún er
ekki rengla og ekki hnyðja, hún
er svona mátuleg. Ég gæti trúað
að það væri gott að halda utan
um hana, ha, ha! Ég ætti nú að
setja hana á hné mér, gerði ekk-
ert til þó að h ú n kæmi og sæi
það, ég yrði þá kannske ein-
hvers vísari! Ég ætla að kaupa
hérna eitt stengsli handa telp-
unni!
Þegar hann kom heim með
vörurnar, var allt glóandi á
eldavélinni. Súkkulaðið fór beint
í pottinn og varð þar óðara að
mauki. Ási gekk að eldhúsborð-
inu.
„Hvar er maturinn, sem ég
skildi eftir í morgun?“ spurði
hann.
„O, ég hélt að húsbóndinn
hefði verið hættur við hann.
Þetta var orðið kalt og ég lét
það til hænsnanna.“
„Já, auðvitað var það orðið
kalt. Þú bætir það bara upp með
því að láta mig hafa nóg af
mjólk og brauði með eggjum og
osti.“
„Já, húsbóndi, það skal ég
gera.“
Meðan Ási var að borða bar
stúlkan inn til frúnna. Þegar því
var lokið, kom hún fram og var
ósköp þreytuleg.
„Ertu ekki þreytt á þessu
stappi?“ spurði hann.
„Æi-jú, ég held að ég setjist
snöggvast á hann koll.“
„Það er nú ekki mjúkt sæti.