Heima er bezt - 01.04.1955, Qupperneq 10

106
Nr. 4
hugsaði, meðan stóra klukkan
á veggnum taldi stundir og mín-
útur. Öðru hverju straukst hönd
hans eins og af sjálfu sér um
höfuð og háls hundsins — 'nann
lá alltaf á gólfinu við rúmið
hans. — Engin leið var að ná í
aðra íbúð; að minnsta kosti ekki
svo fljótt. En að láta drepa
Clemenceau? Aldrei. Hugur
hans sveimaði víða, en gat enga
lausn fundið á vandamálinu.
Hann varð að reyna að tala við
húseigandann aftur. Bjóða hon-
um að borga eyðilögðu buxurnar.
Laga radísubeðið fyrir hann.
Lofa að líta betur eftir hundin-
um í framtíðinni. Nicolajsen
gamli var reiðubúinn til hvers
sem vera skyldi. Aðeins ekki til
þess að aflífa bezta vininn sinn.
En Fihn danskennari var óbif-
anlegur. Hann stóð fastur á sínu
eins og klettur.
-— Æ-nei, andvarpaði Nicolaj-
sen. Ef manni þykir ekkert vænt
um hunda, skilur maður heldur
ekki, hvað þessi dýr geta verið
fyrir mann.
— Þykir m é r ekki vænt um
hunda? spurði Fihn hvasst. Mér
þykir einmitt m j ö g vænt um
hunda. Um h u n d a . Ekki um
rándýr. Skjótið þennan sjakala
og fáið yður skikkanlegan
hund. Ég segi ekkert við því.
Nicolajsen gamli gekk hryggur
á braut. Nú var liðinn einn dag-
ur af þessum þrem dýrmætu
dögum, sem vinur hans átti eftir
að lifa, og hann hafði enga
lausn fundið' ennþá. Bara að
hann gæti nú leitað til einhvers
um ráð.
Þá kemur honum allt í einu í
hug vinur hans, Balle rakara-
meistari.
Balle og kona hans ráku sam-
eiginlega hárgreiðslustofu fyrir
menn og konur í kjallara úti á
Vesturbrú. Þar sem íbúð þeirra
var fremur lítil, notuðu þau
hárgreiðslustofuna sem dagstofu
eftir lokunartíma. Hingað inn
var Nicolajsen boðið þá er hann
barði að dyrum að kvöldi ann-
ars dagsins. Hann var með
hinn óaðskiljanlega vin og fylgd-
arsvein, Clemenceau.
Meðan þau sátu við kaffiborð-
ið — Balle hafði tekið flösku úr
skápnum í tilefui af heimsókn
vinar síns — kvartaði Nicolaj-
Hexma er bezt
sen yfir neyð sinni. Balle klór-
aði sér í hnakkanum og var
hugsi.
Hja, þetta var leiðindamál,
áleit hann; þegar húseigandinn
var svona fastur fyrir, var víst
ekki margt að gera. En á meðan
lífið treinist lifir vonin og
kannske finnum við eitthvert
ráð.
Þeir ræddu allar hliðar máls-
ins, en fundu ekkert ráð sem
dygði. Á meðan spankúleraði
Clemenceau hinn ánægðasti um
stofuna og dillaði loðna skott-
inu sínu, meðan hann tuggði
brauðið, sem honum var rétt
undir boi’ðið.
Samtalið var að lognast niður.
Svo leit út sem hinir tvífættu
þátttakendur þessa fundar hefðu
misst gleði sína. Þeir sátu og
störðu framundan sér með
hnyklaðar brýrnar eins og þeir
væntu þess að lausn vandans
svifi niður úr loftinu. Það gerð-
ist líka, bókstaflega talað.
Hin athugulu augu Balle leit-
uðu um stofuna. Allt í einu
horfði hann á skilti, sem hékk
á veggnum.
— Hm, sagði hann. Var það
ekki svo, að húseigandinn hafði
ekkert á móti því, að þú fengir
þér annan hund?
— Ég vil engan annan hund,
svaraði vinur hans stutt.
Rakarameistairnn benti á
auglýsinguna á veggnum. Nicol-
ajsen leit á hana og las: Vand-
aðar klippingar kr. 2.50. — Balle
benti þvínæst á auglýsinguna,
sem hékk hinum megin við speg-
ilinn. Þar stóð: Bezta frönsk
hárlitun. Falleg og endingargóð.
Þá hló Nicolajsen gamli. Lengi
og hjartanlega. Hann hló svo
lengi, að tárin voru farin að
renna niður kinnarnar á honum,
og vinum hans var ekki lengur
Ijóst, hvort heldur hann hló eða
grét.
Um kvöldið kom Nicolajsen
gamli labbandi heim — einn.
Húseigandinn, sem fylgdist með
honum bak við gluggatjöldin í
dagstofunni sinni, fékk staðfest-
ingu á þessari staðreynd og
brosti ánægjulega. Hann hafði
séð þegar leigjandi hans fór með
hundinn um kvöldið. Jæja, loks-
ins hafði sá gamli þá brúkað
skynsemi sína ....
Daginn eftir var dyrabjollunni
hringt hjá Fihn. Fyrir utan stóð
ungur maður með stóran,
snögghærðan, svartan hund i
bandi.
— Ég átti að færa Nicolajsen
þennan hund, sagði strákurinn
og rétti fram blað.
Fihn tók það og las: „An: 1
hundur — kr. 30.00. Greitt“.
— Hann er hérna uppi, sagði
hann og skilaði blaðinu. Stóri,
svarti hundurinn stóð kyrr og
dinglaði langri, mjórri rófu,
frómur að sjá. Rófan endaði í
skúf, eins og á ljóni.
í sama bili staulaðist Sophus
Nicolajsen út á tröppurnar.
— O, það er drengurinn frá
hundasalanum, sagði hann.
Svarti hundurinn ýlfraði, tví-
sté og togaði í bandið.
— Ég átti að skila kveðju frá
húsbónda mínum og skila til yð-
ar, að hann ætti enga gráa
hunda fyrirliggjandi, sagði
strákurinn, sem raunar var eng-
inn annar en lærlingur rakara-
meistarans.
— Jæja, jæja, liturinn gerir
ekki svo mikið til, hjartalagið er
aðalatriðið. Nicolajsen lagfærði
á sér gieraugun: Hundurinn er
áreiðanlega skapgóður. Bítur
ekki á ég við?
— Hann er alveg eins og
lamb, það er áreiðanlegt! full-
yrti drengurinn. Já, þó að þér
stingjuð allri hendinni inn í
kjaftinn á honum, myndi hann
ekki gera yður neitt mein.
Reynið!
Hann sneri sér að danskenn-
aranum með þessa ósk;- Það fór
hryllingur um danskennarann
og hann hopaði aftur á bak; en
Nicolajsen varð við áskorun
stráksins og stóri hundurinn
leit vinalega á hann og sleikti
hönd hans.
— Það má nú segja, sagði
Fihn hrifinn. Hundinum lízt vel
á yður, Nicolajsen.
— Hm, hann finnur sjálfsagt
lyktina af Clemenceau, sagði
gamli maðurinn hæglátlega. En
þér ættuð að reyna, hvemig
honum líkar við y ð u r , áður
en ég tek ákvörðun.
Litli maðurinn ætlaði að mót-
Framhald á bls. 125.