Heima er bezt - 01.04.1955, Blaðsíða 29

Nr. 4
Heima er bezt
125
anir. Það var aðeins betlibréf
frá fjarskyldum ættingja Vé-
bjarnar. Sá trúði auðsýnilega,
að gamli maðurinn myndi gefa
honum peninga sína. En Vébjörn
hafði ekki svarað bréfi þessa
ættingja síns, því að hann hafði
frétt, að hann hefði haldið illa
á spilunum í hinu framandi
landi, og jafnvel verið viðriðinn
fjárglæpi.
En — peningarnir hans Vé-
bjarnar gengu til annars manns,
sem hafði unnið fyrir þeim ög
átti þá skilið. Fólkið í sveitinni
varð alveg orðlaust, þegar léns-
maðurinn kunngerði að „Bangsi“
ætti að erfa allar eignir gamla
mannsins samkvæmt erfðaskrá
hans. Það voru mörg þúsund
krónur í reiðu fé og auk þess
Gljúfurhaugur og allt annað,
sem Vébjörn lét eftir sig.
— Spákonan
Framhald af bls. 111.
mín,“ sagði ég og reyndi að tala
þannig, að fargsins, sem á mér
lá, gætti sem minnst. Það fór að
koma hreyfing á gömlu konuna.
Hún neri saman lófunum, hag-
ræddi sér í sætinu, strauk ennið
og augun, loks reis hún á fætur
studdi sig þó við borðið titrandi
gómum. Þannig stóð hún svo-
litla stund. Svo þurrkaði hún sér
um vitin. Enn stóð hún þögul og
horfði í gaupnir sér og bærði
Tarirnar án þess að mæla orð.
Svo sagði hún allt í einu:
„Var ég ekki að hugsa um að
gefa þér kaffisopa?"
„Langar þig til þess að ég
drekki með þér kaffi?“ sagði ég.
Og mér létti stórum við þessi
veðrabrigði.
„Þú ert kannski að flýta þér?“
sagði hún.
Ég leit á klukkuna.
„Já, ég veit þú ert tímabund-
inn,“ sagði hún. „Drekktu með
mér mjólkurglas og svo skiljum
við sem vinir. Það er grunur
minn, að þú hafir ekki farið er-
indisleysu hingað.“
Það eru þrjátíu ár síðan saga
þessi gerðist. Ég hefi margan
hitt, sem lét spá fyrir sér. En
enginn þeirra fékk sömu ráð við
draumunum og ég. Og enn tala
menn og rita um 'drauma, án
þess hægt sé að sjá, að þeim
komi til hugar, að maðurinn fái
þar nokkru um þokað. Við
þekkjum svo fátt af lögmálum
lífsins, mannanna börn. En eitt
er víst: Trúlaust líf tapar innsta
kjarna sínum.
Hvort gamla konan lifir enn,
veit ég ekki. En er fundum ber
saman næst, segi ég henni, að
ráð hennar hafi komið mér að
gagni. Og ég sé henni þakklátur
og ég óski henni ævarandi far-
sældar.
Bjarni Þorsteinsson.
— Hamskipti
Framhald af bls. 106.
mæla, en drengurinn hafði þeg-
ar sleppt hundinum, svo að Fihn
skildist, að hér var ekki annað að
gera en að sýna karlmennsku.
— Komdu hvuti! kallaði hann
vingjarnlega, og þegar hundur-
inn kom og dillaði skottinu,
rétti Fihn út hendina og klapp-
aði honum tvisvar á hrygginn.
Nicolajsen hafði horft á með
hálflokuð augu.
— Berðu kveðju til húsbónda
þíns og segðu að -— hm — ég sé
ánægður með hundinn, sagði
hann við drenginn. Ég lít við
einn daginn og borga — hm —
það sem ég skulda.
Spádómar . . .
Framhald af bls. 104.
það ár, að hin svonefndu raf-
magnsljós gætu aldrei orðið not-
hæf. Er nauðsynlegt að gera
nokkrar athugasemdir við þenn-
an spádóm hans?
Kringum aldamótin síðustu
sagði stjörnufræðingur einn
amerískur, að það væri örugg-
lega sannað, að ómögulegt væri
að fljúga gegnum loftið með
vélarkrafti. En í dag, rúmri
hálfri öld síðar, geta menn flog-
ið hraðar en hljóðið.
Skapvonzka
Jens í Steinum var þekktur
fyrir það, hve frámunalega upp-
stökkur hann var. Við hin
minnstu tilefni gat hann orðið
svo öskuvondur, að menn vissu
varla dæmi til annars eins, og
margar sögur gengu um það, sem
hann tók til bragðs við slík tæki-
færi. Hér eru tvær af þeim.
Einu sinni var hann úti á firð-
inum að veiða handa sér í soð-
ið. Fiskurinn beit vel á og hann
innbyrti einn stórþorskinn eftir
annan. En svo flækti einn þeirra
færið fyrir honum. Jens var hálf-
loppinn, og meðan hann var að
bisa við að rota fiskinn, sem
slapp honum úr greipum hvað
eftir annað, flæktist færið meira
og meira. Hann tók að bölva í
hljóði og loks varð hann svo
vondur, að hann tók færið með
fiskinum á önglinum, stóð á fæt-
ur í bátnum, og þeytti öllu sam-
an eins langt og hann gat út i
fjörðinn. Síðan tók hann árarn-
ar og reri í land, svo að bátur-
inn næstum því flaug eftir öld-
unum.
— Nú geturðu átt þig, helvítið
þitt! sagði hann og gnísti tönn-
um. Hann átti við þorskinn.
í annað sinn þurfti hann að
flytja við til nágranna síns spöl-
korn út með fjarðarströndinni.
Það var nokkuð þungt í sjóinn
og vindur og straumur á móti,
svo að Jens varð sveittur af að
komast þetta. Varð hann þyrst-
ur mjög og tók mjólkurbrúsa,
sem hann hafði í bátnum, setti
hann á munn sér og svalg stór-
um. En einmitt í sama bili gerði
svolítinn öldugang. Báturinn
valt, svo að mjólkin flaut út um
hið alskeggjaða andlit Jens og
ofan á bringu. Hann bölvaði og
svelgdist illilega á mjólkinni, og
er hann náði andanum, þuldi
hann svo magnaðar bölbænir,
að mörgum myndi hafa orðið
illt af, ef hann hefði heyrt til
hans. Síðan greip hann brúsann,
setti lokið á hann og þeytti hon-
um af öllum kröftum útbyrðis.
Svo hvíldi hann sig stundar-
korn og tók síðan að róa eins og
fjandinn væri i hælunum á hon-
um. — (Úr norsku).