Heima er bezt - 01.03.1956, Side 26

78 Heima Nr. 3
--------------------------------er bezt----------------------------
Hjónin á Stóra-Hofi, Guðmundur Þorbjarnarson og
Ragnhildur Jónsdóltir.
D V Ö I. M í N Á S U Ð U R L A N D I
Húsbændur mínir á Stóra-Hofi voru hjónin Guð-
mundur Þorbjarnarson og Ragnhildur Jónsdóttir.
Líkaði mér stórvel við þau bæði og með hverjum
degi betur, þótt ólík væru.
Var Guðmundur mikill athafnamaður og dagfars-
prúður. Hafði hann það til að vera afskaplega skap-
bráður, en þegar úr honum rann, vildi hann strax
bæta fyrir. Mér líkaði alveg sérstaklega vel við hann..
Ragnhildur var draumlynd og ákaflega mild í
skapi, bókhneigð og fyrir ltið dulræna. Þó stóð
aldrei á henni að sjá um heimilið, og gerði hún það
vel. Þó varð hún stundum að stjórna því ein, þegar
Guðmundur var fjarvistum í ferðalögum. Foreldrar
hennar voru líka á heimilinu, Jón og Gróa. Jón var
í sínum búskap lengi hieppstjóri. Var hann seinni
maður Gróu. Gróa hafði eignast 14 börn og Ragn-
hildur lifði ein af þeim hóp.
í heimili voru 10 manns þennan vetur. Aðal með-
starfsmaður minn var Ágúst, 15 ára, sonur hjónanna,
prýðilegur maður, mesti gæðamaður og duglegur.
Margt fannst mér öðru vísi en fyrir norðan, bæði
rnálið og margt verklegt. Sum orð höfðu aðra merk-
ingu, t. d. orðið rétt = hérumbil fyrir sunnan, en
f. norðan = nýlega, t. d. kindin var rétt dauð.
Einu sinni bað Guðmundur mig að flóra hesthús.
Ég vissi ekkert hvað ég átti-að gera, því að Norð-
lendingar hefðu kallað það, að helluleggja góllið.
Eitt var það, að hér var talað um að reiða, að reiða
rnann. Þingeyingar kölluðu það að fylgja manni.
Ekki man ég eftir nema einu sinni, að ég neitaði
því, sem Guðmundur bað mig. Þá bað hann mig að
lóga reiðhesti sínum, án þess að hafa skotvopn. Ég
kvaðst vilja gera það, ef ég fengi byssu, annars ekki.
Okkur bar á milli í þessu. Hann taldi ekki byssu til
nema eina í hreppnum. Þá hafði ég vanist því í 20
ár fyrir norðan, að gripir væru jafnan skotnir. Guð-
mundur fékk loks byssueigandann til að koma með
vopnið. Bað ég Guðmund að vera við, þegar hest-
urinn væri skotinn, og spurði hann á eftir, hvort
honum þætti þetta ekki hreinlegra. Viðurkenndi
hann, að svo væri. Seinna var mér sagt, að eftir þetta
hefðu allir gripir verið skotnir.
Þegar búið var að fella hestinn, fer Guðmundur,
eins og oftar að heiman, og biður hann mig að gera
hestinum til góða, sem ég var alvanur. Og þegar ég
er búinn að ganga frá öllu, tek ég hausinn og flæ
af honum höfuðleðrið, eins og ég var ævinlega van-
ur að gera. Geng ég með það inn í smiðju til Jóns
gamla. Þá rekur hann upp stór augu og segir, að
nú muni Guðmundi ekki lítast á, því að það sé trú
nranna þar, að aldrei megi taka leðrið af blesunni
framan af hausnum. Ef það sé gert, þá rnissi eigand-
inn hross. Ég sagðist aldrei hafa heyrt þetta og ekki
trúa því, nema þá, ef þeir dræpu það með trú sinni.
Hún væri svo sterk.
En það einkennilega gerist, að um veturinn, þeg-
ar ég hirti mörg hross, veiktist eitt tryppið. Um það
leyti fór Guðmundur að heiman og sagði mér áður
en hann fór, livað ég skyldi gera við kjötið, því að
tryppið myndi drepast, það var liann fullviss um.
En aldrei hafði hann minnst á þetta við mig. Trypp-
ið drapst, en það er ábyggilegt, að ég fló ekki mikið
af því höfuðleðri.
Frarnhald í ncesta blaði.
Stóra-Hof á Rangárvöllum.