Heima er bezt - 01.03.1956, Blaðsíða 39

Nr. 3 Heima 91
--------------------------------er bezt----------------------------
slungnari en svo, enda mun hún ekki hafa farið í
neinar grafgötur um það, að við myndum reyna
að líta eftir henni. Ef Griffin hefur hringt til henn-
ar, hlýtur hann að hafa fengið einhvern til þess að
vinna það handtakið.“ Hann tók að þramma fram
og aftur um gólfið, gróf hendurnar í vasana og
skaut fram höfðinu. „En ef til vill hefur hann ekki
einu sinni þurft að hringja, þau kunna að hafa
rætt þetta al'lt fyrirfram. Skollans ári slyngir þorp-
arar. Er þér ljóst, Tom, hvað við höfum upp úr
þessu? Ég skal segja þér það: blátt áfram ekkert.
Við höfum aðeins þetta bílnúmer og svo lýsingu á
bílnum. Og þau losa sig eins fljótt og verða má við
þennan bíl, en fara þó að öllu með gát, láta engin
spor eftir sig. En það er þó helvíti hart, ef jörðin
getur g'leypt þessa þrjá náunga, án þess að nokkur
merki sjáist!“ Hann settist allt í einu niður aftur
og sló í borðið með knýttum hnefa. „Tom, hvar í
fjandanum er þessi bíll?“
Elenóra Hilliard hugsaði ekki um annað en gráu
bifreiðina í skúrnum þennan langa, ömurlega dag.
Ralphie kom heim klukkan hálf-fjögur, en hann
veitti því enga eftirtekt, að skýlisdyrnar voru aftur.
Hún kom á móti honum í dagstofunni, tók hann
þegar tali, bar hratt á og var mjög einbeitt. Hún
kvaðst hafa óþolandi höfuðverk, og vildi því hafa
algera ró til kvölds. Henni þótti þetta leitt, en
hann varð að fara út aftur og leika sér fram að
kvöldmat, og fyrr mátti hann ekki koma heim. Nei,
hann þurfti ekki að hafa fataskipti í þetta sinn. En
Ralphie var svangur eins og alltaf. Nú, þá varð
hann að kaupa samlokur, og svo fékk hún honum
peninga. Ralph var að vísu hissa á móður sinni,
hún hafði aldrei kvartað um höfuðverk fyrr, en
hins vegar þótti honum vænt um, að hann skyldi fá
aura til að kaupa sér eitthvað í svanginn, stökk því
á bak á hjólið og renndi sér niður á götuna.
„Laglega af sér vikið,“ sagði Glenn og stakk
skammbyssunni aftur í vasann.
Hún leit á hann sviplausum augum og hafði það
einhvern veginn á tilfinningunni, að hún hefði
grjót í maganum. „Ef þér borðið allt, neyðist ég
til að fara út og kaupa eitthvað af mat.“
„Ég þarf að spyrja yður nokkurra spurninga, frú
Hilliard."
Svo hófst sama sagan aftur. Spurningum rigndi
.... þessi dóttir hennar, þessi Cynthia, hvenær
var von á henni heim úr vinnu? Ók hún í eigin
bíl? Kom hún nokkurn tímann of seint? Ágætt, þér
látið hana þá bara ganga inn fyrir.
„Þér hafið ekki annað að gera en að taka lífinu
með ró.“
Ef Cindý hefur séð skýlisdyrnar, þá stanzaði hún
að minnsta kosti ekki til að spyrja, hvers vegna
þær væru aftur. Þegar klukkan var átján mínútur
yfir fimm, stöðvaði hún bíl sinn á miðjum akstígn-
um, snaraðist út og kom inn í dagstofuna um for-
stofuherbergið. Elenóra sat sem stirðnuð á legu-
bekknum og sagði ekki orð. Glenn stóð upp, en
hann hafði setið með krosslagðar fætur við sjón-
varpstækið. Byssuna hafði hann í hendinni. Robish
var inni í litlu bókakytrunni innst í húsinu, en
dyrnar opnar inn í dagstofuna. Elenóra sá, að hann
hafði vakandi auga með stígnum heim að húsinu.
Hún vissi, að sá yngsti þeirra félaga, Hank, var í
eldhúsinu og hélt vörð um bakdyrnar, um leið og
hann hlustaði á fréttir í litla viðtækinu.
Það var mikill gustur á Cindý, eins og venjulega,
er hún kom heim. í seinni tíð alltaf móð og más-
andi, með treyjuna flakandi frá sér og hárið í
allar áttir. Þegar hún kom auga á móður sína, nam
hún staðar og hvarflaði bláum augum sínum um
stofuna og festi þau rétt andartak á Glenn Griffin.
Glenn brosti. „Komið þér inn, Rauðkolla.“
Áður en Elenóra tók eftir, að Cindý hreyfði sig,
snerist hún á hæli og ætlaði að hlaupa út aftur.
„Ágætt,“ sagði Glenn Griffin, stundarhátt, en
hækkaði svo róminn: „Við höfum þá alltént móð-
ur yðar.“
Robish kom þjótandi innan úr kompunni, þegar
hik kom á Cindý við dyrnar fram í forstofuna. Hún
sneri sér hægt við, og kom þá auga á Robish, sem
stóð þarna eins og björn, og eins og ósjálfrátt vék
hún sér undan og sneri sér að Glenn Griffin, sem
ekki hafði hreyft sig.
„Já, nú líkar mér við yður, Rauðkolla," sagði
hann og brosti í kampinn. „Nú eruð þér alveg
auðsjáanlega að vitkast.“ Þegar hann tók að mæla
hana og meta með augunum, hvarf brosið.
Cindý heyktist síður en svo við og lét ekki á
neinn hátt bilbug á sér finna, enda þótt hún væri
meira en lítið hrædd. Hún stóð nú ofurlítið sfleiðar
o
og hvessti á hann augun. „Hvað viljið þér eiginlega
hingað?“
„Nú-nú, svo hún er líka dálítið snögg upp á lag-
ið, sú stutta.“ Það gætti undrunar í röddinni.
„Ekki eins hyggin og hún móðir yðar.“ Og án þess
að líta af stúlkunni, bætti hann við: „Robish,
farðu aftur út að glugganum. Karlinn getur komið
á hverri stundu.“
„Ég þarf að fá byssu,“ sagði Robish.