Heima er bezt - 01.03.1956, Side 33

Nr. 3 Heima 85
--------------------------------er hezt----------------------------
vegur lá þangað. Ég ætlaði samt að reyna að kom-
ast þangað á bílnum, þótt grýtt væri, en sá gamli
gafst upp, eftir að ég hafði ekið nokkra metra. Ég
fór ofan úr bílnum með ólund, spennti á mig
Geiger-teljarann, reif af bílnum, þar til að ég fann
bakpoka og hamar, sem auðvitað átti að nota til
þess að mölva sýnishorn af úraníumsteini og bera
svo í bakpokanum. Síðan lagði ég af stað. Hinn
tryggi förunautur minn staulaðist á eftir mér,
skjögrandi undir matarílátum og alls konar birgð-
um. Taffy rak lestina og virtist ekki vera sem
ánægðastur.
Við lögðum af stað um það bil klukkan tíu um
morguninn. Um hádegið virtust hamraborgirnar
ennþá vera mílu vegar í burtu. Á endanum rann
það upp fyrir okkur, að þar sem loftið er svona
kristalstært, er erfitt að gera sér grein fyrir vega-
lengdum.
Þegar við loksins vorum komin alla leið, settumst
við á sjóðheita klöpp og störðum upp á snarbratta
klettana.
„Mér er sama, þó að ég klifri upp og niður þver-
hníptan hamarinn," sagði ég við konuna mína, „en
hvað tek ég til bragðs, þar sem klettanef skaga fram
úr berginu?"
Ég efast um, að hún hafi heyrt, hvað ég sagði.
Hún sat og einblíndi á þunnt, grágrænt jarðlag,
eins og málaða rönd, uppi undir bergbrúninni, sem
slútti fram.
Hún tautaði eins óg í leiðslu: „Shiharump!"
Ég lagði af stað upp, komst hálfa leið, ætlaði að
stíga enn eitt skref, en þá var hvergi fótfestu að fá.
Hamarinn var bókstaflega lóðréttur. Ég teygði mig,
greip í nibbu, sem stóð út úr berginu, og áræddi
að líta niður. Langt fyrir neðan, niðri á jafnsléttu,
sá ég konuna mína og seppa eins og smádíla.
Ég andaði djúpt að mér og öskraði: „Hvert fer
ég nú?“ Það var engu líkara en ég kallaði út í tóm-
ið — hljóðið virtist hverfa.
Eftir langa mæðu sá ég konuna mína veifa til
mín með miklu handapati, og ég heyrði, að hún
kallaði eitthvað. Mér heyrðist hún segja: „Niður!“
Ekkert hefði mér fallið betur að heyra. Mér var
farið að leiðast þarna uppi. Ég fór að fika mig nið-
ur eftir. Mér var stöðugt að skrika fótur eða þá að
ég rann, og var mér ekki farið að lítast á blikuna.
Degi var tekið að halla, og blárauðum bjarma sló
á hamraborgirnar í fjarska, er ég loksins var kom-
inn niður á jafnsléttu. En konan mfn var æst og
reið.
„Hvers vegna komstu niður?“ spurði hún.
„Nú, þú sagðir mér að koma,“ sagði ég og teygði
úr mér á klöppinni, sem ennþá var heit.
„Ég sagði, að þú ættir að snúa þér við. Snúa þér
við, en alls ekki, að þú ættir að koma niður.
Shinarumpinn var rétt fyrir aftan þig.“
Þannig lauk fyrsta úraníumleitardeginum okkar.
N okkrum dögum seinna varð okkur mikið um —
Það var daginn, sem við fundum úraníum, svo um
munaði. Ég var búinn að finna upp miklu einfald-
ari aðferð. Við lögðum af stað í fyrstu skímu á
morgnana, völdum auðveldustu leiðirnar upp á
hamraborgirnar, gengum svo eftir brúninni, þar
til að ég fann staði, þar sem fært var niður brattan
hamravegginn. Taffy hafði garnan af þessum morg-
ungöngum, vegna þess að þá var enn nægilega svalt
fyrir eðlur og ýms skorkvikindi að vera á stjái. Og
Taffy hafði gaman af að eltast við þau.
Rétt eftir sólarupprás, vorum við komin upp á
eina klettaborgina og vorum að ganga eftir brún-
inni. Taffy var í veiðihug og hljóp á undan. Ég sá
eitthvað skjótast undir stein. Taffy var kominn
þangað eins og örskot og byrjaði að grafa, svo að
sandur og möl þeyttust aftur undan honum. Ég var
hræddur um, að þetta gæti verði skellinaðra eða
sporðdreki, svo að ég þorði ekki annað en að fara
og ná í hundinn. Um leið og ég beygði mig niður
til þess að taka í hálsbandið á honum, snart Geiger-
teljarinn hrúguna, sem hann var búinn að grafa
upp. Og Geiger-teljarinn fór að hamast eins og
minni háttar vélbyssa.
Ekki man ég, hvernig mér varð við, en töluverð
áhrif hafði það áreiðanlega á mig. Það næsta, sem
ég man, var það, að ég og konan mín lágum á hnján-
um, rifum upp grjótið í gríð og erg, og hver ein-
asti hnullungur hafði ofsaleg áhrif á Geiger-teljar-
ann. Við vorum svo æst, að við þvöðruðum eitt-
hvað heillengi, og Taffy horfði forvitnislega á
okkur.
Þegar skynsemin náði aftur tökum á okkur, varð
mér það ljóst, að við yrðum að gera tilkall til þessa
svæðis. Svæðið má vera 600 fet á breidd og L500 fet
á lengd, en menn mega afmarka sér eins mörg svæði
og þeir vilja.
„Ég held, að okkur sé ráðlegast að afmarka alla
hamraborgina," sagði ég við konuna mína. „Þú
ferð í þessa átt, og ég í hina, og við mælum það í
skrefum.“
Ég var ekki kominn langt, þegar ég heyrði hana
kalla. Ég sneri við.