Heima er bezt - 01.03.1956, Qupperneq 40

92 Heima Nr. 1-2
--------------------------------er bezt-----------------------------
„Farðu aftur þama inn í kompuna," sagði Glenn
Griffin og vísaði honum á bug án þess svo mikið
sem að virða hann viðlits.
„Heldurðu, að þú getir.. . .“
„Eins og ég stend hérna.“
Robish staldraði aðeins andartaki lengur, sneri
sér svo við og hvarf inn í kompuna.
„Setjizt, Rauðkolla," sagði Glenn lágt. „Setjizt
og lofið mér að skýra þetta allt. En með þetta hár,
veit ég, að yður langar til að leika hetjuhlutverk.
Og yður er það svo sem velkomið, hvenær sem yður
sýnist, og meira að segja má vera að þér kæmust
heil á húfi úr þeim leik. En aftur á móti veit ég
ekki, hvernig fara mundi fyrir henni móður yðar
.... eða litla snáðanum honum bróður yðar....
og svo föður. Við erum nú að bíða eftir honum,
og þess vegna held ég hentast fyrir yður, að fara
úr treyjunni og tylla yður þarna á stólinn.“
Cindý stikaði að einum stólnum og settist niður,
en lét þó á engan hátt sem hún væri að hlýðnast
skipun og fór ekki úr treyjunni, þótt svo hefði
verið fyrir lagt, en gerði, um leið og hún settist,
misheppnaða tilraun til að senda móður sinni ró-
andi bros. Hún kveikti sér meira að segja í vindl-
ingi án þess að höndin titraði minnstu vitund og
endurgalt þannig rembilæti hans, með því að láta
sem hún vissi ekki af návist hans.
„Hve lengi hafa þessar skepnur verið hérna,
mamma?“ spurði hún.
Glenn hló snöggum, stuttum hlátri, hæðnisleg-
um og illyrmislegum.
„Ég er nú alveg hætt að geta fylgzt með tíman-
um,“ sagði Elenóra. „En þeir komu rúmlega tólf,“
bætti hún við. Hún hafði hugsað sér að koma með
viðvörun, en hætti við það. „Einn þeirra er úti í
eldhúsinu."
„Það er þá með öðrum orðum morandi af þess-
um lýð í húsinu,“ sagði Cindý og blés frá sér
reyknum.
Elenóru varð í þessu litið framan í Glenn Griffin
og varð enn óttaslegnari. Það var eins og kreppt
væri að hjarta hennar. Hið gulleita óhraustlega
andlit mannsins varð náfölt og litlaust og varirnar
herptust saman í brosgrettu. Hann stóð þarna eins
og þvara furðu langa stund og virtist á báðum átt-
um, hvað gera skyldi. Svo snerist hann hljóðlega
á hæli og gekk þessum léttu, kattmjúku skrefum
út í forstofuna og gegnum borðstofuna í humáttina
á útvarpshljóminn, sem barst frá eldhúsinu.
Þar var hann, unz það kall barst, sem Elenóra
hafði lengi beðið eftir milli vonar og ótta.
„Griffin!" urraði Robish úr greni sínu.
Glenn Griffin kom aftur í ljós. „Ekkert ljós,
steinþegið öll. Hafið þið skilið mig?“
Elenóra kinkaði kolli.
„Og þér, Rauðkolla?"
Cindý horfði á vegginn að baki Glenns, sem
stóð í dyrum forstofunnar. Það var eins og hún sæi
gegnum hann, rétt eins og hann væri úr gleri eða
blátt áfram hvergi þarna nærri. Elenóru langaði
til að teygja út handlegginn, en það var ekki vog-
andi. Hér var livorki stund né staður fyrir Cindý
að sýna þrjózku núna.
„Hann er að reyna að opna bílskúrinn,“ sagði
Robish. „Viltu, að ég taki hann til bæna?“
„Ekki meðan allir þessir bílar fara framhjá,"
svaraði Glenn. „Svo kemur hann inn.“ Hann hækk-
aði röddina: „Ertu vel á verði, Hank?“
„Hann fer ekki hérna inn,“ heyrðist sagt í eld-
húsinu.
Aftur fann Elenóra ópið brjótast um í hálsi sér
af hræðilegri orku. Hún hleraði eftir þessu gamal-
kunna fótataki, sem var hratt og þróttmikið eftir
langan erfiðisdag. Upp þrepin þrjú og þvert yfir
gólf forstofunnar. í þetta skipti ætlaði Glenn ekki
að eyða tímanum til ónýtis hann beindi skamm-
byssunni beint að dyrunum, á Dan Hilliard.
Fyrst sá Dan konu sína, sem sat þarna eins og
assa, föl og þjáningarleg. Hann nam snöggt staðar.
Blágrátt tunglskinið lýsti upp stofuna.
Svo varð honum litið á Cindý, sem sat þama
hin hnarreistasta og reykti, en reiði og þrjózka skein
út úr litlu andlitinu. Honum kom Karl Wright
strax í hug: Hafði Cindý sagt Ellu eitthvað? Og
fyrst nú, sökum einhvers skugga, er hann þóttist
verða var við á hræringu við forstofuna, kom hann
auga á Glenn Griffin — og svo skammbyssuna,
sem beint var að honum.
Honum brá mjög, og áður en nokkur fékk ráð-
rúm til að hreyfa sig eða mæla orð frá munni, —
þótt hann raunar sæi, að Elenóra teygði sig í stóln-
um, — hafði hann gert sér fullkomlega ljóst, hvað
hér var um að vera. Hann minntist útvarpstilkynn-
ingarinnar, sem hann hafði verið að hlusta á í
bílnum fyrir tæpum stundarfjórðungi. Og nú rann
það upp fyrir honum, hvílíkur álfur hann hafði
verið, að sjá ekki þetta allt í hendi, um leið og
hann sá gráu bifreiðina gegnum bílskúrsgluggann.
En svo fjarstæðukennd hugsun hefði honum aldrei
komið í hug. En nú eyddi hann ekki tímanum með
því að láta rugla sig í ríminu eða gera sig lafhrædd-
an við þetta óvænta ástand.