Heima er bezt - 01.03.1956, Síða 41

Nr. 3 Heima 93
--------------------------------er bezt------;---------------------
Elenóra sá mann sinn þrútna óeðlilega mikið í
framan, og færðist roðinn upp með hattinum, sem
hallaðist mjög að venju. Hún vissi, að Dan hugs-
aði málið með hægð, en rækilega án þess að eyða
tímanum með ágizkunum, tók með ákveðinni ró
því, sem koma skyldi. Og um leið og henni létti
svolítið, furðaði hún sig á, hvers vegna hún hefði
mest kviðið fyrir þessari stundu. Og hún gerði sér
ljóst fyrirfram, að Glenn Griffin mundi þá fyrst
heyra mælt af íhugun, er maður hennar hæfi mál
sitt.
„Ég legg til, að þér stingið þessari skammbyssu
á yður, Griffin,“ sagði Dan. „Ef þér hleypið af
skoti, verða allir nábúarnir komnir hingað eftir
þrjár mínútur. Wallingsfólkið hérna við hliðina
er heima, og það heyrir skothvellinn, enda þótt tré
séu á milli. Og þótt það brygðist, færi ekki hjá
því, að einhver, sem leið á hér um götuna, heyri
hann.
Eina hljóðið, sem rauf kyrrðina var eins konar
sambland kjökurs og fagnaðarandvarps, er leið frá
brjósti Elenóru. Dan varð var við, að einhver kom
inn ganginn, en hafði samt ekki augun af Glenn
Griffin.
„Ef þér ætlið að vera með einhverjar hunda-
kúnstir hér, skal það koma ykkur öllum í koll,“
var sagt dimmri, drafandi röddu innan úr komp-
unni. „Eruð þér mállaus?“
„Nei,“ sagði Glenn Griffin, „það er svo langt
frá því, að hann sé mállaus, Robish.“ Þetta blendna
bros var aftur komið fram á varir honum. „Hann
er út undir sig, þessi náungi, slyngari en við ætl-
uðum.“ Það bryddi á viðvörun í rólegri röddinni.
Um leið og Dan endurtók ummæli dóttur sinnar,
— eins og Elenóra, sem þekkti þau bæði vel, hafði
getað búizt við — spurði hann: „Hvert er erindið?"
í þetta sinn varð Glenn Griffin ekkert hissa.
„Mér er ekki í hug að vinna ykkur nokkurt mein.
Hvað hafið þér í hyggju, karl minn?“
Dan gekk nú til konu sinnar og lét sem hann
sæi ekki byssuna. Hann lagði hönd sína, stóra og
freknótta, hlýlega á öxl hennar og lét hana hvíla
þar. „Það er einnig ósk mín að það verði ekki gert.“
Glenn rak upp hlátur, um leið og liann lét hönd-
ina, sem krepptist um byssuna, síga. „Nú talið þér
mjög skynsamlega, og þá er líka talandi við mig.“
Rokkið var orðið í stofunni, og Dan hlustaði
þegjandi og fann hvernig skjálftinn í öxlum Elen-
óru hjaðnaði.
Glenn gekk um gólf í stofunni, léttum, kattmjúk-
um skrefum, svo sem var háttur hans og lét dæluna
ganga mjög blátt áfram, eins og hann hefði æft
þessa tölu vikum og mánuðum saman. Dan hlýddi
á, og það var sem dularfullt, deyfandi eitur læsti
sig um taugar hans, er honum varð ljóst, hve hjálp-
arvana hann í rauninni var.
Allt það, sem þeir þremenningar þörfnuðust, var
á ákveðnum stað, og þangað yrðu þeir komnir um
miðnætti, í síðasta lagi um tvö-þrjúleytið um nótt-
ina. Peningar voru á leiðinni til þeirra, kynstur af
peningum, og þegar þeir kæmu þeim í hendur,
mundu þeir halda af stað án tafar. Og þangað til
varð lífið á þessu heimili að ganga sinn vanagang
í öllu tilliti.
„Lífið á að ganga sinn vanagang. Hafið þér skil-
ið það?“
Hann talaði eins og leikari, sem hafði þrautlært
þessar setningar. Hann gekk í kring í stofunni,
yppti augnabrúnunum og svipbreytingar urðu á
andlitinu, það var eins og hann væri að reyna að
lifa upp sjálfan sig á einhvern hátt og að hann sæi
sjálfan sig fyrir hugskotssjónum við aðrar aðstæður.
Dan veitti þessu glögga athygli og lagði á minnið,
ef það gæti komið honum að haldi síðar, og eins
og venjulega var honum þessi skyggni ósjálfráð,
svo einstakur mannþekkjari sem hann var. Dan
komst að þeirri ófrávíkjanlegu niðurstöðu, að þess-
um náunga væru ekki tómar hótanir í hug. Þessi
piltur mundi ekki hika við að drepa eitthvert þeirra
eða þau öll, ef eithvað bæri út af. Þegar Dan hafði
gert sér þetta fullkomlega Ijóst, breytti hann eftir
því, og nú fann hann skjálftann hlaupa í fætuma,
og líkami hans stirðnaði upp.
„Við munum í einu og öllu hegða okkur eftir
því, sem þér viljið, Griffin," sagði Dan lágt.
„En....“
„Nú, hvað?“
Griffin, — en ef ég gæti nú útvegað yður það fé,
sem þér þurfið á að halda? Ég á við, ef ég gæti það
þegar í stað? í kvöld. Fyrir miðnætti? Munduð þér
þér þá fara?“
„Það getið þér ekki, gamli minn. Ég hef rétt
litið á bankabækurnar yðar. Og mér finnst satt að
segja ekki um auðugan garð að gresja þar.“
„Mér finnst samt, að hér geti verið um góð við-
skipti að ræða,“ heyrðist Robish segja í kompunni.
„Þá gætum við komizt héðan strax.“
Dan tók líka eftir ákefðinni í rödd ósýnilega
mannsins. „Ég gæti ef til vill orðið mér úti um
fé á einn eða annan hátt. Hvernig litist yður á það,
Griffin?"
„Við verðum hérna," sagði Glenn.