Heima er bezt - 01.07.1958, Síða 34

er komið sólskin og strax farið að taka upp af hólunum
hérna fyrir ofan.“
„Já, máltækið segir, að á skammri stundu skipist veð-
ur í lofti,“ svaraði Stefán. „Gærdagurinn hefur aðeins
verið að bregða upp ofurlítilli spegilmynd af ævinni
hennar Rósu litlu prestsdóttur, sem við höfum alltaf
kallað svo hérna í sveitinni. Maður verður nú sjálfsagt
að fara að hætta því.“
„Heldurðu að það geti átt sér stað, að hjónabandið
verði ófarsælt?“ spurði Engilráð.
„Því verður framtíðin að svara,“ sagði hann. „Þetta
er nú ein af hjátrúargrillunum, sem ég heyrði heima í
minni sveit, en alls engar hrakspár úr mér. Ég vildi
óska, að henni liði vel, aumingja stúlkunni.“
„Já já, maður hefur nú svo sem heyrt þetta, mikil
ósköp, og mér hefur virzt það fara oft eftir veðrinu á
giftingardaginn, hvemig hjónabandið hefur orðið,“
sagði Engilráð.
Lauga var þennan dag heima á Hofi við að hjálpa
til að koma öllu í samt lag og áður, því að mörgu hafði
verið umrótað á þessum mikla degi. Svo kvaddi hún
alla með virktum, því að nú ætlaði hún að hætta að
vera þar eins og heimagangur.
„Ég er hrædd um að ég sakni þín,“ sagði Arndís
gamla.
„Ætlar þú að verða hér lengi?“ spurði Lauga.
„Sjálfsagt þangað til næsta skipsferð fellur úr kaup-
staðnum ykkar. Ég man nú ekki hvað hann heitir. Ég
ætlaði mér að verða hér mikið lengur. Kannske að setj-
ast hér að fyrir fullt og allt. En nú vill Hartmann það
ekki. Hann vill heldur að ég snúist í kringum hann
heima, þó honum finnist reyndar lítið til þess koma
vanalega. Svona eru nú karlmennirnir, góða mín. Von-
andi átt þú ekki eftir að reyna það.“
„Það held ég varla að geti orðið,“ sagði Lauga bros-
andi.
Gamla konan fylgdi henni út á hlað, alveg eins og
hún væri hennar gestur. Svo ranglaði hún inn í mask-
ínuhúsið og fór að verma hendumar á kaffikönnunni í
þeirri von, að einhver tæki eftir því að hana langaði í
kaffi. En það sá það enginn.
„Ég er hrædd um að heimilið muni mikið um að
hún fer, þessi stúlka,“ sagði hún.
„Já, hún er bráðdugleg,“ sagði Geirlaug, „og svo
vön öllu hér á heimilinu. Hún er áreiðanlega búin að
vinna fyrir því að fá að skemmta sér og sínu fólki. Ég
býst líka við því, að það hafi verið henni mest og bezt
að þakka, að hér var haldin veizla.“
„Einmitt það,“ sagði gamla konan, um leið og hún
fór inn kaffilaus. Hún kunni ekki við að tala utan að
því á bráðókunnugu heimili. En hún hefði ekki verið
lengi að bjóða henni sopa, tengdadóttirin heima á
Hnjúki, þótt fátældegra væri kringum hana.
I myrkri um kvöldið kom Leifi í Garði. Hann hafði
ekki verið í veizlunni vegna þess, að hann átti engin
spariföt. En nú sagðist hann vera kominn til þess að
smakka á leifunum. Hann var með tvo stálpaða stráka
með sér, og einn, sem hann bar á handleggnum. Annar
eldri strákurinn var sá, sem gætti kvíaánna frá Hofi um
sumarið. Hann átti víst skilið að fá hressingu.
Kristján var kátur og sagði, að það hefði verið alveg
rétt af honum að koma til að fá kaffi. Hann hefði verið
búinn að vinna fyrir því. Þeir drukku súkkulaði og kaffi
frammi í maskínuhúsinu.
Leifi var hálf hrekkjalegur á svip fannst Kristjáni.
Hann settist inn í baðstofu, þegar hann hafði þegið góð-
gerðirnar, en sagði strákunum að fara heim, þeir hefðu
ekkert þar lengur að gera. En þeir yrðu bara að passa
litla greyið, að hann dytti ekki í myrkrinu. Bezt, að
annar hvor þeirra bæri hann á bakinu.
Þegar hann hafði talað svona um allt og ekki neitt
dágóða stund, sagði hann: „Ég er nú bara svo aldeilis
hissa á mági þínum eða svila, að hann skyldi ekki heim-
sækja þig á þínum mikla brúðkaupsdegi, fyrst hann
kom á annað borð inn fyrir sýslumörkin. En þú hefur
kannske alveg gleymt að bjóða honum, eða ekki búizt
við að það þýddi neitt. Þetta er nú ekki í annað hús að
venda.“
„Ég bara skil nú ekkert, hvað þú átt við,“ sagði nú
Kristján.
Leifi fékk sér vel í nefið hjá Hartmanni gamla áður
en hann svaraði: „Vissirðu ekki, að það var skiptafund-
ur þarna innfrá á skrifstofu sýslumannsins á Fögruvöll-
um á föstudaginn?“
„Nú, hverju var verið að skipta?“ spurði Hartmann.
„Það var verið að skipta Hofseigninni,“ sagði Leifi.
„Segirðu þetta satt, Éeifi, eða hefur einhver fengið
þig til að ljúga þessu að mér?“ sagði Kristján og var
mikið niðri fyrir.
„Ég frétti það frá Hóh beina leið, því Gunnar fór inn
eftir. Hann er fjárhaldsmaður Rósu, eins og þú hefur
kannske heyrt.“
„Rétt er það. Hann er það víst. Þess vegna hefur
hann ekki getað verið hér í gær,“ sagði Rósa, sem hafði
komið inn rétt áður og hafði heyrt, hvað Leifi var að
segja í fréttum.
„En þetta eru ekkert annað en rangindi, hrein og
bein, að láta mig ekkert vita um þetta.“
„Auðvitað er þetta ekkert annað en lögleysa,“ sagði
Hartmann gamli. „Hvaða meining er það, að hann,
maðurinn hennar, mæti ekki fyrir hennar hönd? Slíkt
og þvílíkt hefur maður aldrei þekkt áður.“
„En það var nú bara þetta,“ sagði Leifi spekingslega,
„að hann var ekki orðinn maðurinn hennar fyrr en í
gær. Þeir eru séðir, þessir lögfræðingar, að skipta rétt
áður en þau giftu sig. Hún er enginn kjáni, hún mad-
dama Karen.“
Hartmann kreppti hnefana, svo að hnúarnir hvítnuðu
og barði í borð, sem stóð alltaf við rúmið hennar Geir-
laugar. „Ef ég væri sem þú, Kristján, þá risi ég upp og
heimtaði, að það yrði skipt aftur að mér viðstöddum,“
sagði hann valdsmannslegur á svip.
Framhald.
252 Heima er bezt