Heima er bezt - 01.09.1958, Síða 17

„Síga í bjarg! Hver ætlar að síga í bjarg, kannske
þú?“
Ég flýtti mér að fullvissa hana um, að mér dytti slíkt
ekki einu sinni í hug.
„Nú, af hverju ertu þá að spyrja, barn?“
„Mér datt þetta svona í hug,“ laug ég, „en þykir þér
ekki góðar hvannir, Helga mín?“
En nú var það Helga gamla, sem ætlaði ekki aldeilis
að láta mig leika á sig. Hún sté fæti framar og hvessti
á mig augun og sagði: „Ég skal nú segja þér það, barn,
ef þú ferð í bjargið og drepur þig úr því, þá skal ég
biðja hana mömmu þína að rassskella þig fyrir tiltækið.
Ekki nema það þó, strákfífl, sem varla getur hjálpað
sér sjálfur, að síga í bjarg!“
Nú voru mennirnir að koma út að naustunum. Ég
þekkti þar leikbræður mína, Boga og Valda bróður
hans, sem var þremur árum eldri en við Bogi.
Ég kvaddi nú Helgu gömlu í skyndi og hljóp niður
túnið. Ég sá, að þeir biðu eftir mér undir einum fjár-
húsveggnum. Ég heilsaði þeim og gat þess um leið, að
ég hefði nú verið farinn að halda, að þeir ætluðu ekki
að koma, og að þá hefði brostið áræðið á síðustu stundu.
„O, ætli þú verðir nú ekki hræddur á undan okkur,“
sagði Bogi.
Ég rauk á hann og rétti honum ósvikinn löðrung og
sagði: „Þér ferst að tala um hræðslu hjá öðrum, sem
ekki þorir að síga niður af fjósveggnum heima hjá þér,
nema í þreföldu, nýju hrosshársreipi!“
Bogi ætlaði að endurgjalda löðrunginn í sömu mynt,
en í sama bili bættist fjórði félaginn í hópinn. Það var
strákur, þrettán eða fjórtán ára gamall, langur og slána-
legur, og kallaður Mari.
Hann kastaði á okkur kveðju glottandi og sagði:
„Elskið þið friðinn, hundar! Ætlið þið að vera hér í
áflogum í alla nótt?“
Bogi sneri nú reiði sinni að þessum nýkomna félaga:
„Það var gott að þú komst, Mari minn; við héldum,
að þú myndir nú ekki sleppa úr greninu, hefðir svo
margar bleiur að þvo, greyið, eða þá að hjartað hefði
dottið skyndilega niður í þér.“
En Mari lét, sem hann heyrði ekki, og nú var haldið
af stað. Fyrst var farið með sjónum, svo að við yrðum
ekki séðir að heiman. Bar ekkert sérstakt til tíðinda, og
fátt var talað.
Loks var staðnæmzt á hárri klettabrún. Þar niðri í
ldettunum voru nokkrir brúskar af sæhvönn, og var
ætlunin að freista að ná þeim, en Jiað var ekki hægt á
annan veg en að síga eftir þeim. A þeim dögum þóttu
hvannir mesta sælgæti.
Nú var farið að greiða vaðinn. Hann var tjöruborin
5 punda Iína. — Hjartað barðist í brjóstinu á mér og
mér lá við svima af tómri hræðslu.
„Jæja,“ sagði Bogi, „þá er nú bezt að fara að binda
sigmanninn. Látið mig gera það, því ég kann það.“
Ég stóð á fætur og færði mig frá brúninni.
„Ætlarðu nú að renna á rassinn,“ sagði Mari við mig
og glotti illkvittnislega.
Ég kom til þeirra aftur og sagði við Mara: „Þú þorir
þá líklega sjálfur!“ Ég átti erfitt með að tala, því að mér
fannst eins og eitthvað stæði í hálsinum á mér.
„Ég,“ sagði Mari, „nei, ég síg ekki, því að ég verð
að vera við vaðinn. Enginr\ ykkar kann það, og svo
mynduð þið ekki geta dregið mig upp aftur, ég er svo
þungur, enda varst þú búinn að lofa að síga, eða var
það ekki, Bogi?“
Bogi játti því og bætti við: „Hann meira að segja gaf
mér hægri hönd sína upp á það.“
Það var ekkert undanfæri sá ég og gekk til þeirra og
lét þá binda yfir um mig vaðinn. Mér hafði allt í einu
dottið snjallræði í hug. Ég færði mig nær brúninni, eins
og ég væri að athuga, hvar bezt myndi að fara rtiður.
Þeir komu á eftir mér og höfðu hönd á vaðnum.
„Ég fæ náttúrlega hættuhlut,“ sagði ég þá.
„Hættuhlut!“ kölluðu þeir allir í senn. „Nei, við
skiptum jafnt.“
„Og auk þess er þetta engin hætta,“ bætti Bogi við.
„Jæja,“ segi ég og færi mig aftur fjær brúninni og
byrja að leysa vaðinn af mér. „Fyrst svo er, fer ég ekki
fet.“ Qg með sjálfum mér var ég ákaflega glaður yfir
að vera nú sloppinn úr þessum lífsháska með fullri æru.
Félagar mínir báru nú ráð sín saman. Eftir nokkurt
þóf kom þeim saman um að bjóða mér stærstu hvönn-
ina af óskiptu, ef ég vildi síga, en ég var nú ekki alveg
á því. Nú vissi ég, að ég hafði undirtökin og ætlaði ekki
að láta svipta mig þeim. Ég kvaðst alls ekki síga, því þó
svo að þeir. lofuðu mér stærstu hvönninni, þá myndu
þeir svíkja mig um hana, þegar til skiptanna kæmi, svo
rnikið kvaðst ég þekkja til þeirra. Og þar við sat. Öll
þeirra eggjunarorð og háðsyrði hrukku af mér, eins
og vatn af gæs. Og að endingu kom þeim saman um,
að svona menn, eins og ég væru alls ekki hafandi með
í nokkrum félagsskap, svona lyddur, svona bölvaðir
svikarar. Nei, alls ekki hafandi með.
Mari stakk nú upp á því að Valdi sigi, hann væri létt-
astur, en Valdi afsakaði sig með kviðsliti, sem hann
hefði fengið sem barn, af því að hann hefði teygt sig
svo skarpt í rúminu.
Þá stakk iMari upp á Boga. En sá, sem ekki varð glað-
ur, var Bogi. Þeir bundu hann nú í vaðinn nauðugan, og
iMari fylgdi honum fram á brúnina. Þar lagðist kempan
á magann, talaði ekki orð, en skalf eins og strá í vindi,
og var náfölur í framan. Bróðir hans leit til mín og
sagði í miklum alvöru- og ásökunartón:
„Þú ert banamaður hans, ef hann hrapar nú úr bjarg-
inu!“
Nú þurfti veslings Bogi ekki meira. Hann rak upp
hátt org og þaut í dauðans ofboði eins langt frá brún-
inni eins og vaðurinn náði. Þar settist hann niður og
leysti vaðinn af sér, og tók svo til fótanna heim á leið.
„Miklar helvítis lyddur eruð þið, allir saman,“ hróp-
aði nú iMari í mikilli reiði. „Aldrei skal ég aftur fara
með ykkur.“
En nú snerumst við Valdi báðir á móti Mara og urð-
um hjartanlega sammála — og fórum ekkert leynt með
álit okkar á honum: — Hann hefði ætlað að etja okkur
börnunum út í hættuna, sitja sjálfur eins og örn á kletti,
Heima er bezt 307