Heima er bezt - 01.09.1958, Síða 27

Ingi björg Siguráardóttir:
En er frú Hildur hrædd um son sinn fyrir henni? Getur
það verið. — Asta hrosir kalt gegnum tárin að annarri
eins fjarstæðu, en þó virðist henni framkoma frúarinnar
benda til þess að svo sé. Hvílíkar óþarfa áhyggjur! Og
frú Hildur skal ekki fá neiná ástæðu til slíkra grun-
semda í framtíðinni.
Ásta rís snögglega á fætur og tekur aftur til við
störf sín. Þau ganga enn hraðar en áður, og blóðið
ólgar heitt af sársauka í hjartanu, sem á bak við slær....
IX.
— Ég fer með það inn í eldhús.
Ásta heyrir létta og glaðværa karlmannsrödd hljóma
fyrir utan gluggann, og hún lítur út. Sveinn og Valur
eru komnir heim. Gæðingar þeirra standa á hlaðinu.
Eldhússhurðin opnast brátt, og Valur nemur staðar í
dyrunum. Hann er snöggklæddur og heldur á jakk-
anum í fanginu. Auðsjáanlega hefir hann vafið honum
utan um eitthvað lifandi. Valur lítur brosandi til Ástu
og segir:
— Hér er ég með sjúkling, sem ég ætla að biðja þig
að taka í fóstur og veita móðurlega hjúkrun, Ásta
mín. — Ég fann það fótbrotið og móðurlaust frammi
á afrétti, bætir hann við.
Ásta gengur til Vals og tekur við lambinu úr fangi
hans. — Blessuð litla skepnan, ósköp áttu bágt, segir
hún blítt og viðkvæmt og þrýstir lambinu að sér. Heit
og innileg samúð með þessum litla ósjálfbjarga móður-
leysingja streymir fram í sál hennar og brýst út í brenn-
andi tárum, sem hún ræður ekki við. Það er svo margt
sameiginlegt með henni sjálfri og þessu litla lambi, sem
hún heldur í faðminum og þrýstir að brjósti sér í
móðurlegum innileik.
Valur stendur kyrr hjá Ástu og horfir hljóður á tár
Ástu, sem falla niður á fótbrotna lambið litla. Hann veit
að hún finnur svona innilega til með því, og hann er
djúpt snortinn af viðkvæmni hennar og hjartagöfgi.
Mynd líðandi stundar vekur það helgasta og bezta í
hans eigin sál, og hann gleymir tímanum.
Sveinn kemur að eldhúsdyrunum og nemur þar stað-
ar. Hann horfir snöggvast á þau Ástu og Val til skiptis
og segir svo hálft undrandi:
— Ætlið þið ekki að binda um fótinn á lambinu?
— Jú, auðvitað ætlum við að gera það, Sveinn minn,
svarar Valur, og það er eins og hann vakni af leiðslu.
Hann hraðar sér inn í herbergi sitt og nær í sárabindi og
liprar spclkur og gengur síðan fram í eldhúsið aftur.
Ásta er sezt með lambið og hagræðir því í kjöltu sinni.
Valur krýpur nú fyrir framan hana og vefur mjúkt
og vandlega um litla lambsfótinn brotna, sem Ásta
heldur í öruggum skorðum. Hann fer sér hægt að
öllu og vandar verk sitt sem bezt má verða, og hann
vill láta þessa stund vara sem lengst. Hendur þeirra
snertast öðruhvoru á meðan aðgerðin fer fram, og
heitir unaðsstraumar berast með hverri snertingu frá
hjarta til hjarta. Hinn kaldi raunveruleiki verður fjar-
lægur, og tvær ungar sálir mætast í djúpri þögn.
Skyndilega opnast eldhússhurðin, og frú Hildur nem-
ur staðar í dyrunum. Hún lítur hvasst og rannsakandi
á son sinn, sem krýpur við fætur eldhússstúlkunnar, og
dimmur roði leitar fram í kinnar hennar. En henni er
það brátt ljóst, hvað þessum stellingum veldur, og hinn
óeðlilegi roði hverfur skjótt af vöngum svslumanns-
frúarinnar.
— Sæll, Valur minn, velkominn heim, segir hún hlý-
lega, en þó er rödd hennar óvenju þung. Valur lítur
brosandi á móður sína og rís á fætur. Aðgerðinni er
lokið. Hann tekur við lambinu af Ástu, en hún hraðar
sér inn í búrið og tekur þar til starfa. Komið er fast að
kvöldverði, og hún er ekki vön að láta standa á verk-
um sínum.
Valur sezt með lambið á stólinn, þar sem Ásta sat
áður, og gælir við lambið. Frfi Hildur færir sig að hlið
sonar síns og segir hlvlega:
— Hvar funduð þið þennan litla vesaling?
Heima er bezt 317