Heima er bezt - 01.09.1958, Qupperneq 30

N í U N D I H L U T 1
„Annað hvort er að selja allt eða vera ekki að setja
á uppboð,“ sagði Geirlaug. „Það er engurn kunnugra
um það en mér, hvað maddama Karen skildi eftir handa
þeim hjónunum. Það hefði mátt vera minna, ef á að
vanþakka það.“
„Svona, við skulum fara að ná saman fénu,“ sagði
Kristján. „Það er ekki ómögulegt að það fáist pottur
úti í kaupstað. Þá kem ég með hann með slátrunum og
allt verður gott.“
„Þú verður nú líklega að leggja eitthvað til heimil-
isins af kjöti,“ sagði Rósa. „Eg er óvön því, að það sé
ekki til kjöt, og líklega verður ekki mikið til af fiski,“
bætti hún við, þegar maður hennar var kominn út. Hún
hugsaði til þeirra óskapa, sem höfðu verið flutt heirn á
hverju hausti af fiski. Þá hafði vinnumaðurinn alltaf
verið við sjóinn. Henni fannst það blasa við, að þetta
yrði ómyndarbúskapur hjá þeim, samanborið við alls-
nægtaheimili foreldra hennar.
Arndís gamla labbaði ofan á stekkinn, þegar búið
var að reka inn féð. Henni þótti það margt.
„Áttu þetta allt, Kristján minn?“
„Alestallt, eitthvað af því er þó af nágrannabæjunum,“
svaraði hann.
„Ja svona. Mér sýnist þetta vera dágóður bústofn,"
sagði hún. „Hvað viltu hafa það meira? Ef við hefðum
átt helming af þessu eða þó ekki væri nema þriðjung,
þá hefðum við verið montin.“
Arndís sat frammi í maskínuhúsi allan þennan dag.
Þar var svo mikið hlýrra en inni í baðstofunni.
Geirlaug og Rósa voru að búa allt undir að taka á
móti slátrunum. Þvílíkt umstang hafði gamla konan
aldrei séð fyrr. Hún sat þegjandi og hugsaði heim í
sveitina sína. Hér var hún hræðilega einmana.
Það kom einhver kona, sem hún vissi ekki hvað hét.
Líklega úr einhverju kotinu, þóttist hún vita, eftir
klæðnaði hennar að dæma. Hún sagði gamlar og nýjar
sögur, sem Geirlaugu og Rósu þóttu víst fjarskalega
skemmtilegar, en enginn talaði orð við hana.
Einu sinni hafði hún orð á því, að það yrði skemmti-
legt að fá nýtt slátur. „Heldurðu, að þú getir soðið eitt-
hvað af því í kvöld, Rósa mín?“
„Það held ég varla. En ég gæti steikt lifur,“ sagði
Rósa.
„Já, ckki væri það nú amalegt,“ sagði sú gamla með
ánægjubrosi.
Þá fóru þær allar að hlæja. Hún var hrædd um, að
þær væry að hlæja að sér. Þó gat hún ekki fundið, að
hún hefði komið neitt kjánalega fram. En það var svona
að vera hjá ókunnugum. Það var sinn siður í hverri
sveit. Svona hefðu þær ekki komið fram við hana, ná-
grannakonurnar fyrir austan. Hún fór að óska sér heim
í fátæktina á Hnjúki. Hún þurrkaði tár, sem hrukku
ofan kinnar henni og smaug svo eins og skuggi bak við
þessar lífsglöðu konur, sem sneru allar baki við henni.
Rósa hætti allt í einu að hlæja. Henni fannst móðir
sín vera þarna nærri sér og líta til sm ströngum aðvör-
unaraugum. Hún hafði aldrei verið hlýleg kona í við-
móti, en hún hafði verið siðavönd, og svona lagað hefði
hún ekki liðið á sínu heimili: að hlegið væri að smæl-
ingjum.
„Helltu á könnuna, Geirlaug," sagði hún. „Aumingja
gamla konan hefur haldið að við værum að hlæja að
sér.“
„Við vorum Iíka að því,“ sagði aðkomukonan. „Það
er ómögulegt annað en að hlæja að þessu. Það væri
hægt að írnynda sér að svona manneskjur hefðu aldrei
smakkað ætan bita, enda bendir útlitið til þess.“
„Hún hefur víst verið ákaflega heilsulaus,“ sagði
Rósa, um leið og hún fór út. Hún kallaði á Arndísi, en
hún gegndi ekki. Rósu varð bilt við. Ef eitthvað vrði
nú að aumingja stráinu, þá yrði Kristján allt annað en
ánægður. Hún hljóp allt í kringum bæinn. Þá sá hún,
hvar Arndís sat sunnan undir skemmunni, ósköp rauna-
leg á svipinn.
„Við erum mcð kaffi, Arndís mín. Blessuð, komdu
inn og fáðu þér sopa með okkur,“ sagði Rósa, sárfegin
því að sjá gömlu konuna heila á húfi.
„jVIeð vkkur! Ég held ykkur langi lítið til þess,“ sagði
hún, án þess að nokkra ásökun væri að finna í tali
320 Heima cr bezt