Heima er bezt - 01.09.1958, Side 31

hennar. „Ég sat hérna í blessaðri sólinni. Hún hlýjar
manni svo vel.“
„Það er ekki nema rétt að utan,“ sagði Rósa hlæjandi.
„Kaffið verður að hlýja þér innvortis.“
„Þakka þér fyrir, góða mín,“ sagði gamla konan,
„hvað þú ert góð við mig.“
Rósa sárskammaðist sín fyrir, hvað hún hafði verið
köld og afskiptalaus við þennan vesaling.
Það var komið myrkur, þegar feðgarnir kornu heim.
Arndís var sú fyrsta, sem heilsaði þeim úr bæjardyrun-
um.
Rósa kom fram með Ijós í hendinni. Hún fann til and-
úðar, þegar hún sá Kristján kyssa móður sína tvo kossa,
áður en hann heilsaði henni sjálfri.
„Ég kom heim með þrjátíu og fimm slátur, en engan
fékk ég sláturpottinn. Þeir eru ekki til í verzluninni,“
sagði Kristján, þegar hann hafði heilsað konu sinni.
„Þá var hyggilegt að koma með sem flest slátrin, til
að láta þau úldna,“ sagði Rósa stuttlega.
„Ég trúi ekki öðru en það sé hægt að fá lánaðan pott
einhvers staðar hérna í nágrenninu. Þeir slátruðu fyrir
fjórum eða fimm dögurn, og það er því líklega langt
komið að sjóða þau slátur.“
„Ég hefði náttúrlega getað spurzt fyrir um það í dag,
ef ég hefði ekki búizt við að þú kæmir með pott heim
úr kaupstaðnum,“ sagði Rósa fýlulega.
„En að ég færi að reyna að fá lánaðan pott?“ sagði
Arndís.
Þá hló maður hennar: „Það væri þá líka það líkleg-
asta, að þú færir að paufast það í myrkrinu. Það er ólík-
legt að þær hinar hafi haft svo mikið að gera í dag, að
þær hefðu ekki getað gert það, ef þær nenntu að hreyfa
sig. Það er þó ekki svo langt hérna milli kotanna.“
„Ég hef einhver ráð,“ sagði Kristján.
Þegar Hartmann var búinn að spretta af hestunum,
fór hann inn í rúm og lagðist þar í allt annað en góðu
skapi. Þá tyllti kona hans sér á stokkinn og talaði til
hans í hálfum hljóðum:
„Ég hef verið að hugsa um eitt í dag, skal ég segja
þér, Hartmann. Líklega er bezt fyrir okkur að fara sem
fyrst heim aftur. Hér líður mér áreiðanlega ekki betur,
þó mér dytti það í hug, og Kristján minn vilji láta mér
líða ve!. En ég held, að konan hans kæri sig lítið um
mig. Ég hef setið þegjandi lengst af í dag, þó að nóg
hafi verið talað í kringum mig.“
„Hvar skyldi sá staður vera, sem þú yrðir ánægð?
Ég get svo sem ekki kennt í brjósti um þig, þó að þú
getir ekki vaðið elginn allan daginn við einhverjar skraf-
skjóður. Þú verður að reyna að þrauka, þangað til skip
kemur. Varla fljúgum við burtu eins og fuglar himins-
ins,“ sagði hann. „Ég hefði nú satt að segja ekkert á
móti því að fá eitthvað að éta, búinn að þvæla úti í
kaupstað allan daginn.“
„Rósa ætlar að steikja lifur, sagði hún mér, og það
með að hún yrði ekki lengi að matbúa hana.“
Þegar maturinn var til, vantaði Kristján. Hann hafði
ekki sézt, síðan hann heilsaði konu sinni í bæjardyrun-
um, og Siggi vissi ekkert, hvar hann var. — En svo kom
hann allt í einu, og Leifi í Garði með honum, með slát-
urpott á milli sín, sem þeir báru inn í eldhús.
„Þá er potturinn kominn, svo að ekki stendur á hon-
um,“ sagði hann talsvert gustmikill.
„Það er gott að heyra,“ sagði Geirlaug, „þá fer þetta
nú sjálfsagt að ganga.“
„Svona verður búsi.apurinn hérna,“ tautaði Hartmann
gamli við konu sína inni í baðstofunni. „Hann verður að
hugsa um allt innan bæjar, ef nokkuð á að ganga. Þetta
er liðónýt skepna, sem honum hefur dottið í hug að taka
að sér.“
Næsta morgun voru þeir feðgar snemma á fótum.
Það voru reknir heim hestar og búizt til ferðar. Tveir
hestar, sem kaupmaðurinn á Hvalseyri átti, voru sóttir.
Bleikur var tekinn og lagður á hann hnakkur, án þess að
minnast á það við eigandann.
„Hvað á nú að fara að þeysa?“ spurði Rósa hálf ólund-
arlega.
Það var tengdafaðir hennar, sem varð fyrir svörum:
„Það á nú bara að venda alla leið inn að sýslumanns-
setrinu á Fögruvöllum, stúlka mín. Ég hef nú hugsað
mér að sitja ekki alveg aðgerðarlaus heima og láta hvern
sem er féfletta þig.“
„Ég gæti hugsað að þið hefðuð heldur lítið upp úr
öllu ykkar flakki og rembingi,“ sagði hún með lítils-
virðingu.
„Þú átt eftir að sjá það,“ sagði hann. „Það kemur ekk-
ert fyrirhafnarlaust, skaltu vita.“
Kristján lagði ekki orð í belg en fór beina leið inn í
baðstofu, líldega til að kveðja móður sína. Svo kom
hann fram og kvaddi konu sína, en það voru ekki sömu
kossarnir og hann hafði kysst hana áður. Hann var eitt-
hvað að breytast, það duldist henni ekki.
„Það er ný hálftunna hérna úti. Þið látið í hana soðið
slátur,“ sagði hann. „Ég ætla henni mömmu það.“
Rósu létti mikið fyrir brjósti. Hún vonaði, að það
þýddi, að gömlu hjónin ætluðu bráðlega að fara burtu
af heimilinu. Svo fór Kristján út, án þess að minnast á
Bleik. Rósa fékk erfiðan kökk í hálsinn og tárfelldi.
Það leit út fyrir að Kristján ætlaði að fara að ráðum
föður síns og vera ekki að hafa fyrir því að tala um
það við konu sína, þótt hann tæki hestinn hennar. Það
var kannske sjálfsagt. Hún þekkti það svo lítið, hvað
giftum konum væri boðið, en hún gat ekki fellt sig við
það.
Arndís stóð í bæjardyrunum og horfði á eftir ferða-
mönnunum ánægjuleg á svip, en vermdi hendurnar í
handarkrikunum.
„Finnst þér þeir ekki líkir á hestbaki?11 spurði hún
Rósu, sem kom fram á leið út í skálann.
„Það hef ég aldrei athugað,“ sagði Rósa fálega.
„Ekki það? Finnst þér ekki Kristján sitja vel á hesti?“
Heima er bezt 321