Heima er bezt - 01.09.1958, Qupperneq 32

„Jú, en ég hef aldrei tekið eftir því, hvort faðir hans
situr hest nokkuð svipað honum.“
„Jú, þeir eru fjarska líkir, bæði í sjón og raun,“ sagði
Arndís brosandi.
Rósa hristi höfuðið þégar inn í skálann kom. Það gat
varla verið, að Kristján væri líkur karlinum á nokkurn
hátt. Óskemmtilegri rosabelg var ekki hægt að hugsa
sér.
Gerða í Garði kom til að hjálpa til við sláturgerðina
eftir'ósk Kristjáns. Það munaði líka um hana, konuna.
Arndís gamla kom fram og bauð hjálp sína. — Rósa
bjóst við, að hún gæti ekkert gert, enda væri ólíkt nota-
legra fyrir hana að sitja inni við prjónana sína.
„Þú heldur kannske að hún hafi aldrei saumað kepp
eða brytjað mör,“ sagði Gerða. „Sýnist hún hklega líta
þesslega út, að hún hafi verið geymd í traföskjum.“
„Ég hef soðið slátur á hverju hausti frá því að ég
komst á fullorðinsárin," sagði gamla konan.
Þá hafði Rósa ekkert á móti því að hún saumaði keppi
jafnóðum og Gerða verkaði vambirnar. Það lá líka ólíkt
betur á Arndísi en daginn áður. Gerða var líka ólíkt
skrafhreifari við hana en sú, sem var gestur í maskínu-
húsinu þá. Það leiddist engum, sem hafði nóg að gera.
Hún lagði oft handarkræklurnar á kaffikönnuna, því að
henni var farið að þykja kaffið gott, síðan hún fór að
hressast. En kannan var vanalega úti á horni á vélinni
eða uppi á borði.
„Ég er nú bara að hugsa um að taka mér bessaleyfi
og hafa könnuna hérna á bakholinu,“ sagði Gerða við
ungu húsmóðurina. „Hana langar í sopa, aumingja
gömlu konuna. Það sækir kuldi á þessar holdlausu hend-
ur. Það minnir mig, að hún mamma þín hefði heitt á
könnunni handa stúlkunum, þegar þær voru í slátur-
stússi.“
„Það var nú meiri mæðan, að hún skyldi ekki geta
kennt mér að búa, blessunin. Hún, sem var svo mikil
búkona,“ sagði Rósa. „Það er alveg sjálfsagt að hella
á könnuna og hafa hana alltaf á vélinni, svo að hægt sé
að fá sér sopa, þegar okkur langar til þess.“
„Skyldu þeir feðgar koma heim í kvöld?“ spurði
Arndís hvað eftir annað.
En nú passaði Rósa sig með að hlæja ekki að henni.
Gerða varð alltaf fyrir svörunum og bjóst við, að þeir
kæmu ekki. Þetta væri svo langt.
Slátursuðan gekk aldeilis ágætlega. Rósa var fyrst að
hugsa um að vigta allt, bæði mör og mjöl í slátrið, en
Geirlaug bað hana í öllum bænum að vera ekki að
þeirri vitleysu. Það væri sjálfsagt að hafa það eins og
hún móðir hennar hefði haft það. Hún bjóst við, að
þær myndu ekki betur að sér en hún hefði verið, þessar
kerlingar, sem útbyggju þessar matreiðslubækur. Þá
lét Rósa bókina upp í hillu og bað Geirlaugu að laga
slátrið. Eftir það gekk allt eins og í sögu.
Og Rósa flýtti sér að fylla nýju tunnuna, svo að hún
losnaði sem fyrst við karlinn og kerlinguna.
Feðgarnir komu heim eftir tveggja daga burtveru.
Báðir voru þeir í leiðu skapi. Líklega hafði farið eins
og Rósa hafði búizt við, að lítið hefði hafzt upp úr því
ferðalagi.
Kristján gaf því fljótlega gætur, hvað búið væri að
sjóða mikið af slátrunum og hældi þeim fyrir, hvað þær
hefðu verið duglegar.
„Og þarna er ég búin að fylla tunnuna,“ sagði Rósa.
„Ekki stendur á því.“
„Þau verða sjálfsagt að fá eitthvað af sviðum með
slátrinu,“ sagði hann. „Þú bíður þess með óþreyju að
þau fari. Ég var búinn að hlakka til þess, að aumingja
mamma gæti orðið hér, svo að ég gæti látið henni líða
vel í fyrsta sinni á ævinni. En það getur víst ekki orðið,
þykist ég sjá. Þú getur ekki hugsað til þess að hafa þau
hér. Berð aumingja mömmu sjálfsagt saman við þína
stórmyndarlegu móður, án þess að athuga þann mikla
mun, sem verið hefur á lífskjörum þeirra og heilsufari.“
„Ég hef ekkert verið að bera þær saman,“ greip Rósa
fram í. „En ég sé það bara, að ég get ekki þolað að hafa
þau hér á heimilinu. Ef þau fara ekki, þá verð ég að
fara.“
„Nú, ekki öðruvísi! Þú ert ekki búin að vera lengi í
hjónabandinu, þegar þér dettur í hug að hlaupa burtu
frá öllu saman. En sú vanstilling! Hvar hefurðu lært
slíkt? Líklega af stelpunum á kvennaskólanum. Ekki
hefurðu heyrt þína miklu fyrirmyndarmóður umhverf-
ast svona, eins og ódælan krakkakjána,“ sagði hann.
„Mér er sama, hvað þú segir. Ég hef sagt þér hrein-
skilnislega það, sem mér býr í brjósti,“ sagði hún. „Ég
þoli þau ekki á heimilinu. Sízt hann. Hann talar, eins og
hann sé húsbóndi. Hún er sjálfsagt meinleysingi, en
samt vildi ég helzt, að þau færu bæði.“
„Hann vill hafa hana hjá sér til að stjana við sig, þótt
hún hafi aldrei fengið annað en vanþakklæti fyrir það,“
sagði hann. „Og hún lítur alltaf upp til hans. Annað
hvort bæði eða hvorugt verða eftirleiðis hjá okkur.“
„Jæja, þá fara þau bæði. Þau eiga víst eldd svo fá börn,
að þau þurfi að troðast hingað, um leið og þú ert farinn
að búa,“ sagði hún stuttaralega.
Svo fór hún inn í baðstofu og lét hann ekki sjá sig
lengi.
Um kvöldið vakti hún með stúlkunum yfir slátur-
pottunum og háttaði ekki fyrr en Kristján var stein-
sofnaður. Þá afklæddist hún hljóðlega, svo að hann
skyldi ekki vakna. Hana langaði ekkert til að heyra til
hans. Hún fann, að þau voru að fjarlægjast hvort annað.
— Vonandi yrði allt gott, ef karlinn og kerlingin færu.
Ef þau hefðu komið, áður en lýsingarnar fóru fram,
þá hefði hún ekki verið gift núna.
Næsta morgun vissi hún að hann var að klæða sig í
myrkrinu án þess að gefa henni einn einasta koss, og
því síður að hvísla að henni fallegum ástarorðum. Lík-
lega áleit hann að hún steinsvæfi, en hann hafði oft
hvíslað að henni, þó hún væri sofandi og þakið andlit
hennar með kossum. Henni fannst helzt til fljótt hafa
skyggt á hamingjuna.
322 Heima er bezt