Heima er bezt - 01.12.1958, Side 25

Ingibjörg Siguráardóttir:
Ásta lítur niður fyrir sig, og blóðið þýtur fram í
kinnar hennar. Þar er komið að því, sem hún hafði
búist við. Hún svarar stillilega:
— Ég fór að heiman í gærkvöldi, þegar störfum
mínum var lokið, og var nokkra stund fjarverandi. Ég
bið afsökunar, hafi það valdið einhverjum óþægind-
um, frú Hildur.
— Nei, það er alveg laust við mig, þótt þú færir að
heiman, þegar störfum þínum var Iokið. Slíkt kemur
mér í rauninni ekki við. En ég man ekki til að hafa
komið heim úr ferðalagi fyrr, svo að Valur minn hafi
ekki tekið á móti mér á hlaðinu og fagnað komu
minni, — það er að segja þegar hann hefir dvalið hér í
Ártúni, — þar til í gærkvöld. Hann hefir víst verið
óvenjulega vant við látinn, eða veizt þú ekki eitthvað
nánar um það?
Augu frú Hildar hvíla fast á Ástu, og svipur sýslu-
mannsfrúarinnar er kaldur og þungur. Ásta hikar við
að svara. Hún þorir varla að segja frá Hildi sannleik-
ann, en hann er þó alltaf sagna beztur. Og einhverja
skýringu verður hún að gefa húsmóðurinni, hjá því
verður ekki komist. Það er því réttast, að frú Hildur
fái að heyra hið sanna um ferðalag þeirra Vals og henn-
ar í gærkvöld, ef hún leitar frekar eftir því, og Ásta
semr loks:
— Valur fór fram í Grænengi til að sækja hesta, eftir
að hann hætti að vinna í gærkveldi.
— Fór hann þangað einn?
— Nei, hann bauð mér að koma með sér.
— Og þú þáðir það.
— Já-
— Hann hefir langað til að veita þér þá ánægju að
koma á hestbak, áður en þú ferð héðan.
Ásta svarar engu, en tekur að raða saman hreinu disk-
unum og gengur með þá inn í búrið. Hún vonar að
hér með sé samtalinu lokið, en frú Hildur fer hvergi.
Ásta hefir órólegan hjartaslátt, meðan hún raðar disk-
unum smekklega inn í búrskápinn. En að því loknu
verður hún strax að fara aftur fram í eldhúsið og halda
áfram við uppþvottinn. Frú Hildur hefir tekið sér sæti
við borðið og segir um leið og Ásta kemur fram aftur:
— Þú varst ekki lítið heppin að geta bjargað barn-
inu í vetur.
Ásta snýr sér snöggt að frú Hildi og lítur undrandi
á hana, svo að sýslumannsfrúnni er þá sú saga kunn, það
hafði Ástu sízt komið til hugar. Og hún segir eftir
dálitla umhugsun:
, — Það verður nú líka sjálfsagt það eina, sem gefur
lífi mínu nokkurt gildi.
Hinn heiti sársauki og djúpa vonleysi, sem hljómar í
rödd Ástu, snertir hlýja strengi í huga frú Hildar, þrátt
fyrir allt, og hún segir í mildari málróm en áður:
— Það er nú enginn kominn til að segja neitt um það.
Líf þitt og framtíð er óráðin gáta, eins og allra ann-
arra. En þetta björgunarafrek þitt síðastliðinn vetur
varð þó til þess, að Valur minn kynntist einstæðings-
skap þínum og hafði meðaumkun með þér.
Ásta segir ekkert, en orðið meðaumkun brennir sig
inn í sál hennar sárara og þyngra en allt annað, sem
sagt hefir verið við hana hingað til. Hún tekur síðustu
diskana af eldhússborðinu og hraðar sér með þá inn í
búrið. Nú þarf hún ekki að fara þaðan strax aftur, því
að uppþvottinum er lokið, og vonandi fer sýslumanns-
frúin brátt leiðar sinnar úr eldhúsinu og lofar henni
að vera í friði. En Ástu verður ekki að þessari von
sinni. Frú Hildur kemur fljótlega fram í búrið á eftir
henni og segir:
— Þú ert kannske dálítið undrandi yfir því, hvað ég
veit náið um hagi þína, en Valur minn hefir sagt mér
frá þessu, og þegar hann vissi, að þú varst orðin heim-
ilislaus og hafðir enga atvinnu, langaði hann til að
greiða götu þína á sem hagkvæmastan hátt, og þess
vegna réð hann þig hingað í sumar. — Ég veit að þú
misskilur ekki að neinu leyti þá hjálparviðleitni hans
og drengskap.
Ásta snýr sér að frú Hildi, og augu þeirra mætast.
Heima er bezt 427