Heima er bezt - 01.01.1959, Síða 25

MENN, SEM EG MAN
PORSTEINN ERLINGSSON
Vorið 1914 var óvenjulega kalt og hrakviðra-
samt á Suðurlandi. Útsynningurinn í sínunt
versta ham réð þar ríkjum. Ég dvaldist þetta
vor í Reykjavík og sótti námskeið í Kennara-
skólanum. 'En þótt kalt væri oftast í veðri, komu þó
nokkrir hlýir, sólríkir dagar inn á milli.
Einn bjartan, hlýjan vordag snemma í júní kom ég
um hádegisbilið gangandi sunnan Laufásveginn frá
Kennaraskólanum. Þá var byggðin þar mjög strjál.
Bezt man ég eftir happdrættishúsinu, sem oftast var
nefnt Ingólfshúsið, og svo að sjálfsögðu Laufási, þar
sem Þórhallur biskup átti heirna. Man ég það enn, hve
ég dáðist að fallega, slétta túninu, sem bæði var stórt
og í góðri rækt.
Ég rölti veginn hægt og hugsandi, eins og smala-
drengur í sveit á blíðum vordegi, og ekki þurfti neitt
að óttast uinferðina, því að tiltölulega fámennt var þá
í Reykjavík og aðeins þrír bílar til í bænum.
Þegar ég kom á móts við Laufás, sá ég lítinn dreng
við vegbrúnina. Ég veitti honum nána athygli af því
að hann var þarna aleinn. Hann var á að gizka þriggja
til fjögurra ára gamall, klæddur gráleitum fötum. F.g
man enn glöggt, hvernig þau voru í sniði.-Jakkinn var
með tveimur breiðum lokufellingum á baki og boðung-
um og föstum spæl eða belti.
Þegar ég kom þar, sem Laufásvegur og Þingholts-
stræti korna saman, mætti ég manni, sem ávarpaði mig
og spurði, hvort ég hefði ekki séð lítinn dreng á leið
minni. Þessi maður var í léttum, ljósum rykfrakka, í
meðallagi hár, með alskegg. En mesta athygli mína
vöktu augun og hlýlegt tillitið. Aldrei hafði ég séð
jafn fögur augu, og mér fannst, sem ég kannaðist við
manninn.
Jú — ég sagðist einmitt hafa tekið eftir litlum dreng
á leið minni frá Kennaraskólanum. Lýsti ég fötum hans
og sagði, hvar ég hafði séð hann.
Þá brosti maðurinn og sagði: „Já, þetta hefur verið
Erlingur minn. Við höfðum misst sjónar á honum.“
Hann þakkaði mér svo fyrir og sýndi á sér fararsnið.
Ég var eins og heillaður af þessurn ókunna manni og
spurði hálfhikandi, hvort ég ætti ekki að ganga með
honum og vísa honurn á drenginn. Hann tók því með
þökkum, og við gengum saman suður Laufásveginn.
Á leiðinni spurði hann mig að heiti og hvaðan ég
væri, en sjálfur sagðist hann heita Þorsteinn Erlingsson,
og um leið tók hann þétt og hlýlega í hönd mér.
Mér er þessi stund ógleymanleg. Þarna stóð ég þá
frammi fyrir skáldinu Þorsteini Erlingssyni.
Vorið áður hafði ég verið í vorvinnu á Skeljabrekku
í Borgarfirði, hjá Hirti Snorrasyni og hinni ágætu konu
hans, Ragnheiði Torfadóttur frá Ólafsdal. Þar hafði ég
komizt yfir gamla árganga af Eimreiðinni, en þar birt-
ust fyrst mörg af beztu kvæðum Þorsteins Erlingssonar.
Um vorið las ég og lærði þessi kvæði og þá sérstaklega
Eiðinn, sem hreif ntig mest. Ég varð þá strax svo heill-
maður af þessu fjarlæga ljóðskáldi, að segja má, að við
^5
WBT