Heima er bezt - 01.07.1960, Side 21

dóttir, henni fannst alveg sjálfsagt, að allir litu upp til
sín, og leit hún óspart niður á kaupakonuna. En Sig-
mar bróðir hennar var ekki á sama máli. Það mátti með
sanni segja, að honum litist mjög vel á nýju kaupa-
konuna.
Svo var það eitt kvöld síðla sumars, að fólkið hafði
verið að hirða og voru nú Sigmar og Sigga að ganga frá
síðustu dreifunum.
„Það á að vera skemmtun að Hjalla um næstu helgi.
Sigga, má ég ekki bjóða þér að koma með okkur Helgu
þangað“.
„Eg veit ekki, Sigmar, ég kann svo ósköp lítið að
dansa, og svo þekki ég engan þar“, svaraði hún. „Og
ég býst ekki við að Helga vilji tala við mig frekar
venju, og varla langar þig til að tala við lítilsvirta
kaupakonu og vera svo fyrirlitinn af systur þinni og
vinkonum hennar, sem von er“.
„Við skulum nú sjá til, eigurn við ekki að segja, að
það sé ákveðið, að þú komir með okkur?‘.
„Jú, ætli það ekki, mig langar hvort sem er að koma
á skemmtun hér, áður en ég fer, og átt þú ekki að
sýna íþróttir?“
„Jú, það er víst.“
Þau voru nú koniin heim og buðu hvort öðru góða
nótt og gengu til hvílu.
Laugardagurinn rann upp með sólskini og góðu veðri.
Það var mjög margt fólk saman kornið að Hjalla þenn-
an dag. Sigga stóð ein síns liðs og horfði á. Hún sá,
að Helga hafði hitt skólasystur sína og var að rabba
við hana. Sigga gat ekki varizt því, að líta oft í þá átt,
er hún vissi af Sigmari, og gat ekki annað en viður-
kennt með sjálfri sér, að hann bæri af þeim ungu mönn-
um, sem voru þar saman komnir. En hún vissi ekki, að
margra augu hvíldu á stúlkunni með glóbjarta hárið,
er stóð ein síns liðs og horfði á íþróttirnar, og hún vissi
ekki, að það voru allir sammála um, að hún bæri af öðr-
um stúlkum og væri meira að segja fegurri en Helga
hreppstjóradóttir, sem hafði hingað til þótt allra kvenna
fegurst. Þegar dansinn byrjaði, fór unga fólkið að
streyma í áttina að danspallinum, og barst Sigga með
straumnum þangað. Allt í einu fann hún, að hönd var
lögð á öxl henni, og hún leit við.
„Sigmar?“
„Já, Sigga, ég er kominn til að biðja þig urn dans.
Hvernig hefur þú skemmt þér?“
„Ágætlega, þakka þér fyrir“.
„Jæja, komum þá“.
Þau stigu upp á pallinn. Hann lagði arminn utan um
hana og þau svifu út á gólfið. Þau dönsuðu lengi sam-
an og hvíldu margra augu á þeim.
Helga Björnsdóttir var nú komin þangað. Hún sá
bróður sinn vera að dansa við kaupakonuna. Það gat
hún ekki þolað. Hvílík lítilsvirðing það var, eins og
hann sæi ekkert annað. Voru þær kannske ekki margar
hér, sem voru álitlegri? Til dæmis prestsdóttirin. Hún
vissi hug hennar til bróður síns.
Nei, þetta gat ekki gengið lengur. Hún rigsaði inn
á pallinn og greip í öxl bróður síns.
„Ég er orðin þreytt, og mig langar til að fara að kom-
ast heim,“ sagði hún.
„Okkur langaði nú til að vera dálítið lengur,“ svar-
aði hann, „en eins og þú vilt.“
Þegar heint kom, fóru þau strax inn og ætluðu að
ganga til hvílu. Helga svaf á neðri hæðinni og var á
undan inn til sín. Herbergi Sigmars var á efri hæðinni
og Siggu einnig. Sigrnar hafði orðið á undan upp og
var nú kominn inn í herbergið sitt. Sigga gekk eftir
ganginum, það var þreifandi myrkur, og sá hún þess
vegna ekki, að dyrnar á herbergi Sigmars voru opnar.
Hún rakst allt í einu á hurðina, fann til sársauka í höfð-
inu og svo varð allt svart.
„Ástin mín, meiddirðu þig mikið?“
Hvar var hún, hvað hafði komið fyrir? Af hverju
var hún hér á ganginum í þreifandi myrkri í fangi Sig-
mars? Hún hallaði höfðinu augnablik að brjósti hans,
svo rétti hún sig upp.
„Hvað kom fyrir? Hvers vegna er ég hér um há-
nótt?“
„Þú rakst þig á hurðina hjá mér, ég var sá dærna-
lausi ldaufi að vera ekki búinn að loka henni. Má ég
nú ekki styðja þig inn til þín“.
Hann tók utan um hana, og þau gengu inn í herberg-
ið hennar. Allt í einu var hún í fangi hans. Hann þrýsti
henni að sér og beygði sig niður að henni, en þá datt
henni Helga í hug. Hvað mundi hún segja? Bróðir
hennar, sem bráðum mundi verða hreppstjóri í faðm-
lögum við ómenntaða kaupakonu. Hún ætlaði að slíta
sig lausa, en hann hélt henni fastri.
„Sigmar, við megum þetta ekki,“ sagði hún með
grátstafinn í kverkunum.,,
„Hvers vegna ekki? Ég hélt að þér þætti ofurlítið
vænt um mig. Er það þá allt misskilningur? “ sagði hann
og horfði í augu hennar.
„Nei, en þú ert menntaður hreppstjórasonur og verð-
ur bráðum hreppstjóri, en ég er aðeins fátæk og ó-
menntuð kaupaltona. Heldur þú að ég vildi verða til
þess að allir ættingjar þínir fyrirlitu þig og smáðu fyr-
ir að ganga að eiga fátækan og umkomulausan stúlku-
vesaling? Og hvað heldurðu, að Helga myndi segja?“
„Sigga, þú veizt, að ég elska þig, og held að ást mín
sé endurgoldin. Það sjá allir, að ekki er til betri og
duglegri stúlka en þú. Pabbi og mamma mundu áreið-
anlega ekki verða ánægðari, þótt ég kvæntist prinsessu.
Hvað Helgu snertir, er hún ekki annað en hrokafull-
ur unglingur, sem ber ekkert skyn á lífið og ástina, og
svo veit ég ekki til að nokkrum komi þetta við nema
okkur tveimur“.
Þá gafst hún upp, og leit blíðlega á hann. Hann tók
hana í fang sér og kyssti hana fast og innilega.“
Þessi sýnishorn af ritsmíðum skólanemenda í Reykja-
skóla læt ég nægja í þetta sinn, en væntanlega fæ ég
tækifæri til að birta síðar sýnishorn af ritsmíðum ung-
menna í fleiri menntastofnunum í strjálbýlinu.
Stefán Jónsson.
Heima er bezt 237