Heima er bezt - 01.07.1960, Page 27

finnst ég geti trúað þér fyrir öllu, þó að ég þekki þig
ekki neitt. Og ég er þess fullviss, að Guð hefur stýrt
sporum þínum hingað til mín.
— Það vona ég líka að hann hafi gert, blessaður, seg-
ir frú Eygló.
— Eg hef svo oft þreifað á hans handleiðslu um mína
löngu ævi, og þess vegna hef ég aldrei yfirbugazt með
öllu, þrátt fyrir veikleika minn. En ýmislegt hef ég
reynt um dagana, og nú skal ég segja þér aðalþráðinn
úr sögu minni, ef þú vilt hlýða á hann. En þann trún-
að hef ég engum sýnt áður.
Frú Eygló tekur hlýtt um hönd gömlu konunnar án
þess að mæla orð, og þögnin tengir þær órjúfandi trún-
aðartrausti á þessari stundu, en síðan hefur Signý sögu
sína á þessa leið:
— Eg fæddist á afskekktum sveitabæ. Móðir mín
var þar vinnukona. Faðirinn vildi í fyrstu ekki kann-
ast við mig, en varð þó að gera það um síðir. Elann
skipti sér aldrei neitt af mér, og get ég varla sagt, að
ég sæi hann nokkru sinni, svo að ég þekkti hann. Móð-
ir mín var með mig í vinnumennsku, þar til ég var
þriggja ára, en þá veiktist hún af berklum og varð að
fara á hæli. Þaðan átti hún ekki afturkvæmt og dó þar
eftir nokkur ár.
Fram að dauða móður minnar var ég kyrr á bænum,
þar sem ég fæddist, en eftir að hún var dáin, var ég
látin fara þaðan. Var mér þá komið fyrir á öðrum bæ
í sömu sveit. Þar var ég fram yfir fermingu.
Ég hef víst sannarlega verið óvelkomin í þennan
heim, enda fannst mér stöðugt slíku anda að mér frá
flestum, sem ég umgekkst í æsku. En á þessu síðar-
nefnda heimili var gömul kona, móðir húsbóndans, mér
samtíða. Eíún var eina manneskjan, sem sýndi mér
hlýju í uppvextinum, eftir að rnóðir mín varð að fara
frá mér, og hennar nafn blessa ég líka meðan ég lifi.
Ég var látin sofa hjá gömlu konunni, og hún kenndi
mér margar fallegar bænir og sálmavers, þegar við
vorum háttaðar á kvöldin. Þetta hefur síðan orðið mér
til ómetanlegrar blessunar fram á þennan dag. Því upp
af þeim frækornum óx sú guðstrú mín, sem bezt hefur
lýst mér á skugga- og reynslubrautum lífsins. En þessi
gamla kona dó, meðan ég var innan við fermingu, og
þá varð ævi mín dapurleg, það verð ég að segja.
Þegar ég var orðin 18 ára, réðst ég vinnukona á stórt
og ríkmannlegt heimili í næstu sveit. Húsmóðirin þar
var ströng og vinnuhörð, en reyndist mér vel þrátt
fyrir það. Hún fann að ég var fremur lagin til verka,
en sérstaklega þó í því, sem að saumaskap laut og öðru
slíku. Og þegar ég var um tvítugt, stakk hún upp á
því við mig, að ég færi einn vetur til Reykjavíkur og
lærði þar fatasaum. Hún átti frænku búsetta í Reykja-
vík og gifta kaupmanni þar, og hjá henni bauðst hús-
móðir mín til að útvega mér fæði og húsnæði.
— Ég tók þessu góða boði með miklu þakklæti, og
fannst þetta vera ósegjanleg hamingja, sem félli mér í
skaut, að fá tækifæri til að læra fatasaum, en það þótti
nú ekkert lítill lærdómur á þeim árum.
— Um haustið fór ég svo til Reykjavíkur og byrjaði
að læra karlmannafatasaum. Kaupmannshjónin sem ég
fékk verustað hjá, hétu Helga og Geir. Þau bjuggu í
stóru og vistlegu húsi á þeirra tíma vísu, og voru talin
í röð betri borgara bæjarins. Einn son áttu þau hjónin,
sem Gunnar hét. Hann stundaði þá nám við lærða skól-
ann, og var mesti gæða og efnispiltur. Við Gunnar
komum bæði heirn á svipuðum tíma til hádegisverðar,
og fórurn um líkt leyti að heiman aftur.
— í fyrstu beið ég þess, að hann færi af stað á und-
an mér að loknum hádegisverði, og þannig gekk það
um langt skeið. En er leið fram á veturinn, tók Gunn-
ar upp á því að bíða í forstofunni, þar til ég varð tím-
ans vegna að leggja af stað á saumaverkstæðið, og verða
mér síðan samferða niður að lærða skólanum, en þar
skildu leiðir okkar, því ég stundaði nám mitt lengra
niður í bænunt.
— Þetta var orðið að föstum vana, og mér fannst
ekkert athugavert við það. En svo var það eitt sinn,
að ég var fyrr tilbúin að leggja af stað heldur en
Gunnar, og var komin fram í forstofuna á undan hon-
um. Einhvern veginn kunni ég ekki við að fara á und-
an honum og staðnæmdist í forstofunni. Frú Helga,
móðir Gunnars, átti leið fram í forstofuna og sá, hvar
ég stóð ferðbúin. Hún leit á mig og spurði með óvenju-
lega kaldri rödd, eftir hverju ég væri að bíða.
— Ég fann að blóðið þaut frant í kinnar mínar, og
ég svaraði lágt og vandræðalega:
— Ég er svo sem ekki að bíða eftir neinu. — Síðan
hraðaði ég mér út og niður á saumaverkstæði. En all-
an daginn var ég að hugsa um þetta litla atvik, og mér
var undarlega órótt. Um kvöldið þegar ég kom heim,
var frú Helga eins og hún átti að sér að vera við mig,
og ég reyndi að gleyma þessu.
Framhald.
VILLI
Heima er bezt 243