Heima er bezt - 01.07.1960, Side 34

432. Frú Thomson reynir að hugga mig
eftir beztu getu. Eg er mjög sorgbitinn
út af þvi, að foreldrar mínir skuli vera
dánir. Meðan við erum að tala um þetta,
kemur lögreglumaður i heimsókn.
433. Það er óeinkennisklæddur leyni-
lögreglumaður, harðlegur á svip. Hann
kemur frá sjúkrahúsinu, sem Perlberg
var lagður á, og segir okkur stutt og lag-
gott að Perlberg sé nýdáinn.
434. Perlberg hafði rétt fyrir andlátið
gert játningar. Tilefni þess, að hann lét
ræna mér var það, að látinn ættingi
hafði í erfðaskrá sinni arfleitt mig að
húsinu, sem Perlberg bjó í.
435. í erfðaskránni voru þau ákvæði,
að ef ég félli brátt frá, skyldi Perlberg
eignast húsið. Af þessu stafaði drauga-
gangur hans í bókasafninu, að hann
bjóst við að geta snuðrað þar uppi erfða-
skrána.
436. Það var þessi vel geymda erfðaskrá
sem hann leitaði að og fann ekki. Nú
skýrði lögreglumaðurinn mér frá því,
að Vestaralandsherrasetur og húsið, sem
Perlberg hefði búið í, félli í minn hlut
sem einkaerfingja.
437. Ég hefði nú átt að verða mjög
hamingjusamur út af þvi að vera allt í
einu orðinn herragarðseigandi. En satt
að segja var ég mjög hryggur af því að
hafa ekki getað fundið foreldra mína
á lífi.
438. Um kvöldið geng ég með Mikka
út í skóginn. Ég geng þar lengi og víðs
vegar. En að lokum sezt ég niður á
tréstúf og fer að velta fyrir mér öliu
því, sem við hefur borið núna á skömm-
um tíma.
439. Allt í einu heyri ég hátt hróp í
fjarlægð, og mér heyrist það vera neyð-
arhróp. — Skyldi nú einhver vera í
hættu staddur? Mikki sperrir eyrun.
Nú er aftur hrópað og ennþá greini-
iegar en áður.
440. Mikki þýtur nú af stað eins og
örskot i áttina þaðan sem hljóðið kom.
Ég hleyp á eftir honum eins hart og ég
framast get. Jú, það er alveg áreiðan-
legt að einhver er að kalla á hjálp ein-
hvers staðar ekki langt frá!