Heima er bezt - 01.11.1960, Qupperneq 19

„Lítill Indíána-drengur var á gangi í skógi nálægt
heimili sínu. Hann var 10 ára gamall, grannvaxinn og
smár vexti, en hugrakkur og lét sér ekki allt fyrir brjósti
brenna.
í skóginum rakst hann á lítinn vængbrotinn arnar-
unga. Hann vildi taka hann með sér heim og reyna að
binda um brotið og bjarga þannig lífi hans. En það
gekk ekki greitt að handsama hann. Unginn varðist af
hörku, þótt smár væri, klóraði og reif, en að lokurn
tókst drengnum að vefja úlpunni sinni utan um hann
og bera hann heim til sín. Pabbi hans vildi strax aflífa
ungann, en drengurinn lét sig ekki, og honum tókst að
binda urn brotið, og eftir nokkra mánuði var unginn
alheill. Var þá ákveðið að sleppa honum lausurn út í
skóginn. Drengurinn bar þá öminn með sér langt út í
skóg og sleppti honum þar. Hann varð feginn frelsinu
og flaug hátt í loft og lék þar nokkra stund, en sveif
svo á þöndum vængjum marga hringi yfir höfði drengs-
ins, en þegar drengurinn lagði af stað heim, þá fylgdi
hann honurn eftir. — En þá lék drengurinn á örninn.
Hann faldi sig inni í holum trjábol. Lengi sveimaði
örninn yfir trénu, en þegar hann var orðinn vonlaus
um að sjá drenginn aftur, hækkaði hann flugið og
hvarf út í geiminn. Sárhryggur labbaði drengurinn
heim til sín. Hann saknaði arnarungans, sem var orðinn
honum svo kær. —
Líður nú haustið og næsti vetur, og aldrei sá dreng-
urinn örninn.
Sumarið eftir var drengurinn einu sinni að leika séf
á smá-kænu út á straumþungu fljóti, en all-langt fyrir
neðan var hár foss. Drengurinn var með færi, og lét
bátinn reka meðan hann dorgaði. Er bátinn hafði rekið
um stund, greip hann til ára og ætlaði að róa til lands,
en þá brotnaði önnur árin. Bátinn rak nú stjórnlaust
niður ána og barst nú óðfluga nær fossinum. Var eng-
in lífsvon fyrir drenginn, ef bátinn bæri frarn af foss-
inum. Hér var ekkert til bjargar. Enginn maður sást
nærri og allt virtist vonlaust.
Tregasteinn. Fullorðinn rnaður stendur hjá steininum.
Tregasteinn og umhverfi hans.
Allt í einu bar skugga á vatnið. Heljar stór og sterk-
legur örn rennir sér niður að bátnum, svo nærri að
klógulir arnarfæturnir nær því snerta höfuð drengsins.
Hann þekkir samstundis vin sinn örninn og þrífur báð-
um höndurn. um fætur arnarins. Drengurinn lyftist upp
úr bátnum og augnabliki síðar nerna fætur hans við
jörðu á fljótsbakkanum. Drengurinn sleppir þá tökun-
um, en vinur hans örninn flýgur rnarga hringi yfir
höfði hans, en hækkar svo flugið og hverfur sýnunr.
Hann hafði bjargað lífi lífgjafa síns.
EFTIRMÁLI.
1. Arnarungarnir frá Stórahrauni.
Síðan ég hreinritaði kaflann um arnarungana frá
Stórahrauni, hef ég fengið framhald sögu þeirra og hver
urðu afdrif þeirra.
Þorsteinn Kjarval er maður nefndur, bróðir Jóhann-
esar Kjarval, listmálara. Hann dvelur nú í Hrafnistu,
dvalarheimili aldraðra sjómanna, áttatíu og tveggja
ára, ern og léttur á fæti og fer oft í langar gönguferðir
um hæðir og fjöll. Hann er fuglavinur mikill og hefur
fengizt við margt um dagana. Það var Þorsteinn þessi
Kjarval, sem ungana fékk frá Stórahrauni og sýndi þá
í Reykjavík.
Hann sagðist hafa sýnt þá urn haustið, á meðan ein-
hver aðsókn var að sýningunum, en eftir áramótin fór
hann með ungana til Englands með norsku flutninga-
skipi, sem kom við í Hull. Sagði hann að sér hefði
dottið í hug að selja þá til Þýzkalands.
Þegar til Huli kom var þar allt í kaldakoli vegna
stríðsins, en þá var fyrri heimsstyrjöldin í algleymingi,
og engar samgöngur við Þýzkaland. Hann sýndi svo
ernina nokkrum sinnum í Hull og nágrenni, en fór svo
aftur heim með þá til Islands, þar sem hann taldi sig
ekki geta fengið nógu hátt verð fyrir þá í Englandi,
Heima er bezt 427