Heima er bezt - 01.11.1960, Blaðsíða 22

Ingibjörg Sigurðardóttir:
ÁTTUNDI
HLUTI
I 3jónustu Meistarans
SKÁLDSAGA
— Veiztu hvað hún vildi mér?
— Nei, en hún bað mig að skila til þín að hafa sam-
band við sig, þegar þér hentaði, og ég skila því hér með.
— Já, ég skal minnast þess, en það var nú einmitt
ferðalag mitt í morgun, sem ég ætlaði að fara að segja
þér frá
— Jæja, vina mín, var það með eitthvað sérstökum
hætti?
— Já, ég eignaðist nýja vini á óvæntan hátt. Frú
Eygló skýrir síðan manni sínum frá atburðum morg-
unsins, frá því er hún heyrði hávaða drengjanna í húsa-
sundinu, og þar til hún kvaddi Rögnu fyrir utan kjall-
aradyrnar hennar.
Séra Ástmar hlustar með athygli á frásögn konu
sinnar, og í huganum dáist hann að framkomu hennar.
Frú Eygló hefur lokið sögu sinni, og séra Ástmar segir:
— Svona er viðhorfið líklega nokkuð víða, því er
verr, verkefnin eru mörg, en þjónarnir fáir, og hér er
þá nýtt verkefni fyrir okkur bæði að leysa og sjá, hvað
við getum helzt gert fyrir þessa fjölskyldu, vina mín.
— Fyrsta skilyrðið er að kynnast Halli persónulega,
eins og kona hans óskaði eftir, og sjá svo hvemig málið
skipast.
— Það er bezt að þú hafir forustuna í því efni, en
síðan kallar þú mig þér til aðstoðar, strax og þú telur
þess þörf. Og svo gerum við bæði allt, sem í okkar
valdi stendur til að hjálpa þessari bágstöddu fjölskyldu.
— Eg þakka þér fyrir, vinur minn, þetta fer allt vel.
— Það skulum við vona, með Guðs hjálp.
Séra Ástmar færir sig að hlið konu sinnar, leggur
arminn yfir hana og hallar henni að sér. Síðan segir
hann með djúpri lotningu:
— Þú ert vissulega í þjónustu Meistarans. Þannig er
hin sanna lifandi trú, hún kemur fram í verki. Guð
hefur gefið mér mikið, þar sem þú ert, því fram hjá
svona verkefni hefði ég líklega gengið og ekki kynnzt
þvi, hefði ég ekki átt þig, Eygló mín.
Frú Eygló þrýstir sér enn fastar að barmi manns
síns og segir:
— Og án þín hefði ég líklega ekki valið þennan veg,
en í fylgd með þér finnst mér allt fært, sem lýtur að
slíkri þjónustu, vinur minn.
Unaður og gleði kærleiksþjónustunnar streymir
sterkt og hlýtt um hjörtu prestshjónanna ungu og gagn-
tekur þau.
Frú Eygló hefur tvisvar farið í heimsókn til Rögnu,
430 Heima er bezt
og þær hafa margt rætt sín á milli í fullum trúnaði.
Þeim hefur komið saman um, að Eygló verði stödd hjá
Rögnu næstkomandi laugardagskvöld um það leyti, sem
Hallur er vanur að koma heim frá vinnu sinni, og þá
ætlar Ragna að kynna þau hvort fyrir öðru, Eygló og
mann sinn.
Tíminn líður. Bjartur laugardagur er að kveldi kom-
inn. Fátæklega klæddur verkamaður gengur heim að
hrörlegu íbúðarhúsi. Hann er ungur að árum og fríður
sýnum, en á andliti hans eru ristar djúpar rúnir þreytu
og vonleysis. Á handlegg sér ber hann slitinn frakka,
og í öðrum frakkavasanum er geymd næstum því full
áfengisflaska, sem hinn ungi, fátæklega klæddi heimilis-
faðir keypti fyrir stundu síðan. Hann hefur tekið sér
vænan sopa úr flöskunni, og áhrif þess eru þegar tekin
að stíga honum til höfuðs.
Hann eykur gönguhraðann, blóð hans streymir ör-
ara, og hugur hans verður léttari, en um leið sljórri
fyrir allri réttlætiskennd. Þó hefði hann auðvitað held-
ur átt að kaupa skóna handa Nonna litla, eins og Ragna
hafði beðið hann um, heldur en þessa áfengisflösku, því
það gátu naumast talizt skór, sem hún setti á fætur
drengsins í morgun. En. ... hann gat ekki staðizt freist-
inguna, um leið og hann gekk fram hjá opinni áfengis-
verzluninni. Nei, hann gat það ekki. Útborgunin var
lí'ka svo lítil að þessu sinni, enda vinnudagar hans ekki
nema fimm í vikunni. Á mánudaginn lá hann veikur,
og nú var tekið af kaupinu upp í skatta og skyldur,
sem hann komst ekki hjá að greiða. Eitthvað varð hann
að hafa fyrir mat næstu viku, og svo húsaleigan á þess-
ari kjallaraholu, sem var bæði þröng og óvistleg.
Hallur andvarpar. Þegar hann var í tilhugalífinu við
Rögnu forðum, unga og yndislega stúlku, dreymdi
hann um það að byggja þeim fallegt hús með snotrum
garði um hverfis, þar átti Ragna að gróðursetja blóm
og tré, og þar áttu börnin þeirra að leika sér, frjálsleg
og fallega búin. Þá ætlaði hann að reynast sannur mað-
ur, en svo....
Hann varð áfengisnautninni að bráð og sveik þar
með öll sín fegurstu fyrirheit. Ræfill! gægðist upp í
undirvitund hans. Hann hraðar sér aftur fyrir húsið,
tekur upp flöskuna og teygar vænan sopa af stút, um
að gera að svæfa samvizkuna strax, þegar hún tekur að
stinga upp kollinum, annars hefur hann engan frið fyr-
ir henni. Svo stingur hann flöskunni aftur í vasann og
gengur heim að húsdyrunum.
Rétt fyrir utan kjallaradyrnar eru börnin hans þrjú
t