Heima er bezt - 01.11.1960, Blaðsíða 35

477. Láki er eiginlega enginn sund-
garpur, en hann spjarar sig samt, svo að
ég þarf ekkert að hjálpa honum. Þegar
við eigum skammt eftir til lands, sjáum
við að seglskútan stagvendir og stefnir
áfram í áttina til lands.
478. Rétt í því að við erum að skreið-
ast upp úr sjónum, sjáum við að skipið
er komið á sömu leguna og áður og
varpar þar akkerum. Við heyrum kett-
ingarskröltið og skellinn, þegar akkerið
fellur í sjóinn.
479. Uppi á ströndinni kemur Mikki
á móti okkur og fagnar okkur með glað-
væru gelti. Við flýtum okkur í fötin,
þegar Láki hefur undið mestu bleytuna
úr sínum fötum, sem ég hafði á bakinu
á sundinu til lands.
480. Það er auðséð, að skipstjórinn
ætlar sér ekki að sigla án þess að hafa
Láka með sér. Það er því um að gera
að komast undan eins fljótt og unnt
er. Og síðan hlaupum við af stað eins
og fætur toga.
481. Láka verður fyrst hugsað til móð-
urbróður síns. Hann vill fullvissa sig
um, hvort hann sé ekki lamaður eða
líði illa eftir meðferð skipstjórans á
honum og stefnir því þangað heim, og
gamli maðurinn fagnar okkur innilega.
482. Hann segir að ekkert ami að sér.
Hann sé heill á húfi. Hann hlustar með
athygli á sögu okkar um flóttann frá
seglskútunni og segir síðan: „Já, nú
er þá um að gera að finna nægilega
góðan felustað."
483. Allt í einu hlustar hann vandlega
og segir svo: „Eg heyri fótatak! Það er
einhver að komal“ Hann flýtir sér að
draga niður fellitjöld glugganna. Því
næst aflæsir hann útihurðinni rækilega.
484. Hann hefur vart lokið þessum var-
úðarreglum, er kippt er í snerilinn. Þar
er skipstjórinn kominn. Við heyrum ógn-
andi rödd hans fyrir utan: „Opnið hurð-
ina!“ hrópar hann og ber harkalega.
485. Án þess að svara tekur gamli mað-
urinn stiga fram úr geymslunni og reisir
hann upp að hlera í herbergisloftinu. Og
umsvifalaust klifrum við upp stigann og
smjúgum upp á háaloftið.