Heima er bezt - 01.04.1962, Side 6

Það er hcegt að bjarga sér á ýmsan hátt. Netbrú á Alku.
kom í hús að kvöldi. Þegar þeir Þorsteinn og Lárus
höfðu náð 8—9 ára aldri, varð hlutskipti þeirra stöðug
fjárgæzla, frá hausti til vordaga. Myndu nútíma ung-
lingar vart þola svo hart uppeldi, eða útiveru, í mis-
jöfnum veðrum. Vafalaust hafa heimaunnu ullarfötin
bjargað heilsu þeirra og lífi.
Björn mun hafa átt um 700 fjár síðari árin í Gríms-
tungu, og var fénu ætíð beitt í 2 hópum, og þeir bræð-
ur fylgdu hvor sínum hóp til haga, því eigi máttu hóp-
arnir ruglast saman. Við því lágu ströng viðurlög.
Veiðimennska var þeim strax í barnæsku í blóð bor-
in, og urðu þeir fljótlega afburða veiðimenn, bæði með
byssu og veiðinet, eða létu hendur einar duga til fanga.
Orð fór af því, að lög um friðun fugla hefðu eigi ver-
ið mikið lesin í Grímstungu af þcim bræðrum eða föð-
ur þeirra, þótt þessi vísa úr bændavísum um Vatns-
dælinga hafi aðra orðanna hljóðan:
í Grímstungu auðsældar
Auðna ræður sæti.
Fuglalögin friðunar,
fá þar eftirlæti.
Vor- og haustsmalanir voru mjög langar í Gríms-
tungu, og sauðfjár alltaf gætt eftir síðari göngur og
oftast farið fótgangandi, enda munu þess nær einsdæmi,
að þolnari göngumenn finnist, en þeir Grímstungu-
bræður voru, strax ungir. Þessum eiginleika hefur Lárus
í Grímstungu haldið fram á þennan dag, svo ég býst
við að enn sé svo, að margir ungir og frískir menn,
myndu fá sig fullreynda, að fara gangandi í misjöfnu
færi í eftirleit á Grímstunguheiði með honum, þótt
rúmlega 70 ár séu að baki.
Fyrstu aurarnir sem þeir bræður komust yfir munu
að mestu hafa verið fyrir fuglaegg á vorin, sem þeir
blésu úr og seldu síðan. Voru sumar tegundir í háu
verði. Svo fundu þeir mikið af mófuglaeggjum í vor-
smalaferðum, að þeir báru þau heim í sokkum og brók-
arskálmum, í sumum tilfellum.
Marga glæfraferðina fóru þeir í hinum hrikalegu
klettum til að komast í fálkahreiðrin, sem voru oft
3—4 á ári í Grímstungugiljum. Djarfast mun þó í það
skiptið farið, er þeir höfðu þá aðferð í hengiflugs-
klettum á mjórri syllu, að Þorsteinn klifraði upp á axl-
irnar á Lárusi og seildist í smáskúta eftir eggjum úr
falkahreiðri.
Fyrsta kindin sem Lárus eignaðist var óskilalamb í
síðustu skilarétt, sem hann keypti á uppboði fyrir 3
krónur og fimmtíu aura. Þegar heim kom, fannst föð-
ur hans fátt um og spurði hvernig hann ætlaði að borga
þetta.
Þessi fyrsta kindaverzlun Lárusar, er raunverulega
táknræn, því það má teljast upphafið, að einu stærsta
sauðfjárbúi á landinu.
Ég vil til gamans, tilfæra hér smásögu, sem er sýnis-
horn bæði um dirfsku Björns og það traust er hann
hafði á ratvísi stráka sinna:
114 Heima er bezt