Heima er bezt - 01.04.1962, Side 9

um stóðhrossaeign Lárusar í Grímstungu. Bæði er nú,
að hann átti mjög stóra hrossahjörð á tímabili, einkum
þegar mæðiveikin sótti fastast á sauðféð, og vinur hans
Sigurður frá Brún, sem er að eðli mikill hrossakóngur,
sagði að mig minnir í útvarpsþætti, eða var það í blaða-
grein, að eitt sinn, er hann var við samanrekstur stóð-
hrossa í Grímstungu um vor, til mörkunar folalda, og
að raka af stóðinu, sem kallað er, jiá hefði jörðin titr-
að, er stóðið hljóp niður með Alkugili, svo margir
fætur stigu þar fast til jarðar. Sennilega hafa hross í
Grímstungu verið nokkuð á annað hundrað er mest
var, en það átti nú Lárus ekki allt.
Þegar komið er úr seinni heiðargöngum, er allt heið-
arstóðið rekið ofan hjá Grímstungu, og stanzað þar,
áður en rekið er til réttar, en næsta dag er stóðréttað.
Þá skilur Lárus Grímstungustóð sitt úr, og er fljótur
að því, á meðan leitarmenn drekka kaffi þar heima.
Hefur mörgum gestum, sem þar eru oft komnir langt
að, þótt það furðu margt, sem þar er tekið úr. Þá legg-
ur Lárus hnakk á sinn bezta hest, enda þarf liðlegar
'hreyfingar til að a'ðskilja villt stóð.
Enn þá á Lárus margar stóðhryssur, en mikið færri
en áður. Reiðhesta á hann og hefur átt marga, og suma
úrvalsgóða, sem ferðahesta, og þykir eigi gott að eiga
samreið með honum um víðáttur heiðanna. Lárus kaup-
ir oft og selur hross, og hafa hrossapeningar orðið hon-
um drjúg búbót mörgum sinnum.
Hinn frægi hesta- og langferðamaður Sigurður frá
Brún, er búinn að fara með marga tamningafola í fjar-
lægar sýslur fyrir Lárus, til sölu, enda margur röskur
hestur þaðan seldur, en margir voru óþjálir í fyrstu og
styggir, og fáir nema Sigurður komizt leiðar sinnar,
einn með slíkan rekstur.
Af því að hrossafjöldi Lárusar hefur orðið nokkuð
ævintýralegur, ætla ég að bæta einni smásögu inn í
þennan þátt.
Eitt haust, þegar komið var úr seinni göngum fyrir
10—12 árum, og við höfðum drukkið kaffi í Gríms-
tungu, og mig minnir smávegis af brennivíni, og menn
voru að ferðbúast af stað með heiðarstóðið, en nokkr-
ir voru þó eigi farnir af stað, gerðist það, að Lárus
bóndi teymdi reiðhest sinn upp á efri hæð íbúðarhúss-
ins, og sýndi honum inn í svefnherbergi hjónanna, náði
þar í brennivínsflösku, lét á vasapelann, sneri til baka
með Rauð, og hélt rakleitt ofan stigann aftur, en þá
fór Rauður hraðar en upp, og kom af mikilli ferð nið-
ur á ganginn, eitthvað kom hann harkalega við hús-
bóndann, en eigi kom það að sök. Af því sagan kann
að þykja ótrúleg, vil ég gefa þá skýringu, að efri hæð-
in er með löngum eikarstiga.
Lárus náði stóðinu fljótlega, enda hesturinn ferð-
mikill, og eigandinn sat fast í söðli, en ekki hefði ég
viljað fara á bak á Rauð þegar Lárus náði mér, JxStt ég
hefði fengið hann til cignar ef ég sæti hann. Eg held
að þessum hesti, hafi engir komið á bak nema Lárus.
Þó að ég hafi ekki nefnt húsfreyjuna í Grímstungu,
í þessum kafla vil ég þó taka fram, að hún gæti skihð
Eggert Grimur
Björn Ragnar
Grímstungustóðið úr heiðarstóðinu, þótt bóndi henn-
ar væri eigi viðstaddur, svo er hún glögg á hrossin í
Grímstungu.
Afréttar- og fjallaferðir.
Svo sem áður er ritað, er Lárus í Grímstungu fædd-
ur sem afréttarbarn, fjarri byggð og lífsþægindum.
Sumardýrð fjalla og vetrarbyljir og harka öræfanna
áttu líka eftir að þjálfa hann og móta eftir sínum regl-
um og andstæðum, enda átti hann eftir að verða frjáls-
Heima er bezt 117