Heima er bezt - 01.04.1962, Síða 24

ÞATTUR ÆSKUNNAR
NAMSTJ
RITSTJORI
HVAÐ UNGUR NEMUR
ÞORÐUR JONSSON, LATRUM:
Hættulegur Ieikur
Þórður Jónsson, Látrmn, segir hér jrá leik dretigja
á óvenjulegu leiksvæði, — innan um landfasta haf-
ísjaka. — St. J.
Pað er ýmislegt, ef ekki allt, sem börnin líta öðr-
um augum, en þeir fullorðnu. Þannig var það,
þegar hinn „forni fjandi“ hafísinn var að koma
í heimsókn. Það lá vel á strákunum, þegar hans
var von, og þeir hlökkuðu til, að sjá þessar ísborgir
margbreytilegar að gerð, koma siglandi af hafi, með
þéttingsferð, og þegar þeir rákust á landið, ruddist
hver jakinn um annan með braki og brestum, en undir
malaði hinn niðandi sónn, sem varð til við hrevfingu
og núning jakanna hvers við annan.
Já, börnunum var skemmt. Hið bláa og bylgjuríka
haf, sem daglega blasti við sjónum, var horfið, en hvít
auðnin, svo langt, sem augað eygði, komin í staðinn.
Og þetta gat gerzt fyrirvaralaust, — á einni dags- eða
nætur-stund.
En þetta var ekkert tilhiökkunarefni fyrir bóndann
og smalann, að fá slíka heimsókn á fjörur, þar sem
sauðir og ær fengu daglega fylli sína af fjöru-grösum
og þara. En ekki var nóg með það, að tæki fyrir með
þessa mikilvægu björg úr sjónum, heldur var og mikil
hætta af þessu fyrir sauðfé, því að um útföllin mynd-
aðist bil á miili jakanna í fjöruborðinu, svo að kindur
sóttu inn á milli þeirra, í leit eftir þara, sem þar var
oft að finna, því að jakarnir skófu hleinarnar, þegar
þeir komu að landi, svo að þaraslæðingur lá á milli
jakanna en í það sóttu kindurnar. Voru þær óðar en
varði komnar í það völundarhús, á milli jakanna, sem
þær rötuðu ekki út úr aftur, því að ekki sást nema
upp í heiðan himininn úr þessum margbreytilegu og
ósldljanlegu göngum milli jakanna, sem flestir voru
ófærir uppgöngu verkfæralausum manni, hvað þá
kindum.
Smalinn varð því að vera vel á verði, ef hjörð hans
fór meðfram fjörunni, jafnvel þótt á rekstri væri. Og
smátt varð að skammta tugguna, því að enginn vissi,
hvað þessi óvelkomni gestur úr norðrinu hefði langa
viðdvöl.
En hættan var líka fyrir hendi, hvað börnin snerti,
ef þau hættu sér of langt inn á milli jakanna um fjör-
una, sem þeim hætti mjög við, þrátt fyrir sterka trú
sumra um bjarndýr, sem fylgdu jafnan ísnum, og gætu
krækt sínum loðna hrammi í börn, sem hættu sér of
langt inn í þessi ísbláu, töfrandi göng.
Pétur prakkari, var hann stundum kallaður, táp-
mikill ellefu ára strákur, sem ekki lét sér allt fyrir
brjósti brenna, og vildi ekld trúa þessum sögum um
bjarndýrin í ísnum. Hann trúði því ekki heldur, að
hægt væri að villast milli jakanna í fjörunni. Hann
hafði átt tal um þetta við leikfélaga sína, Jóa og Bjössa,
af næsta bæ. Jói var 10 ára, en Bjössi 7 ára. Bjössi hélt
því fram, að mamma sín skrökvaði aldrei, og hún hefði
sagt þetta, til þess að hann færi aldrei ofan í fjöru,

í ) JH