Heima er bezt - 01.04.1962, Síða 26

það Pétur, sem boraði tánni í freðinn sandinn og svar-
aði ekki. Bjössi var hálf kjökrandi; þó að hann væri
þurr, en hann reyndi að harka af sér, leit á þá félaga
og sagði: „Geta vi ekki lesa bænirnar okkar, svo að
ljóti c/allinn og L)ja/;wdýrin taki okkur ekki?“ Pétur
svaraði: „Það kemur hér enginn ljótur karl eða bjarn-
dýr, Bjössi minn, bara sjór og myrkur.“ Um leið og
hann sagði þetta, tók hann að klæða sig úr rauðu peys-
unni sinni, ákveðinn og festulegur á svipinn. Hann
hafði tekið ákvörðun. „Ætla þú hátta þig hér í kuldan-
um, Pési? “ spurði Bjössi, og var ekki frítt við að hann
færi að brosa að svo heimskulegu háttalagi. En þá
sneri Pétur sér að félögum sínum og sagði þeim, hvað
hann hefði í hyggju, en það var þetta: „Frá þessum
stað ætla ég að reyna öll göng út úr ísnum, og til þess
að fara alltaf rétta leið til baka, ætla ég að nota band-
ið úr peysunni minni. Þetta ætti ekki að taka langan
tíma.“ Að þessu sögðu brá hann hnífnum á peysuna
og tók að rekja hana niður.
Þegar greitt var orðið að rekja upp peysuna fékk
hann Jóa endann og hélt af stað inn í ein göngin með
peysuna, sem raktist niður, en hann hafði skammt far-
ið, er fyrir honum varð sjór, sem dýpkaði óðum, eftir
því, sem hann hélt lengra. Hann sneri sér við og hank-
aði upp bandið. Þegar hann kom til drengjanna, bað
hann Jóa að láta smá bandspotta á ísnibbu við göngin,
svo að hann færi ekki í þau aftur. Að því búnu hélt
hann milli næstu jaka, en það fór á sömu leið. Svona
gekk það, hvað eftir annað. Þá flaug Pétri í hug, að vel
gæti verið, að þeir væru á smá skeri, eða hæð í fjör-
unni, sem átti að vera á þessu svæði, en sand hefði
borið á milli jakanna. Væri því vissara að fara nokkuð
langt út í sjóinn og vita hvort ekki grynnti aftur.----------
Það var orðið hálfdimmt. Smalinn hafði komið fénu
í hús, og þeir hlökkuðu báðir til, hann og Kátur, að
fá matinn sinn, því að þeir höfðu ekkert fengið frá
því snemma um morguninn, að þeir fóru með féð,
nema harðfiskbita, sem smalinn hafði stungið í vasa
sinn, og þeir skipt á milli sín. Smalinn kastaði tölu á
kindurnar. „Ela, vantar eina?“ sagði hann við sjálfan
sig. Hann taldi aftur og í þriðja sinn, en það vantaði
eina.
Smalinn sagði Kát frá þessu, er hann kom út úr fjár-
húsinu, en Kátur lá við dyrnar. Hinn skynsami hund-
ur hallaði undir flatt og horfði á húsbónda sinn, eins
og hann skildi þetta hreint ekki, að eina kindina vant-
aði. Þeir héldu svo báðir aftur niður í fjöruna, en þar
skokkaði Kátur snuðrandi meðfram jökunum.
Pétur var búinn að fara margar ferðir, en lenti alltaf
í sjó. Hann var þó ekki á því að gefast upp. Hann hug-
hreysti hina drengina með því, að smástreymt væri,
og þá félli seint að, en hann myndi bráðum finna leið-
ina til lands. Enn lagði hann inn á milli jakanna, og nú
varð ekki fyrir honum sjór, nema lítlisháttar, sem hann
óð yfir. Hann fór lengra en hann hafði farið áður, og
varð nú að rekja mikið niður af peysunni. Þá gerði
hann allt í einu mikilvæga uppgötvun. Hann kom þar,
sem svo var rúmt um jaka, að hann sá greinilega halla
á fjöruborðinu. Hann langaði til að æða áfram, en
Pétur var skynsamur strákur, sem hugsaði málið og
vissi, hvað hann átti að gera. Hann ætlaði að fara sömu
leið til baka, en skilja eftir bandið, svo að hann kæmist
á sama staðinn aftur, og leita svo út frá honum, þegar
þeir væru allir komnir þar.
Pétur sleit bandið frá peysunni og hraðaði sér til
baka, en hafði þó auga með rauða þræðinum, sem
hlykkjaðist á milli jakanna. Hann fann ekki til kuld-
ans fyrir ákafanum, og sigurtilfinning fór um hann
allan, svo að hann varð eins og allur stæltari. Hann
átti skammt ófarið til drengjanna, þegar hann heyrði
Bjössa reka í ógurlegt öskur. „Bjarndýr eftir allt sam-
an,“ hugsaði Pétur og snarstoppaði, en hentist svo
áfram til drengjanna, allur í uppnámi og sigur-tilfinn-
ingin rokin út í veður og vind.
Það sem olli óhljóðunum í Bjössa, var það, að hann
vissi ekki fyrri til, en einhver loðin ófreskja rak trýnið
út úr einum göngunum, og virti hann fyrir sér, en við
nánari athugun var þetta kunningi hans Kátur, sem
stóð þar og dillaði skottinu vinalega. Þegar drengirnir
voru búnir að jafna sig eftir viðbragðið, sagði Jói, sem
kominn var með munnherkju og skalf af kulda, því að
hann var blautur í fæturna: „Við fylgjum Kát út úr
ísnum.“
Pétur hugsaði sig um og átti í nokkurri baráttu við
sjálfan sig, því að hann langaði að fara þá leið, sem
hann taldi sig hafa fundið, en sagði svo: „Ég held að
ég sé búinn að finna rétta leið, en við skulum samt
fylgja Kát út. Þó vil ég ekkert eiga á hættu úr þessu,
svo að við skulum festa hérna bandinu, ef Kátur vill-
ist, þá förum við hingað aftur, og svo mína leið út.
Peysan mín er ónýt hvort eð er.“ Og Pétur festi spott-
ann um ísnibbu. Svo sögðu þeir Kát að fara heim og
hann fór sömu leið til baka, eftir förum Jóa inn í ís-
inn, og drengirnir fylgdu honum eftir. Jói leiddi
Bjössa, en Pétur sá hverja umferðina eftir aðra rekjast
af peysunni, sem hann hélt á.
Allt í einu komu þeir út úr ísnum, og Pétur stákk
þá því, sem eftir var af peysunni í vasann.
Smalinn var þarna skammt frá og var að búast við
Kát þá og þegar með kindina út úr ísnum, því að
hann sá hann fara snuðrandi inn á milli jakanna, en
þorði ekki að fara á eftir honum. En þegar hann sá
Kát koma með strákana, varð hann í fyrstu alveg orð-
laus, en skammaði svo strákana, og sérstaklega Pétur,
sem hann taldi að hefði ráðið þessu, og unnið til ær-
legrar flengingar. Að því búnu fór smalinn aftur til
fjárhúsanna, en þá var hjörð hans öll og hafði hann
mistalið þrívegis áður.
Mamma hans Bjössa var sú eina, sem viðurkenndi
afrek Péturs. Hún gaf honum útprjónaða peysu og
vettlinga. Aðrir fylgdu smalanum að málum og fleng-
inguna fékk hann Pétur.
130 Heima er bezt