Heima er bezt - 01.04.1962, Síða 30

ekki hugsað um áður, heim litla ósjáifbjarga angans,
sem allt þurfti að gera fyrir.
„Þú getur ekki hugsað þér, Asta, fyrr en þú ert bú-
in að reyna það sjálf, hve yndislegt augnablik og hátíð-
legt það er, þegar manni er réttur í fyrsta sinn þessi
litli, æpandi angi, sem lítur út eins og fataböggull með
ofuriítið andlit,“ sagði Ingunn með fjarrænt bros í aug-
unum. „Svo þegar þau fara að brosa og hjala, það er
eins og englasöngur.“
Hún sneri sér að Ástu. — „Þú veizt ekki, hve mikla
hamingju þú átt í vændum, Ásta, og ég hlakka til að
taka þátt í þessu með þér, það er nærri eins og að lifa
það sjálf upp aftur, þegar ég átti Kalla. Hefur hann
sagt þér, að hann er lausaleiksbarn? “
„Nei, en hann hefur aldrei minnzt á föður sinn.“
Ingunn varð skrítin á svipinn.
„Litli anginn þinn kemur til með að verða miklu
skyldari Kalla en þú ert.“
Ásta horfði spyrjandi á hana, en þorði ekki að segja
neitt við þessu. Þá hlutu þeir Friðgeir og Karlsen að
vera frændur.
„Við förum klukkan tólf í kvöld,“ sagði Karlsen einn
daginn. Margt hafði verið gert þessa fjóra daga, sem
hann hafði verið í landi, svo að sem bezt færi um Ástu
í litla herberginu. Karlsen hafði klæðzt gömlum vinnu-
fötum og málað alla veggi og loft.
Ingunn og Ásta saumuðu gluggatjöld, og einn dag-
inn fóru þær í húsgagnaverzlun. Ásta horfði á öll þessi
fínu húsgögn með aðdáun, en ekki fékkst hún til að
segja orð um, hvaða húsgögn henni litist bezt á, og
henni til mikils hugarléttis fór Ingunn heim án þess að
kaupa nokkuð.
Þegar heim kom, mældi Karlsen gólfflötinn og skrif-
aði hjá sér tölurnar. Síðan tók hann að teikna á blað
eitchvað, sem Ásta sá ekki hvað var, blístraði glaðlega
og stakk blaðinu í vasa sinn, og að því búnu fór hann
út.
Skömmu síðar nam vörubíll staðar fyrir framan hús-
ið, og bílstjórinn og Karlsen roguðust inn með það, sem
á bílnum var. Fyrst var sett teppi á gólfið, síðan kom
svefnbekkur, þá skápur og kommóða, og lestina rak
svo að lokum lítið borð og hægindastóll.
Ásta starði á allt þetta með skelfingarsvip. Hvenær
yrði hún borgunarmaður fyrir þessu!
„Hvernig lízt þér á?“ spurði Karlsen.
Hún hristi höfuðið og tautaði: „Því gerirðu þetta?
Ég get aldrei borgað þetta?“
Karlsen hló.
„Heyrðirðu, mamma,“ kallaði hann. „Ástu lízt ekki
á þetta.“
„Jú,“ flýtti hún sér að svara, „en þetta er bara alltof
dýrt og fínt.“
,Árertu ekki að hugsa um það, Ásta litla,“ svaraði
Ingunn. „Ég er bara að borga gamla skuld og er þaltk-
lát fyrir að fá tækifæri til þess. En nú skulum við koma
þessu eins vel fyrir og hægt er, verst hve herbergið er
lítið.“ En í augum Ástu var það fallegasta herbergi,
sem hún gæti óskað sér, og svo var hægt að komast út
á svalirnar, sem lágu meðfram suðurhlið hússins. Og
út á þær var einnig gengið úr herbergi Karlsens.
Ásta vissi ekki, hvemig 'hún ætti að þakka þeim fyrir
allt þetta, en Ingunn hjálpaði henni af stað með því að
segja, að héðan í frá ætti hún að líta á sig sem heima-
sætu þar í húsinu, því að þetta væri upp frá þessu ekki
síður hennar heimili en þeirra.
Þær fylgdu Karlsen báðar niður að skipi, þegar hann
fór. Ingunn ók, og Ásta sat fram í hjá henni, en hann
aftur í.
Karlsen faðmaði móður sína að sér og kyssti hana á
báða vanga. Síðan sneri hann sér að Ástu, rétti henni
hönd sína og þrýsti hana fast.
„Vertu sæl, Ásta litla frænka,“ sagði hann lágt, og
heit grá augu hans horfðu fast í augu hennar.
„Vertu sæll, Karlsen, og þakka þér fyrir allt!“ hvísl-
aði ihún með titrandi vörum.
„Kalli, en ekki Karlsen,“ sagði hann og brosti og
stökk síðan um borð.
Þær biðu þar til skipið leysti landfestar og mjakaðist
hægt frá Hafnargarðinum. Bilið milli skips og lands
jókst jafnt og þétt. Þær veifuðu í síðasta sinn. Upp-
ljómað skipið líktist ævintýra-fleytu, þar sem það fjar-
lægðist óðum. Þungur dynur vélanna kvað við í nætur-
kyrrðinni.
Þær voru þögular á heimleiðinni. Ásta fann að Ing-
unn var döpur, en vissi ekki hvað hún ætti &ð segja
henni til huggunar.
„Nú verð ég ekki eins einmana, og ég hef verið, fyrst
ég hef þig,“ sagði Ingunn hlýlega, um leið og þær
gengu inn í húsið. „Það er alltaf jafnerfitt að horfa á
eftir einkasyninum út á sjóinn, maður veit aldrei hve-
nær kvaðzt er í hinzta sinn, en sjórinn hefur átt hug
hans allan frá því hann var smástrákur, og eðli manns
er ekki svo gott að breyta, og kannske ekki rétt að
reyna það heldur. Það verður hver að fá að lifa sínu
lífi, eins og hann sjálfur kýs, þess vegna hef ég aldrei
reynt að fá hann í land. Ég held að hann sé mér betri
sonur fyrir bragðið, því hann sltilur vel, hve ég er oft
einmana og óróleg hans vegna.
Ásta fékk vinnu á saumastofu. Hún kunni vel við
sig, en var feiniin og gaf sig lítið að hinum stúlkunum
og talaði ekki við neinn, nema á hana væri yrt. Verk-
stjórinn var þægilegur í viðmóti, og það voru konurn-
ar líka, en henni fannst hún samt ekki geta samlagazt
þessu lífi, hún var alltaf eins og utanveltu. Fyrir bragð-
ið veittu konurnar henni mildu meiri eftirtekt, en ann-
ars hefði verið. Sögðu sumar, að hún þættist yfir þær
hafin, en aðrar mölduðu í móinn og sögðu, að hún væri
aðeins feimin.
Ekki batnaði það er á leið. Konurnar virtu hana fyrir
sér á hverjum degi, gat það verið —? Jú, ekki bar á
öðru. Sumar vorkenndu krakkagreyinu, en aðrar fundu
illgirnislega fullnægingu í því að sjá, að þær hefðu haft
134 Heima er bezt