Heima er bezt - 01.04.1962, Side 33

verða var við það á mannamótum, þar sem hann kom,
að menn litu til hans glottandi, einkum yngri menn.
Brynjólfur skildi ekki í fyrstu, hvernig á þessu stóð.
En svo fóru kunningjar hans að impra á því við hann,
hvort honurn væri alvara með að fara að búa þarna
fram frá. Já, honum var það alvara. Svo bættust fleiri
í hópinn og hlustuðu á samtalið. Og menn hlógu og
litu hver á annan. Þá varð Brynjólfi ljóst, að menn
drógu dár að honum. En í staðinn fyrir að láta það á
sig fá, varð það þvert á móti til að stappa í hann stál-
inu. „Sá hlær bezt, sem síðast hlær,“ hugsaði hann og
hélt áfram að undirbúa búskapinn af öllum mætti. En
frístundunum eyddi hann hjá Kristínu Kjartansdóttur,
því margt þurfti að ræða um framtíðina.
Og tíminn leið með ótrúlegum hraða. Svo fljótt, að
Brynjólfur vissi ekki fyrri til en komið var fram und-
ir páska. Þá var það, að einhver kunninginn slengdi því
framan í hann, að það þýddi ekkert fyrir hann að vera
að þessum bægslagangi, hann fengi eklti að byggja fyr-
ir sunnan hraun.
„Fengi ekki að byggja, hvaða þvættingur er þetta?“
„Hvaða þvættingur? Spurðu hann ríka Jón á Skarði.“
„Hvað kemur honum það við?“
„Það gæti verið, að honum dytti í hug, að þú yrðir
þar eitthvað fyrir.“
„Fyrir! Vertu ekki að þessu þvaðri!“
En það kom upp úr dúrnum, að þetta var ekki tómt
þvaður. Því ætlaði Brynjólfur varla að trúa. Hann vissi
raunar, að þeir þarna uppi á bæjum slógu eitthvað
fyrripart surnars fyrir sunnan hraun, og fé gekk þar
frá þeim. En honum hafði ekki komið í hug, að það út
af fyrir sig væri nóg ástæða til þess, að þeir berðust
með hnúum og hnefum gegn því, að hann reisti sér
þarna bæ. Nóg var nú af landi þarna syðra samt. Að
vísu var Bakkafjara mikils virði. Hana myndu þeir
missa. Brynjólfur fór brátt að átta sig á, hvar hann var
íitaddur. Tveir voldugustu bændur uppsveitarinnar
höfðu sem sé tekið sarnan höndum til þess að útiloka,
að hann gæti reist sér bæ, þar sem hann óskaði eftir
fyrir sunnan hraun. Þeir ætluðu blátt áfram að slá hring
um landið þar syðra, þar átti enginn að fá að setjast
að, þangað átti enginn að koma né augum líta nema
þeir. Það var bara það!
Skárra var það! Hverjum átti að detta þetta í hug?
Ekki honum Brynjólfi. Og hvað átti hann nú að gera?
Nú var hann kominn í laglega klípu. Búinn að afla sér
timburs úr öllurn áttum, saga það og höggva til og
hcfla, rífa upp ein ósköp af grjóti og aka því suður yfir
Eldá á völlinn, þar sem bærinn skyldi standa o. s. frv.
Hann ætlaði að fara að hlaða fyrstu tóttina jafnskjótt
og veður leyfði. Allt var undirbúið. Það var ákveðið,
að þau giftu sig upp úr Jónsmessu. Þá gerði hann ráð
fyrir, að bæjarbyggingin 'yrði kornin það langt, að
hann gæti flutt að Bökkunum.
Já, hvað átti hann nú að gera? Honum var vel kunn-
ugt um, að þeir þarna, ríki Jón og Guðmundur í
Hvammi áttu ekkert í landinu fyrir sunnan hraun.
Landið átti kóngurinn. Og Brynjólfi datt ekki annað í
hug, en að kóngi myndi þykja mikið til þess koma, að
þar yrði reistur bæt, fallegur bær, með timburþili frarn
á hlað, stofuhúsi, baðstofu, bæjardyrum, eldhúsi og
skemmu, auk allra gripahúsa. Ætli það yrði munur eða
nú? Nú var þar ekki einu sinni fjárhúskofi! Ætli kóng-
urinn mætti ekki þakka fyrir. En hvað svo? Svo kom
ríki Jón á Skarði og Guðmundur í Hvammi og sögðu:
„Minn akur!“ Hvað átti hann að gera? Átti hann að
æpa á móti: „Kóngs akur!“ Brynjólfur brosti. Nei,
þetta var víst enginn skessuleikur. Þetta var enginn
leikur! Það var nefnilega það.
Nú, það var ekki um annað að ræða en fara til síns
ráðsnjalla tilvonandi tengdapápa og heyra hans tillög-
ur. Og það hafði hann gert. En í þetta sinn var Kjart-
an ekki við skál og ekki eins skrafhreifinn og kvöldið
góða um jólin. Það er rangt að segja, að hann hafi ver-
ið afundinn, en fremur þurr á manninn. Hann hlustaði
þegjandi á það, sem Brynjólfur hafði að segja. Og enn
þagði hann um stund, er Brynjólfur hafði lokið máli
sínu. Svo sagði hann:
„Hefurðu ekki skrifað umboðsmanni?“
Nei, Brynjólfur hafði ekki gert það.
„Hefurðu ekki skrifað umboðsmanni?“ endurtók
Kjartan og hækkaði röddina.
Nei, Brynjólfi hafði ekki hugkvæmzt það.
„Þá skal ég ráðleggja þér að skrifa honurn strax,
skýra málið fyrir honum og sækja urn ábúðarréttinn
og tiltaka landið, sem þú vilt fá, það er að segja gömlu
Bakkana fyrst og fremst ásamt fjöru. Þú ert svo hepp-
inn, að það fellur ferð vestur á rnorgun eða hinn dag-
inn.“
Og Kjartan hafði bent honum á manninn, sem ætlaði
vestur og Brynjólfur komið bréfinu með honurn til
umboðsmanns. Nú voru nokkrar vikur liðnar síðan
þetta var, Það var sem sagt komið frarn á sauðburð.
Ekki hafði Brynjólfur fengið svar frá umboðsmanni
með sendimanni. Hann kom eftir nokkra daga heim
aftur, bréflaus. Brynjólfur hafði ekki kippt sér upp
við það. Þeir þurfa jafnan tímann sinn til að hugsa,
þessir höfðingjar. Og sárafáar ferðir höfðu fallið það-
an að vestan síðan. Brynjólfur hafði aftur á móti farið
að byggja, eins og ekkert væri. Hann var búinn að
hlaða alla útveggi.
Hann hafði heyrt, að þeir Jón og Guðmundur
gengju urn grenjandi. Þeir lægju í hreppstjóranum og
eitthvað væri á seyði. Já, í allri Skarðsveit var ekki um
annað meira rætt en þetta, öllum þeim til skemmtunar,
sem ekki áttu hlut að máli.
Og Brynjólfur var satt að segja farinn að ókyrrast.
Honum var tekið að leiðast eftir bréfi umboðsmanns.
Hann var ákveðinn í að fara sjálfur vestur til að reka
á eftir svari, ef það bærist ekki næstu daga. En svar
gæti ekki orðið nema á einn veg. Það var blátt áfram
óhugsandi, að umboðsmaður neitaði honum um ábúð-
arréttinn.
Heima er bezt 137