Heima er bezt - 01.06.1962, Blaðsíða 8

ÁSGRÍMUR í ÁSBREKKU:
Ljóé
úr
V atnsdal
VORIÐ KALLAR
Enn þá heiði ert mér kær
eftir neyðarvetur.
Hugann seiðir sól og blær
sækist leiðin betur.
Hvílíkt yndi er að sjá
óskamyndir þínar.
Hver ein lind og laufin smá
lokka kindur mínar.
Fugl á hæð um heitan dag
hefur kvæðaþætti.
Hljómar bæði Ijóð og lag
lífsins æðaslætti.
Asgrímur Kristinsson.
„í KIRKJUGARÐI“
Ofan halla auðnum frá
elfur falla í sæinn.
Vorsól fjallavötnin blá
vermir allan daginn.
Jarðareimur aftni frá
undur dreyminn, þíður.
Lognsins streymir öldum á
út í geyminn líður.
Að ganga hér um garðinn hafði ég kviðið.
Það greyptist mér í hug, við sáluhliðið
að dauðann skiptir engu, þrek né þor.
En allar þessar þúfur beinum skýla,
þeirra, er undir fótum okkar hvíla
hljóðlát geymir þögnin þeirra spor.
Hafa allir hlotið gröf og dauða
hér er vistin jöfn þeim ríka og snauða
þó kjörin væru misjöfn meðal vor.
Tíbráröldur eyðast skjótt
áðurtöldu sviði.
Blómafjöldinn blundar rótt
blítt í kvöldsins friði.
Lækjarsitra í kveldsins kyrrð
klæðist litum bláum.
Draumar vitja um dagsins hirð
daggir glitra á stráum.
í þessu horni stendur stakur varði,
stærðartákn í þessum litla garði,
skýlaus heimild um þann mektarmann,
sem hér hvílir, samtíð við hann skyldi
svo hans hróður stæði í fullu gildi.
Gleymdust ekki verkin sem hann vann
Steinsins letur lúð af frosti og bríma
les ei nokkur eftir skamman tíma
þá er eilíf þögn og kyrrð um hann.
192 Heima er beit