Heima er bezt - 01.06.1962, Blaðsíða 22

Ást,.ást, ást, — o. s. frv.
.... ást, syðst og nyrzt,
örvar blóðrás og matarlyst.
Skrjóður margur „rúntinn“ skröltandi fer
og skrönglast hann af tómri ást.
Rúnt eftir rúnt þeir megna að mjaka sér
unz meyjarnar upp í þá fást.
En á afviknum stað þeir komast undireins í þrot
þá veldur ástin benzínleysi eins og skot,
þannig, að af þessu ætti að sjást,
að það er erfitt að skilgreina ást.
Ást, ást, ást — o. s. frv.
Á ýmsan hátt bregðast menn ástinni við
Um einn mann ég gott dæmi á.
Hann neytti hvorki svefns né matar, manngreyið
og varð magur af ástarþrá.
En svo rak hann sig á það, er hann átti þá mær
að ástin verkar fitandi á þær,
þannig, að af þessu ætti að sjást,
að það er erfitt að skilgreina ást.
Ást, ást, ást, —
snemma að morgni.
Ást, ást, ást, —
seint að kveldi.
Ást, ást, ást, —
dag og nótt
og afleiðingin varð léttasótt.
Ljóð og lög eftir þá bræður Jón Múla Árnason og
Jónas hafa orðið sérlega vinsæl. Hér birtist eitt ljóð við
lag eftir Jón Múla, sem sungið var í leikritinu: „Allra
meina bótu. Ljóðið heitir: „Það, sem ekki má“.
Ef þú vinur vilt mér einni hjá
einni hjá að vera
það er ýmislegt, sem ekki má
ekki má þá gera.
Biðja mig og biðja mig
biðja mig að faðma þig.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Horfa inn í augu mín
eins og ég sé stúlkan þín.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Vekja aftur hjá mér heita þrá
heita þrá með brosi þínu.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Láta hjartað alltaf örar slá
örar slá í brjósti mínu.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Leggja síðan kinn við kinn
kyssa heitan vanga minn.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Segja að þú viljir viljir fá
viljir fá að elska mig.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Biðja mig að svara og segja já
segja að ég elski þig.
Það er meðal annars það, sem ekki má.
Lengri verður ekki þessi þáttur í þetta sinn.
Stefán Jónsson, Skeiðarvogi 135.
Eftirmáli við Tómasar-spjall
Síðasta hefti af Heima er bezt flytur forsíðumynd af
öldungnum Tómasi Tómassyni, fyrrum bónda í Bakka-
seli, Egilsá, Auðnum o. v., svo og viðtal við hann, eitt
hundrað ára gamlan.
Mér þótti vænt um þetta. Tómas er mér eftirminni-
legur alla stund frá því er ég var á barnsaldri. Hann
var þá nokkrum sinnum kaupamaður hjá foreldrum
mínum, eina viku eða tvær hverju sinni. Ég hændist að
honum og dáðist að honum. Bar þar margt til. Tómas
var föngulegur í sjón og bar sig manna bezt, kátur
jafnan og hress í bragði, hvatlegur og harðlegur, albú-
inn þess að mæta hverri raun, — eða svo hefur mér
jafnan fundizt. Mun hann og eigi sjaldan hafa þurft á
allri sinni karlmennsku að halda, því að eigi reyndist
honum alltaf gatan greið.
Eigi er mér síður minnisstætt hvílíkur afburða verk-
maður Tómas í Bakkaseli var. Sláttumaður var hann frá-
bær, en slíkir menn voru öðrum meiri í mínum augum
á þeim árum. Og ekki dró úr, að hann var snjall hesta-
maður. Allt leiddi þetta til þess, að maðurinn varð mér
næsta minnisstæður.
Ekki er að sjá að Tómas Tómasson sé enn kominn
á raupsaldurinn, þótt orðinn sé hundrað ára, svo hlé-
drægur, sem hann er í áður greindu viðtali. Er mér þó
ekki grunlaust um, að ýkjulausar afrekasögur, ef til vill
ekki svo fáar, kynni hann að geta sagt af sjálfum sér,
ef á því tæki. Bæði fyrir sakir þessarar hlédrægni hans
svo og hins, að ég á honum gamla skuld að gjalda fyrir
hugstæð kynni, þótt eigi yrðu löng, þykir mér rétt að
koma þessum fáu orðum á framfæri sem eins konar
eftirmála við Tómasar-spjall.
Tómas var mikill maður í mínum augum, þegar ég
var strákur. Hann hefur aldrei minnkað í vitund minni.
26. maí 1962.
Gísli Magmisson.
206 Heirna er bezt