Heima er bezt - 01.06.1962, Blaðsíða 19

Fjallasjn frd Möðruclal.
dropum. Mig minnir að doktor Ólafur teldi að í Þing-
vallavatni væri um einn þriðji úr triljón vatnsdropa. Og
enn sagði doktor Ólafur: „Já, — triljón er vissulega stór
tala.“
Já, vissulega eru sólríkir sumardagar á íslandi ekki
einungis fagrir, bjartir dagar, heldur líka dýrmætir
dagar.
Ég nefndi líka í upphafi hamingjudaga. Vík ég þá
að lokum að því, hvað séu sannir hamingjudagar.
Þótt veðrið sé fagurt og mikið aflist, þá er ekki víst
að dagarnir séu öllum hamingjudagar. Á blíðum dögum
geta óhöpp að höndum borið og sorgin getur líka heim-
sótt á sólskinsdögum. Hamingjan er innra hnoss, og
enginn öðlast sanna hamingju, nema hann sé sáttur við
sjálfan sig, og sönn hamingja er oft fólgin í því, að hafa
getað rétt hlut lítlimagnans eða gert eitthvert góðverk.
Stundum er líka sem höpp og hamingja fylgi hverju
manns fótspori, en stundum eins og allt snúist á verri
veg.
„Þessum degi hef ég glatað,“ sagði Trajanus hinn
ágæti keisari Rómverja, ef einhver dagur hafði liðið
svo, að hann hefði ekki gert citthvert góðverk. Hann
hafði sett sér það mark, að gleðja einhvern eða hjálpa
einhverjum á hverjum degi. Þetta var fallegur ásetn-
ingur, sem vafalaust hefur oft veitt hinum göfuga keis-
ara óblandna gleði. Lífsreglur skáta eru líkar hugsjón
þessa ágæta keisara. Þeir vilja ætíð vera viðbúnir að
veita hjálp, ef einhver er í nauðum, og helzt láta eitt-
hvað gott af sér leiða á hverjum degi. Þessa lífsreglu
ætti hvert ungmenni, bæði drengir og stúlkur, að temja
sér. Mörg tækifæri gefast daglega, bæði í leik og starfi,
umferð og önnum dagsins.
Stundum gefast tækifærin allt í einu af hendingu eða
ósjálfráðum atvikum, en stundum getum við veitt hjálp
og fyrirgreiðslu af ráðnum huga.
Ef við sjáum glerbrot á götu og fjarlægjum það, og
komum því fyrir, þar sem það getur engum mein gert,
þá gerum við ef til vill góðverk. Ef við sjáum borðbút
liggja á almannafæri, með hárbeittan nagla standandi
upp í loftið, og snúum borðbútnum við, svo að nagl-
inn viti niður, þá höfum við ef til vill forðað slysi. Ef
við lokum opnum brunni, þar sem óvitabörn eru á ferð,
þá hyrgjum við brunninn áður en barnið er dottið í
hann. Ef við gætum þess að skilja aldrei eftir ólokaðan
bíl á almannafæri, þá getum við forðað stórslysi. En
þetta er jafnframt lagaleg skylda. Þannig gefast tæki-
færin daglega, og vitundin um það, að hafa sýnt var-
kárni og gætt skyldunnar veitir okkur óblandna ánægju
og hamingjutilfinningu.
Stundum heppnast að forða slysum og óhöppum, ef
lánið er með okkur. Er þá eins og einhver hulin hönd
sé í verki með, svo athyglin vakni og handtakið lánist.
Um þetta eru til mörg dæmi. Ég get í þessu sambandi
sagt sanna sögu, þar sem mér sjálfum auðnaðist að
rétta hjálparhönd og forða alvarlegu slysi.
Fyrir nokkrum árum þurfti ég að tala við lækni í
Reykjavík.
Biðstofan var lítil á efri hæð hússins og dyrnar rétt
við stigann, þegar upp var komið. Stiginn var brattur,
gamall úr steinsteypu, og ekki dúklagður. Læknirinn
var mjög eftirsóttur og margir þurftu við hann að tala.
Þegar ég kom að, var biðstofan litla yfirfull og eitt-
hvað af fólki stóð á ganginum fyrir utan og í efstu
stigaþrepunum. Ég fór því ekki lengra en í anddyrið
niðri og beið þar við stigann þar til eitthvað rýmdist til
uppi. — í efsta stigaþrepinu stóð ung kona og hjá henni
lítil stúlka sjö til níu ára gömul. Litla stúlkan var eitt-
hvað að snúast á efsta stigaþrepinu og missti allt í
einu jafnvægið og stakkst á höfuðið niður snarbrattan,
steinsteyptan stigann. Mér brá við og konan hljóðaði
upp — og ekki mátti skeika minnsta broti úr sekúndu,
að ég næði til stúlkunnar. En lánið var með mér. Þetta
var einn hinna yndislegu hamingjudaga. Ég fékk gripið
stúlkuna áður en höfuð hennar snerti steintröppurnar.
Slysi var forðað. Konan og litla stúlkan þökkuðu hlý-
lega hjálpina, og einhver ólýsanleg gleðihrifning gagn-
tók mig. Þessi dagur er mér ógleymanlegur.
Ég beið ekki lengur eftir lækninum, heldur gekk út
í umferðina á fjölfarinni götunnirÉg gat varla dulið
gleði mína og þakkaði guði í hljóði fyrir þessa ham-
ingjustund. Ekki veit ég til þess, að ég hafi séð nokk-
urn tíma eftir þetta, litlu stúlkuna og móður hennar, og
ef til vill hafa þær gleymt þessum atburði, sem mér er
svo kær, og ef til vill hafa þær ekki gert sér að fullu
grein fyrir því, hve hættan var mikil, úr því að svona
lánlega tókst til ,en ég tel þessa augnabliksstund ein-
hverja mestu hamingjustund lífs míns.
Heima er bezt 203