Heima er bezt - 01.06.1962, Side 26

heim. Ertu ekki glaður yfir því?“ Áður en hann hafði
áttað sig, hafði hún tekið höndunum um háls honum
og kysst hann innilega:
„Ert þú komin,“ sagði Karlsen hljómlausri röddu.
Honum leið eins og hefði hann fengið ískalda vatns-
gusu framan í sig, svo ýtti hann henni ákveðinn frá sér
og mætti um leið spyrjandi augum Ástu. Hann heils-
aði móður sinni og Ástu og spurði eftir þeirri litlu.
„Vælkomin heim, ég er búinn að hlakka svo til að
sjá dótturina litlu, að ég mátti varla vera að því að
bíða, þangað til ég fengi frí að fara í land,“ sagði hann
við Ástu og gekk að herbergisdyrum hennar.
Telpan hafði vaknað við hávaðann og lét nú heyra
í sér. Hún lá í körfunni með galopin augun, kreppti
litlu hnefana og skældi hástöfum.
Ásta tók telpuna upp og gekk með hana til Karlsens.
„Hvernig lízt þér á hana, þykir þér hún ekki hafa
stækkað?"
Karlsen horfði brosandi á barnið.
„Hún hefur stækkað svo mikið og hvítnað, að ég
hefði ekki þekkt hana aftur, hún er orðin svo falleg.“
Hann settist í stól og rétti fram hendurnar.
Ásta lagði barnið í arma hans, og hann hagræddi því
og horfði svo brosandi á þær allar.
„Er ég ekki bærilega pabbalegur?“ sagði hann spvrj-
andi.
Ásta roðnaði, en Sólveig hló uppgerðarhlátri:
„Þú leikur föðurhlutverkið hálf-klaufalega, Kalli
minn,“ sagði hún háðslega. — „Manstu þegar við vor-
um að ráðgera að fá okkur kjölturakka til að hafa á
okkar heimili frekar en börn? — En þessi er nú bara
sæt, eigum við heldur að fá hana?“ sagði hún svo og
settist á stólarminn hjá honum og kjáði framan í telp-
una, en með annarri hendinni tók hún um háls Karlsens.
„Eigum við að fá hana gefins, ég þarf ekki að fá
það gefins, sem ég á,“ svaraði hann rólega.
Sólveig stóð upp rjóð í vöngum.
„Þú átt ekkert í henni!“ sagði hún.
„Á ég hana ekki? Þér gengi áreiðanlega illa að sanna
það, auk þess er hún svo lík mér, að það leynir sér
ekki. Þú sérð nú bara hárið, er það ekki frá mér, og
augun og nefið!“ Það var ertni í málrómi hans.
Ásta og Ingunn fóru fram í eldhús og létu þau eiga
sig með orðahnippingar sínar.
Ingunn hló, en sagði svo:
„Kalli hefur betur í þessari lotu, en óvíst er hvort
sigrar að lokum. Hún er sauðþrá og frek, svo allt verð-
ur undan henni að ganga. Eg gæti trúað að honum
gengi illa að bíta hana af sér. Elenni þykir hann líklega
eigulegri og vænlegri til fjáröflunar, þegar hann er
orðinn stýrimaður, en meðan hann var bara háseti.“
Ásta horfði spyrjandi á Ingunni.
„Voru þau mikið saman?“ spurði hún lágt.
„Það er bezt að hann segi þér það sjálfur, Ásta mín.“
„Hann þarf ekki að skrifta fyrir mér, ég hef ekki
neinn rétt til að hnýsast í einkamál hans,“ sagði Ásta.
Telpan lá og svaf vært, þegar Ingunn kom inn til
þeirra skötuhjúanna. Hún kallaði því í Ástu, sem tók
barnið og lagði í körfuna. Augu þeirra Karlsens mætt-
ust andartak yfir sofandi barninu, og hann tók fast um
hönd hennar. Hvað skyldi hann ætla sér? Hún þorði
ekki að vona neitt eða búast við neinu.
Eins og brennt barn forðast eldinn, forðaðist hún
Ivarlsen. Hún vissi sjálf, hve lítils vilji hennar mátti sín,
þegar hún var í návist hans. Hún treysti ekki sjálfri
sér. Hún ætlaði að láta sér nægja litla indæla barnið sitt.
Því skyldi hún ekki geta lifað fyrir það, eins og Ing-
unn hafði gert fyrir Karlsen? Friðgeir og allt þeirra
samband var orðið eins og fjarlægur draumur, sem hún
hugsaði sjaldan um, enda var fátt sem minnti hana á
hann. Telpan líktist honum ekki hið minnsta, hún var
ekki heldur lík henni sjálfri.
Sólveig var ekki á því að gefast upp. Hún var á hæl-
um Karlsens alla þá daga, sem hann var í landi og
fékk hann með kænsku til að fara hitt og þetta, sem
hann hafði þó ekki ætlað sér, til dæmis í bíó og á einn
dansleik. Hún ætlaði sér að sigra, hvaða ráðum sem hún
þyrfti að beita, en hún var srneyk við Ástu. Sú var þó
bót í máli, að Ásta reyndi ekki neitt til að keppa við
hana, hún gat ekkert gert nema beðið úrslitanna.
Sólveigu duldist ekki, að hér var hættulegur keppi-
nautur. Og þótt Ásta ekki nema hreyfði litlafingur,
væri Karlsen hennar, en þetta vissi Ásta ekki, og varla
Karlsen sjálfur.
Ekki vissi Sólveig samt, hvað Karlsen gæti séð við
þessa grönnu, ljóshærðu stelpu, sem ekkert gerði til að
halda sér til eða fegra útlit sitt. Hárið var það eina,
sem hún öfundaði Ástu af. Það var mikið og fallegt,
sjálfliðað.
Sólveig var að hugsa um að gera alvöru úr því að
verða ljóshærð. Hún var orðin hálfleið á þessum rauða
lit, sem hún var búin að nota á annað ár. Hún mundi
varla, hvernig hún var hærð frá náttúrunnar hendi.
Þau Karlsen hnakkrifust oft, en hún lét það ekki á
sig fá, var strax orðin jafn elskuleg aftur, en hugsaði
honum þegjandi þörfina, þegar þau væru gift, þá skyldi
hún velgja honum undir uggum, en eins og á stóð,
varð hún að fyrirgefa honum allt og herða tangarhald-
ið, sem hún taldi sig vera búna að ná á honum.
Eina nóttina kom Karlsen ekki heim. Undir hádegi
kom hann, niðurdreginn og í illu skapi, en enga skýr-
ingu gaf hann á fjarveru sinni. Aftur á móti lék Sól-
veig við hvern sinn fingur, þegar hún kom eftir há-
degið til að fylgja honum til skips. Karlsen sagði:
„Mamma, þú kemur með mér og Ásta líka, Helga
eða mamma hennar passa litlu á meðan.“ Hann var
biðjandi í málrómnum.
„Mér sýnist þér vera boðin betri samfvlgd en okk-
ar,“ svaraði hún.
„Mamma mín, þú kemur eins og þú ert vön, ég veit
ekki nema Sólveig fari um borð og fari með skipinu."
„Svo þú ert hræddur við hana,“ sagði Ingunn ofur-
lítið háðslega.
210 Ueima er bezt