Heima er bezt - 01.04.1963, Síða 9

Sion
með kastala-
hœðunum tveim.
dökkgrænan gróðurinn. Og áfram brunar lestin. Fyrir
vatnsendanum að sunnan eru lágar ávalar hæðir, fornar
jökulöldur. En þegar yfir þær kemur, blasir Pósléttan
við marfiöt og endalaus, unz hún hverfur í blámóðu
fjarlægðarinnar. Ósjálfrátt verður manni hugsað til
sandanna heima á íslandi, sunnan undir Vatnajökli, en
eitthvað áþekk þeim hefur Pósléttan verið um þær
mundir, sem skriðjöklar Jökultímans teygðu hramma
sína suður urn Alpadalina. Þegar sléttan opnaðist, gerð-
ist það sem mig hefði aldrei órað fyrir að gerast mundi
í huga mér. Ég fagnaði því, að fjöllin skyldu loksins
vera horfin sýn. Og nú varð mér það fyrst ljóst, að
alla dagana í Sviss höfðu þau næstum því hvílt á mér
eins og mara. Brattinn, hæðin og þrengslin kúga hug-
ann, þótt fjöllin hins vegar gefi auganu margbreytta
fegurð og tignarleg séu til að sjá. En þegar sléttan opn-
ast er eins og maður komi út úr lokuðu búri, og nú þýt-
ur lestin áfram. Aldintré, víngarðar, maísekrur, hveiti-
akrar, bóndabæir, þorp, borgir og verksmiðjur, allt þýt-
ur þetta framhjá auganu. Það er ljóst, að vér erum
komnir í land stóriðnaðar og athafna. Byggðin þéttist
eftir því sem fjær dregur fjöllunum. Verksmiðjubæir
taka við hver á fætur öðrum, og loks er stórborgin fram-
undan, og fyrr en varir nemur lestin staðar undir gler-
þaki aðalbrautarstöðvarinnar í Mílanó, eftir um þriggja
stunda fjölbreytilegt ferðalag.
Ég hraðaði mér út af stöðinni, jafnskjótt og ég hafði
tryggt mér sæti 'í lestinni norðuryfir næsta dag. Það
sem þá blasti við sjónum vakti undrun mína. Var ég
kominn til Ameríku eða hvað var þetta? Framundan
var víðáttumikið torg, en í baksýn hver skýjakljúfur-
inn við annan sumir yfir 30 hæðir, gerðir úr stáli og
gleri. Næst er Pirelli-byggingin björt og létt yfirlitum,
og yfirleitt virtust mér skýjakljúfar Afílanó-borgar vera
léttari á svipinn en hinir amerísku frændur þeirra. Ég
get ekki að því gert, að mér þykja skýjakljúfar hin
mesta höfuðprýði hverrar borgar, þótt ég kunni engu
að síður að meta vel hina sérkennilegu fegurð og stíl
miðaldaborganna. En í iMílanó mætist nýtt og gamalt
á hinn furðulegasta hátt, þótt nýtízkuborgin beri gömlu
bæjarhlutana ofurliði.
Miðdepill borgarinnar er dómkirkjan mikla, sem síð-
ar verður getið. Umhverfis hana er enn að finna gaml-
ar byggingar og fornlegan stíl, en þegar kemur út fyrir
hin gömlu borgarhlið taka við nýtízku verzlunar- og
iðnaðarhverfi, með skýjakljúfum og verksmiðjubygg-
ingum, og í yztu jöðrum borgarinnar eru braggar, sem
hrófað er upp til bráðabirgða, til að hýsa það fólk, sem
sífellt streymir til borgarinnar, en iðnaður hennar og
athafnir draga til sín fólk úr öllum héruðum ftalíu,
hraðar miklu en unnt sé að sjá öllum fyrir viðunandi
húsnæði. En Mílanó er mesta iðnaðarborg Ítalíu, og þar
og í nágrenni er velmegun mest í öllu landinu. Og víst
er um það, að furðulítið sér ferðamaðurinn þar af tötra-
klæddu fólki eða beiningamönnum, eins og sagt er að
úi og grúi af í borgum Suður-ítalíu.
Alargt bar fyrir sjónir, þegar úti fyrir járnbrautar-
stöðinni. Torgið með marglitum blómabeðum og
spengilegum trjám, skýjakljúfarnir, og síðast en ekki
sízt hin iðandi umferð stórborgarinnar, þar sem allir
virtust vera að flýta sér. En ég varð að flýta mér heim
á hótelið, sem ég hafði pantað gistingu á, svo að mér
gæfist einhver tími til að skoða mig um í borginni áð-
ur en myrkrið félli á, en dimmt vissi ég yrði um sjö-
leytið. En hvert skyldi halda? Ég vissi það eitt, að hótel-
ið lá í örskotshelgi frá stöðinni, en ekki gat ég komið
auga á það. Og nú fann ég fyrst þá ömurlegu tilfinn-
ingu að vera mállaus innan um alla talandi. Enginn lög-
Heima er bezt 125