Heima er bezt - 01.04.1963, Blaðsíða 21

Skáldsagu efiir Magneu frá Kleifum
HOLD OG HJARTA
FIMMTI HLUTI
Allt í einu sneri hann sér að mér, tók svo fast utan
um axlir mínar, að ég var viss um, að marblettur sæist
eftir hvern fingur, og sagði hásri röddu:
„Sóley, ef einhver tæki frá þér það bezta og dýr-
mætasta sem þú ættir, það sem þér þætti vænst um af
öllu í heiminum, og træði það niður í svaðið, mundir
þú geta fyrirgefið það?“
Ég starði á hann. Var hann að verða geggjaður.
„Nei, ég er ekld brjálaður,“ sagði hann, eins og hefði
hann lesið hugsanir mínar, „en hvert sinn sem ég fer
til Dóru, efast ég um að nokkurt réttlæti sé í, að mað-
ur fyrirgefi náunga sínum syndir hans, eða hvaða rétt-
læti er í, að hún þurfi að líða þannig fyrir syndir og
hugleysi annarra.“
Svo sleppti hann mér og stikaði heim á leið svo hratt,
að ég varð að hlaupa við fót til að geta fylgst með hon-
um.
Dagarnir liðu hver öðrum líkir. Björn hafði rnikið
að gera og svaf oft uppi í sjúkrahúsi. Ég hélt að það
væri vegna Dóru, en var ekki viss. Tvisvar hafði ég
beðið hann um leyfi að sjá hana, en hann neitaði.
Nú gengu mislingar um sveitina eins og logi yfir ak-
ur, ég vissi að margir voru mikið veikir, sérstaklega
eldra fólk. Ég vann oft fimm og sex stundir á dag í
sjúkrahúsinu og þóttist gera vel. Enginn bað mig held-
ur að vinna lengur. Björn yrti varla á mig. Hann var
orðinn eins og afturganga, lagði sífellt af og mátti þó
varla við því.
Anna og Páll voru líka alla daga, eins og þau svæfu
ekki hálfan svefn. Ég vorkenndi þeim ekki, var bara
reið yfir að þurfa að húka í þessu gamla hússkrifli ein-
mana og leið. Bara að Björn hefði sagt nokkur vingjarn-
leg orð og brosað til mín, þá hefði ég getað þraukað,
en hann sá mig ekki. Kæmi hann heim, var hann sofn-
aður með það sama, en það var sjaldan nema stutt stund
í einu. Síminn hringdi, eða einhver kom, og þá var
hann þotinn af stað.
Ég lá á kvöldin og lét mig dreyma að vanda. Sér-
staklega var það kvöld eitt, sem ég gat dvalið við tím-
um saman, rifjað upp hvert smáatvik og svo hugsað
mér framhaldið, því það varð aldrei neitt í alvörunni.
Það var eitt af þessum kyrrlátu mildu kvöldum, sem
aðeins koma á vorin. Ég hafði staðið úti á svölunum og
hlustað á tónana, sem bárust neðan úr samkomuhúsinu.
Skapið var ekki í samræmi við vorblíðuna. Ég var fuli
gremju og uppreisnar. Allir voru glaðir og ánægðir að
skemmta sér nema ég. Enginn hugsaði um mig.
Ég var svo niðursokkin í þessar reiðihugsanir, að ég
tók ekki eftir Birni, fyrr en hann stóð við hliðina á
mér.
„Þér leiðist, vina mín, það er von,“ sagði hann og
horfði á mig alvarlegur á svip.
Ég gaut til hans hornauga, en svaraði ekki. Það var
mikið að hann fann að lífið hér í Álftafirði var ekki
sérlega upplífgandi.
„Eigum við kannske að koma niður eftir?“ hélt hann
áfram, en tónninn var þannig, að mér fannst hann segja:
„í guðs bænum taktu mig ekki alvarlega.“
Með honum? Ég gat varla varizt hlátri. Ég var hand-
viss um, að hann hefði aldrei á ævi sinni stigið dans-
spor. Ekki var hann þó svo stirðlegur að sjá, en mér
fannst bara að honum mundi margt hugleiknara en
hringsnúast í litlum sal fullum af fólki.
„Nei, mig langar ekkert,“ svaraði ég ólundarlega.
„Ekki með mér, eða bara ekki á ballið?“
Ég roðnaði. Gat hann lesið hugsanir mínar eins og
opna bók, ég mátti þá vara mig í návist hans.
Bara þessi stund vildi nema staðar. Ég hefði getað
staðið þarna við hlið hans um aldur og ævi. Sá hann
ekki hvað mér leið, heyrði hann ekki hvernig hjarta
mitt hrópaði á hann. Ó, Björn. Smám saman varð ég
Heima er bezt 137