Heima er bezt - 01.04.1963, Síða 35

163. Maður kemur þjótandi til ráðs-
mannsins og segir: „Eg er dyravörður
hérna! — Það er vélhjól þarna yfir í bíl-
skúrnum. Og ef þér kunnið á það, getið
þér bara tekið það og flogið á eftir hon-
um! . .. .“
164. Að vörmu spori sitjum við báðir á
vélhjólinu og brunum út á veginn. Með
100 kílómetra hraða þeytist hjólið áfram
eftir þjóðveginum, og smellirnir eru
þéttir og snarpir eins og í hríðskota-
byssu.
165. Flökku-Jói hefur sannarlega ekki
sparað benzxngasið. Þótt við ökum á há-
marks hraða, tekur það bæði tíu og tutt-
ugu mínútur, áður en við sjáum aftan-
undir hann á flótta-bílnum.
166. En nú sjáum við moldrokið þyrl-
ast upp í vegbugðu langt framundan.
Þarna er Flökku-Jói! Ráðsmaðurinn eyk-
ur benzíngjöfina í hámark og leggst
framá hjólið, og smám saman sígum við
á hann og nálgumst hann í sífellu.
167. Flökku-Jóa er nú orðið ljóst, að
við munum bráðum ná honum. Hann
hugsar sér því að reyna að hrista ofsókn-
armennina af sér með harðneskjubrögð-
um. Hann þverbeygir inn á grýttan og
brattan skógarstíg.
168. Við verðum brátt að hætta elting-
arleiknum á vélhjólinu á þessum ófæra
vegi. Við skiljum því hjólið eftir og
hlaupum á eftir flutningabílnum, sem
mjakast þunglamalega áfram í torfær-
unum.
169. Ekki líður á löngu, þar til Flökku-
Jói verður einnig að gefast upp, segir
ráðsmaðurinn. Og honum ratast satt á
munn. Allt í einu situr bíllinn fastur í
djúpri gryfju, og Flökku-Jói verður að
stökkva út úr honum og taka til fótanna.
170. Við erum alveg á hælunum á hon-
um. En þegar við komum að gömlu van-
ræktu námasvæði, er Flökku-Jói allt í
einu horfinn, eins og jörðin hafi gleypt
hann. Við nemum staðar og veltum fyrir
okkur, hvað nú skuli taka til bragðs.
171. Við leitum þarna vandlega. Loks-
ins finnum við dálítil göng, sem liggja
beint inn í bergið. Skyldi það geta hugs-
ast, að Flökku-Jói hafi ætlað að reyna að
fela sig þarna? Ekki var það beinlínis
líklegt.